Titans got talent

Rozdział 17

Minęło kilka tygodni i w naszej szkole odbył się koncert walentynkowy.
Po jego zakończeniu wsiedliśmy do samochodu w celu udania się na szybką przekąskę.
Wkrótce stanęliśmy na światłach w pobliżu skrzyżowania.
Jak zwykle siedziałam na tylnej kanapie, za kierowcą.
Obok mnie siedziała Isabel, a z przodu Farlan. Levi jak zwykle prowadził.

- Zielone.- stwierdził brunet i ruszył.

Nagle do moich uszu dotarł rozdzierający huk.
Poczułam ból z lewej strony głowy.

Potem wszystko co widziałam to biała plama, następnie czerwona.

Potem już tylko ciemność.
*****
Obudził mnie odgłos piszczenia. Puszczało mi w uszach i bardzo bolała mnie głowa.

- Lizzie...?- usłyszałam i poczułam uścisk na dłoni- Słyszysz mnie?-

Otworzyłam oczy. Oślepiło mnie jasne światło. Zaczęłam mrugać jak szalona aby moje gałki oczne przyzwyczaiły się do światła.

- Tato...?- wychrypiałam- Co się stało? Gdzie ja jestem?-

- Jesteś w szpitalu. Mieliście wypadek. Ktoś wjechał w was z boku...- padła odpowiedź.

- Co z... z innymi...?- wydusiłam.
- Najpierw co z tobą.- odparł mężczyzna- Miałaś wstrząs mózgu. Uderzyłaś głową o szybę. Masz biodro zespolone blachą.-

- To ile ja tak leżałam?- szepnęłam.

- Tydzień. Wprowadzili cię w śpiączkę farmakologiczną.- padła odpowiedź.

- Co z resztą?- wycharczałam.

- Levi tak samo jak ty miał wstrząs mózgu. Do tego wybity bark i stłuczona noga ale wychodzi na to, że miał najlżejsze obrażenia.- odparł ojciec.

- A Farlan i Bella...?- odetchnęłam z ulgą słysząc o Leviu.

Zaniepokoiło mnie jednak milczenie mojego rozmówcy.

- Tato...?- spojrzałam na niego pełna najgorszych obaw.

- Oni...- wydukał- Oni odeszli...-

- Co...?!- to było pierwsze słowo, które powiedziałam swoim normalnym głosem bez krzty chrypy.

- Siedzieli po stronie, z której w was wjechał. Isabel miała tak duże obrażenia wewnętrzne, że zmarła na miejscu. Farlan umarł już w szpitalu, na stole operacyjnym...- ledwo ojciec wypowiedział to słowa, łzy wypłynęły mi z oczu.

Zaczęłam wyć. Nie płakać.
Wyć jak ranne zwierze.

Darłam się tak bardzo, że pielęgniarki podały mi lek na uspokojenie. Dopiero wtedy byłam w stanie zebrać myśli.

- Levi wie?- wydusiłam przez łzy.

- Nie.- zaprzeczył tata.

- J...ja... ja mu powiem...- załkałam.
*****
Tata wjechał wózkiem, na którym się znajdowałam do sali gdzie leżał Levi. Pozwolono mi go odwiedzić dopiero tydzień później, gdy usunięto mi cewnik.
Kiedy znalazłam się w sali, brunet uśmiechnął się lekko. Tym bardziej zabolało mnie, że musiałam mu powiedzieć co się wydarzyło.

- Zostawię was.- ojciec położył mi rękę na ramieniu i wyszedł.

- Jak się czujesz?- spytał Levi.

- Fizycznie dobrze ale...- wydukałam.

- Psychicznie nie, co? Widziałaś się już z resztą...?- zamarłam słysząc te słowa.

Zaczęły lecieć mi łzy.

- Reszty...- wychlipałam, ściskając dłoń chłopaka- Reszty już nie ma...-

- O czym ty...?- brunet spojrzał na mnie zdezorientowany.
Widząc moją minę jego twarz przybrała przerażony wyraz.

- Nie...- wyszeptał Levi- Błagam powiedz, że kłamiesz! Powiedz, że to nieprawda! Proszę!-

- Przykro mi...- szepnęłam przez łzy.

Chwile potem Levi zaczął płakać.

- Dlaczego oni...?- szepnął, odwracając głowę w moją stronę.

Nie odpowiedziałam. Nie wiedziałam co.

- Przepraszam...- do sali weszły pielęgniarki- Musimy zabrać pana na badania.-

- Ja tu jestem Levi.- pogłaskałam chłopaka po twarzy i wyjechałam z sali.

Zanim oddaliłam się na dobre, przyłożyłam rękę do szklanej ściany, oddzielającej salę od korytarza.

Brunet po drugiej stronie, przyłożył swoją dłoń do mojej.