Yᴏᴜ Aʀᴇ Mʏ Hᴏᴘᴇ • JHS ✔

♛10♛

   Arka tarafa geçtiğimde ilerde demirliklerin arkasında duran y/n'yi görmem ile başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü!

   "Y/n!!" Diye bağırdığımda korkmuş olması gerek ki titreyerek demirlere iyice sarıldı.

Ayaklarım ona yaklaşırken gözyaşlarım benden habersiz akmaya başlamıştı.

"Ne yapıyorsun sen?" Diye sakin kalmaya çalıştım ama kalbim hiç te öyle değildi.

   "Ben...ben gitmek istiyorum" kurduğu cümle beni olduğum yerde sabitlemişti.

"Neden?"

Kalbimin kırılan parçaları sesimi kısaltmıştı.

"Yaşamak istemiyorum!"ona doğru atılan adımım durmuştu.

İlerlemek istiyordum ama sözleri durmamı sağlıyordu.

" Artık bir nedenim kalmadı. Ailemden geriye kalan bir tek Lucy vardı. Daha önceden intihar etmek istemiştim ama Lucy benim gözlerim oldu. Yapamadım, onunla gördüm, onunla yaşadım ben. Şimdi ise onsuz ben yapamam!"

Derin bir nefes alırken gözlerinden akan yaşı buradan görebiliyordum.

"O benim gözlerimdi, ben gözlerimi kaybettim Hoseok!! " Parmaklarını gevşetecekken korkudan cümleleri sıraladım.

   "Yapma!! Lütfen , gitme. Seni daha yeni buldum ve daha önceden bulamadığım için çok pişmanım. Seninle daha erken karşılaşmak isterdim ama bu zamana nasipmiş. Karşıma çıktın ve şimdide karşımda intihar etmek istiyorsun. Bunu yapma , bana yapma bunu. Ben seni her gün görmek istiyorum . Yanımda olmanı istiyorum Y/N! Lütfen.... lütfen in oradan " ağzından çıkan hıçkırık sesi ağlamasının şiddetlendiğini göstermişti.

   "Yapamam...yanında durmak isterdim ama seni göremiyorum bile hoseok!"bu cümlesi beni tamamen yıkmıştı.

Yalan değildi, doğru söylüyordu.Beni göremiyordu ama bu benim için bir son değildi.

"Beni hissetmen yeterli y/n."derin bir nefes aldı kendini sakinleştirmeye çalışıyordu.

Göremiyor olsa bile şuan terasta ve ucunda intihar edeceğinin farkındaydı.

"Neden?Göremiyorum diyorum.Lucy benim elim kolum ayağım gözüm oluyordu.O artık yok ve benim artık yaşamak için bir amacım yok."

Adımlarımı ona atarken artık onun vazgeçmesi için içimden gelenleri söylemenin vakti  gelmiş ve geçiyordu bile.

"Evet,artık Lucy yok ama ben varım." dediğimde şaşırdığını belli eder gibi ağlamasının şiddetini biraz indirmişti.

"Seni her gün görmek, sana her gün bakmak istiyorum. Be-" diyecekken sözümü ağlayarak kesmişti.

"Sana yük olmayacağım hoseok.Bunu yapamam , hayatın boyunca kör bir insana bakmanı, yorulmanı istemiyorum.Sen bir idolsün, bense sıradan bir insan hatta bu dünyadaki fazlalık olan bir insan.Hiçbir şey göremiyorum ve hiçbir şeye faydam yok.Neden!neden böyle birini istiyorsun hayatında.Ben bile kendime katlanamazken sen neden beni istiyorsun?!"sonuna doğru kendine hakaret edip yüzünü buruştururken sesini yükseltmişti.

Ve işte tam sırasıydı,bugün söyleyemezsem belkide başka zaman için imkanım olmayacaktı.

   "Çünkü seni seviyorum!"dediğimde ağlaması tamamen kesilmişti, gözlerinden yaşlar akmaya devam ediyordu ama şaşkınlığı onun bütün sesini kesmişti.

"İdol olabilirim ama ben de bir insanım ve ben seni yanımda istiyorum.Ben sana bakmak istiyorken sen neden hala kendini fazlalık olarak görmek istiyorsun bilmiyorum ama bunun olmasını engelleyeceğim." devam edecekken sözümü içten bir şekilde kesti.