Yᴏᴜ Aʀᴇ Mʏ Hᴏᴘᴇ • JHS ✔

♛20♛

"Aç şu kapıyı .Neden böyle davranıyorsun?!"

Kapıyı yumrukladığı ses sanki deprem etkisi yaratmıştı eve. Titriyordum, ağlıyordum. O her kapıya vurdukça benim kalbim parçalanıyordu.

"Git Hoseok" dedim güçsüz çıkan sesimi duymuş olma ihtimaliyle.

"Gidemem aç kapıyı!!"

"Hayır açmayacağım!" Az öncekinin tunumun aksine daha yüksek bir ses tonu kullanmıştım.

"Bende gitmeyeceğim o halde!" Diye yanıt verdiğinde

"İster git ister gitme! Kapıyı açmayacağım!" Dediğimde yumruklamayı kesti. Bende hıçkırıklarımı azaltmak için derin nefes almaya koyulmuştum. Ama duyduğum yanıtın ses tonu daha da şiddetli ağlamama sebep olmuştu.

" Sen bu değilsin..." Sesli hıçkırıkları elimle tıkmak istedim.

"Sen böyle biri değilsin.Sert değilsin, istesen bile böyle olamazsın.Sen insanları incitemezsin... Lütfen, aç kapıyı ve konuşalım..." onu kırmıştım. Bunu sesinden anlayabilmiştim.

"Lütfen... lütfen git" aksine her zamankinden daha alçak ses tonu kullandım. Gözlerim ağrımaya başlamıştı ve siyahtan başka bir renk görememek canımı yakıyordu.

Neden...neden ben böyleyim?

"Bana nedenini söyle" derin bir nefes alıp kafamı arkaya yasladım.

Anlatsam anlar mıydı?

Her şeyi gören, gördüğü her şeyin rengini bilen bir insan siyahtan ne anlardı?

Oysa siyah sadece siyah değildi.
Siyah sadece bir renk değildi, siyah bir duyguydu...
Yalnızlıktı...
Çaresizlikti...
Belki de bir umuttu...
Siyah bir hayattı.

Gölge?
Karanlıktaydım.Ve gölgem bile beni yalnız bırakmıştı.

Gökyüzü mavi mi? Ben göremiyorum.
Toprak kahverengi mi? Ben göremiyorum.
Peki ya deniz? Deniz hangi renk? Mavi mi yeşil mi?
Bazıları mavi diyorken bazıları da yeşil diyor, ve diğerleri de beyaz...
Deniz hangi renk ?

Sahi...mavi nasıl bir renkti? Yeşil? Veya Beyaz? Renkler nasıl bir renk?

Peki ya tonları? Mavinin tonu nasıldı? Neler vardı içinde? Ya diğerlerinin?
Renkler karışırsa hangi renk çıkardı ortaya?

Ben sadece siyahı biliyordum.
Siyahın tonu yoktu.
Siyah tekti.

Dünyada her renk varken neden insanlar sadece siyahı tercih ediyor?

Ne kadar renkli olursan ol, bir yanın daima siyahtır.

Etrafa renk saçtığımı söylüyorlar...ama ben siyahtım oysaki.

Kendi içimde siyahtım.
Ben siyahtım.
Siyahta ben.

Anlatsam anlar mıydı? Sanmıyorum.

  "Anlamayacaksın..." Dedim güçsüz sesimle. Ağlamaktan sesim kısılmıştı. Sanırım bir kör olduğum ilk gün den bu yana 2. Kez ağlayışımdı. İlki ise siyahla tanıştığım gündü...

   "Anlat! Lütfen. Lütfen anlat, seni anlamak istiyorum. Seni hissetmek istiyorum. Senin yanında kalmak istiyorum. Neden böyle yapıyorsun? "

Gözlerimde yeniden biriken sıcak sıvılar diğerlerinden daha çok yakmıştı canımı. Daha ne kadar yanabilirdi?

      "ANLAT, NEDEN!"

    "ÇÜNKÜ SANA UYGUN BİRİ DEĞİLİM!!!"

    Boğazımdan ve ses tellerimden daha ne kadar yüksek ses çıkabilirdi ki?