Yᴏᴜ Aʀᴇ Mʏ Hᴏᴘᴇ • JHS ✔

♛9♛

  Odaya geri döndüğümde bu sefer uyanık olduğunu gördüm. İçeri girdiğimde birinin geldiğini anlayıp yattığı yerden dikilmeye başladı.

Hemen yanına gidip dikilmesini engellemeye çalıştım.

"Ben geldim yerinden kıpırdama. Rahatça uzan . " Dediğimde kolumu tutup başını kaldırdığı yastığa geri yatırdı.

   "İyi misin? Birşey istiyor musun?" Derin bir nefes aldı ve gözlerini kapattı.

"Sadece yalnız kalmak istiyorum?" Soru sorarcasına kurduğu cümle beni cevaba zorladı.

"Peki"dilimden öyle çıktı ve bedenim kapıya doğru giderken gözlerim hala ondaydı.

İyi gözükmüyordu. Bu sağlık olarak değildi, his olaraktı. Yüzünden nasıl olduğunu anlayabilmiştim. Kolay değildi. Gözleri olarak seçtiğini kaybetmesi, kolay değildi.

   Kapıyı kapatıp çıktığımda karşımda çocukları gördüm.

"Uyandı mı?"derin bir nefes alıp başımla onaylamakla yetindim.

"Niye üzgünsün hyung, birşey mi oldu?" Soran Namjoon'a karşı açık cevap vermedim.

"Yalnız kalmak istiyor" aralarından geçip arka bahçeye çıkıp boş bir banka oturdum.

   İyi olmadığını biliyorum.Aslında yalnız kalmak istemediğini de biliyorum çünkü aslında göremiyorken yalnızdı.

Ve ben onu yalnız bırakmak istemiyordum.O hali ile bırakmak istemiyordum.Yanında olduğumu hissettirmek istiyordum, beni görsün istiyordum ama aynı zamanda da her istediği olsun istiyordum bu yüzden onu orada yalnız bırakmak zorunda kalmıştım.

  "Hyung!!"Jungkook koşarak yanıma geldiğinde kaşlarımı çatıp ona döndüm.

"Ne oldu?" eğilip ellerini dizlerine koydu. Koştuğu için nefes nefese kalmıştı ve şimdi de toparlıyordu.

"Noona!"ara ara söylerken dikkatimi çeken ismi söylemişti.

"Y/N noona odasında yok!"dediğinde şaşkınca gözlerimi açıp ayağa kalktım.

"Ne demek yok? O tek başına bir yere gidemez ki?"dememe rağmen kuşkulanmıştım.

"Yok işte hyung sen gittikten 5 dakika sonra biz içeriye girdik ama o yoktu!"cümlesini duyar duymaz içeriye koştum.

Asansör dolu olduğu için merdivenlerden çıktım. Oda görüş açıma girdiğinde biraz daha hızlandım ve hızla kapıyı açıp bir umutla içeriye baktım.

Yoktu.

Peki o hali ile nereye nasıl gidebilirdi? .

   Kapıyı kapatıp geri döndüğümde karşımda bana endişe ile bakan üyeler bardi. Derin bir nefes alıp kafamı iki yana salladım.

Tek başına bir yere gidemezdi, onu götüren biri olmalıydı.

   Önümden hemşire geçerken bu katta görevli olduğunu hatırladım.Yanına gidip onu durdurdum.

"Bu odada kalan göremeyen kız az önce odasındaydı ama şimdi yok . Acaba bir bilginiz var mı? "

Üzgünüm deyip yoluna devam edince tekrar çocuklara baktım.

"Dağılalım?"diye soru sorarken anında bölünmeleriyle cevabımı almıştım.

Ben bu katta gidebilecek her yere baktım.

Yoktu.

Bunun üzerine yoldan geçen herkese sormuştum ama bir yanıt alamamıştım. Bu katta tamamiyle olmadığından emin olduğumda oflayarak merdivenlere yöneldim .

Birkaç basamak sonra omzumda hissettiğim darbe ile kendime geldim. Başımı kaldırdığımda bir kız ile çarpıştığımı gördüm. Eğilerek çarptığım için özür diledim. Yoluma devam edecekken duyduğum cümle Beni durdurdu.

   "Siz ,göremeyen kızın arkadaşı değil misiniz?" Hızla arkamı dönüp kıza gözlerimi büyükttüm.

"Evet benim , onu gördünüz mü?" Başını hızlıca sallayıp eliyle yukarıyı gösterdi.

"Az önce hava almak istediğini terasa çıkmak istediğini söyledi. Haber vereyim dedim"

Teras mı?!!
Oraya çıkamaması gerekiyordu!

Eğilip bu sefer teşekkür ettim ve hızla asansöre yöneldim. Asansörün yeni kapandığını görünce sinirle ayağımı yere vurup merdivenlere baktım. Onun için değerdi.

   Merdivenlerden hızla çıkmaya başlarken sonuna yaklaştığımda nefes nefese kalmıştım.

Dinlenmek için zamanım yokmuş gibi hissediyordum. Onun yüz ifadesinden birşeyler olacağını anlamalıydım. Hatta anlamakla kalmamalı onu hiç yalnız bırakmamalıydım. Eğer oraya çıkana kadar kendine zarar vermiş olursa kendimi asla ama asla affedemeyecektim.

   Son katı gördüğümde sonunda geldiğim için hem sevinmiş hemde birşey olacak korkusu ile üzülüyordum.

Merdivenlerden tutunarak çıktığımda yorgunlukla kapıyı omzumla itip terasa girmiştim.

"Y/N!"

Gözlerimi etrafta gezdirirken ön tarafta onu göremediğim için ayaklarımı arka tarafa yönlendirdim. Her adımım kendinden eminsiz korkakçaydı.

Ayaklarımın beni getirdiği noktada gözlerim dayanılmayacak birşey görme  düşüncesi bütün moralimi alt üst ediyordu. 

   Arka tarafa geçtiğimde ilerde demirliklerin arkasında duran y/n'yi görmem ile başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü!

⚜Düzenlendi
Gözden kaçırdığım yazım yanlışı var ise lütfen bildirin 💕