TAKINTILI AŞK

Hayat

Multimedyada bizim çocuklar var :)) iyi okumalar :)) yorumlarınızı bekliyorum millet kendinize iyi bakın :)))

Ne zaman bu kadar çaresiz olmuştum ? Babam öldüğünde mi yoksa annemin beni hastanede yatarken sözde evimize ben kendime daha gelmeden getirdiğinde mi? Sahi ben ne zamandan beri bu kadar güçsüzdüm? Avran hayatıma girdiğinden beri mi yoksa onunla birlikte gelen gerçeklerle beraber mi?

  Biliyorum ya her soru gibi bunlarda cevapsız kalacak...

Yattığım yerde kıpırdandım.Yumuşak bir zeminde yatıyordum.Gözlerimin önünde birkaç görüntü belirdi.Görüntüler netleşirken bir çığlık sesiyle yattığım yerde doğruldum.Gözlerimi büyük bir korkuyla etrafımda gezdirirken nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum.

Ortam oldukça karanlıktı.Gözlerim karanlığa alışırken tanıdık bir oda olduğumu farkettim.Buraya nasıl geldiğimi düşünürken görüntüler film şeriti gibi gözümün önünden geçti.Avran vardı.Tam arkamda duruyordu.Beni ikinci kez bayıltmıştı.Onun kollarına düşüşümü hatırlıyorum birde karşımda yanan benim elbisemin içindeki canlı mı cansız mı olduğunu bilmediğim beden vardı.

Elimi kalbime götürdüm.Kalbim hızla çarparken üzerimde beyaz elbisemin yerine siyah bir tisortün olduğunu farkettim.Üzerim mi değiştirilmişti!? Panikle çarşafı kaldırdım ve cıplak bacaklarımla karşılaşınca örtüyü kapatıp üzerime çektim.Kurumuş dudaklarımı yaladım.Dudaklarımı ıslatırken duyduğum sesle kalp atışlarım hızlandı.

"Buna daha fazla devam etmesen iyi olur." sesin geldiği yöne baktığımda karanlık köşede tam yan tarafımda siyah bir koltukta oturan Avran'ı gördüm. Onu çok net görmesemde gözlerim yeterince karanlığa alışmıştı.Bu yüzden onu iyi kötü seçebiliyordum. Kıyafetlerini değiştirmemişti ama dağınık duruyordu.Gömleğinin önünü tamamını açmış ki bu onu oldukça şey gösteriyordu.Bilirsiniz işte fazla çekici...seksi...

Dudaklarımın üzerinde gezen dilimi durdurup gözlerimi kaçırdım.Örtüyü daha çok üzerime çektim.

Derin bir nefes aldım.Üzerimdeki çarşafa kitledim gözlerimi.Akşam olanlar canlanırken gözümde gerildim.

Avran'ın derin bir nefes aldığını işittim ama ona bakmadım.Oldukça yorgun bir sesle konuşmaya başlayınca "Bütün gece kabus görüp durdun." ona baktım."Sen normalde asla sayıklamazsın Hayal."

Ağzımı açtım ama diyecek bir söz bulamadım.Evet kabus görmüştüm ama en son hatırladığım şey siyahlar içindeki yanan şeydi.Uyurken asla sayıklamazdım.Demek ki...

"Bu olay seni derinden etkiledi." aklımdan geçeni Avran tamamlayınca karanlıkta bile görülen o çakır rengi gözlerine odaklandım."Üzgünüm seni üzmek istemezdim."

Ne diyeceğimi bilmiyordum.Benim şuan ona bağırıp çağırmam gerekiyordu.Kaan'ı bayıltıp beni sahnede zor durumda bıraktığı için, sonrasında ise bayıltığı için,konukların arasından beni zorla götürdüğü için ve o yanan şey için.

Orada gerçekten ne yanıyordu?O çığlık sesi...Gözlerim dehşetle açılırken Avran ne düşündüğümü anlamış gibi "Yapılması gerekiyordu." dedi.

Sesimi bulmaya çalışarak yutkundum."Neyi?" boğazımı temizleyip sesimi daha da yükselttim."Ne yapılması gerekiyordu?"

"Mecbur kalmadığım sürece kimseye zarar vermem Hayal."

Yerimde iyice doğrulup "Orada yanan şey..." diye soracakken "evet bir insandı." demesiyle korkuyla gözlerim açıldı.Bedenim kaskatı olurken tüylerim diken diken oldu.

Yataktan nasıl kalktığımı farkına varmadan ayakta durup öfkeyle Avran'a baktım.Başımı iki yana sallayıp "İnanmıyorum sana sen bunu nasıl yaparsın!?" diye çıkıştım.