Anonim ; Stalker |Texting|

38. Bölüm; "İnanıyorum"

Merhaba meleklerim. Evet Ege'nin Buğlem'e taktığı lakabı bu şekilde kullanmaya karar verdim. Tabi isterseniz değiştirebiliriz de. Bu arada bölüme oy vermeyi ve bölüm sonu sorularını cevaplamayı unutmayın lütfen. Neyse daha fazla uzatmadan sizleri bölüme alıyorum.

İYİ OKUMALAR

Buğlem Ada Demirkaya

Uyanmama sebep olan seslerin kaynağına merakla ilerlemeye başladım. Sesler mutfaktan geliyordu.

"Nasıl hemen inanıp eve getirebilirsin onu?" Diye kızan bir kız sesi duydum. Sanırım Derin'di.

"Onu daha görmedin bile? Nasıl onun olmadığını anlayabilirsin ki?" Bunu diyerek beni koruyan Ege'ydi. Derin'in cevabını merak ettiğim için sessizce dinlemeye karar verdim.

"İster inan ister inanma ama o öldü Ege. Bunu kabullenip o kızı evden hemen göndersen iyi olur. Daha önceki olayları tekrar yaşamak istemiyorum."

Derin'in bunu demesi bende merak uyandırmıştı. Ne olayıydı bu?

"O onun ölümüne alışamadığım için olan bir hastalıktı. Bitti."

"Bitmiş olabilir ama ben hala intihar etmeye çalıştığını unutmadım."

Bunu duymamla gözlerim dolmuştu. Hıçkırmamak için dudaklarımı birbirine bastırdım. O intihar etmeyi mi düşünmüştü? Sırf ben öldüğüm için intihar mı edecekti?

"Geçip bitti işte. Bu konuları daha fazla açma."

"Tamam ama o kız bu evden gidecek! Anladın mı?"

"Kızı kendi evinden kovmaya çalışıyorsun farkındasın değil mi?"

Daha fazlasını dinlememeye karar vererek odama gittim.
Kapıyı kapatır kapatmaz yatağıma yattım ve daha fazla dayanamayan göz yaşlarımın akmasına izin verdim. Ağlama sebebim Derin değildi. Aksine onu fazlaca haklı buluyordum. Sonuçta üç yıldır ölü olan ya da öyle sanılan bir kız aniden karşılarına çıkıyordu. Ben olsam inanmazdım sanırım.

Ağlama sebebime gelecek olursak. Ağlamamın sebebi Ege'ydi. Benim ona hayatına devam etmesini, gerekirse yeni biri ile beraber olmasını ve asla kendine zarar verecek birşey yapmamasını söylememe rağmen benim dediklerimi umursamadan kendini öldürmeyi düşünmüş ve bunu denemişti.

Duyduğum adım sesleri ile göz yaşlarımı ve hıçkırıklarımı durdurmayı denedim. Pek fazla başarılı olamasam da idare ederdi.

Kapı bir kaç kere tıklatılmış ve Ege'nin olduğunu anladığım ses müsait olup olmadığımı sormuştu. Uyuduğumu sanması için cevap vermeden yatakta yatmaya devam ettim. Kapı açılıp birisi içeri girdiğinde o kişininin Ege olduğunu anlamıştım.

"Buğlem hadi uyan. Birşeyler yemen gerekiyor."

Seslenmesini umursamayıp uyuma taklidime devam ettim. Ege bir kaç kere daha seslendiğinde dayanamayarak cevap verdim.

"İstemiyorum."

"Ama yemek zorundasın." Dediğin de daha sert bir ses ile cevap verdim.

"İstemiyorum!"

Ege derin bir nefes alarak benim yemek yemeyi kabul etmem için şansını denemek için konuşmaya başlamıştı.

"Lütfen ama Buğlem. Birazcık bile hatrım varsa bir şeyler ye."

Yatakta doğruldum ve üstümde örtülü olan örtüyü kenara iterek doğruldum.

"Bana o tarz cümleler kurma Ege!" Dedim az önceki konuşmalarıma göre daha sert bir sesle. Ama benim dediklerim Ege'nin umrumda değil gibi görünüyordu. Yüzüme dikkatle bakmayı sürdürerek konuşmaya başladı