Habang tinatanaw ko ang syudad mula dito sa kinatatayuan ko, I already have this unsettling feeling lurking around my head, stinging my eyes with unshed tears and once again i feel so alone and for the very long time I let my pain flow through my cheeks as I cant help but think of them.
Madami akong maiiwan habang nakatanaw sa magulo, maingay na nakasanayan ko. Araw araw.
I feel good though. I think I would prefer this than in a quiet boring place with nothing to do but think of my worries that I think would last me a lifetime.
I'm fine,atleast I think I am.
May mga kaibigan na makakasama araw araw kung gugustuhin,basta g sila g ka na rin. Masaya yun, mga ganung bagay lang kuntento na ako. I was really lucky to have them.
May makakausap pag gusto ng kausap. May kasabay kapag magisa. Mga simpleng bagay na sa kaibigan mo minsan lang talaga mahahanap.
Nasanay na ata ako na sila lang ang nakasanayan baka dahil siguro ayoko samin,sa bahay.
Ayoko talaga sa bahay.
Kanya kanyang krus lang talaga siguro.Because I never thought I'd end up to this. This decision.
Kasabay ng pagbabalik tanaw ko ang nagkikislapang ilaw na tinatanaw ko mula rito sa kinatatayuan ko. Magulo at maingay, nagmamadali at walang pakialamanan matapos lang sa kailangang gawin ngayong araw. Papalubog na ang araw. Uwian na sa kanya kanyang pamilya.
Kabaliktaran ng sitwasyon ko.
Wala akong uuwian.
Papaalis na ang liwanag katulad ng pagalis ko sa mga nakasanayan ko because maybe those things were never be enough for me to stay.
Maybe not the light that I need right now for me to stop worrying and just go with. With everything, be it bad or good, sad or happy or maybe be okay or not.
Kaya siguro andito ako ngayon. Magisa. Those maybe's brought me here. Standing alone looking to what would I'd be leaving behind.
My friends.
My family.
No matter what are they.
Kaya naman talaga na magisa. Sanayan lang talaga because I have been alone for two weeks now which is not me.
Being alone.
And I think it is time to go.
Leave.
Tumuwid ako sa pagkakatayo at lumanghap ng hangin. Aalis ako. Makakaalis ako sa lugar to. Later the air we breath would be different. I would be far away. Far away from them. Walang makakakilala. Malayang gumalaw at makisama, magagawa ko na din nakakapanibago oo pero sana masanay ulit ako. Sanay naman ako sa pagbabago, sabi naman nila I'm good at adjusting, so i think I can do this .
I can make it.
I have to.
I choose this.
As i take a step leaving.
Somethings wrong. I can feel it. Someone's must be watching me right now. So i turn around facing the road only to see a car roared to life and leave fast. Napansin ko na pasara palang ang bintana ng sasakyan papaalis and I think I catch a glimpse of a guy.
Baka guni guni ko lang ang biglaan pagalis nung sasakyan hindi ko naman narinig na paparating. Hays naparanoid na nga ako ng tuluyan.
Tahimik na sana akong aalis ng may marinig ako na paparating, medyo napalayo ata ako sa kotse sa kakalanghap ng hangin at pagiisip. Makikita ako kung sakaling magpanic ako sa pagtatago though inside I'm not panicking because I'm freaking out.
Matagal na akong nagtatago sa mga pwedeng makakilala sakin. Two weeks na nga e hindi pwedeng ngayong papaalis na ako saka naman ata ako matatagpuan.
Nagtago agad ako sa nakita ko na malagong halaman mukhang matatakpan naman ang buo kong katawan.
Mukhang mga lasing na naglalakad papalapit sa kotse ko at sa tingin ko mga binatilyo pa ata to.
Shit.
Nakita ko na tumigil sila at pilit tinitignan ang loob ng kotse.
Kinakabahan man na para sa nagiisang bagay na makapagaalis sakin dito hindi pa rin ako lumabas. Hindi ako kilala rito at ang mga katulad ko na dayo ang madalas na napagtitripan madaming nangyayaring ganun dito.
Pero ng nakitang ko na kumuha na ng bato yung isang kasama at mukhang babasagin talaga ang bintana ng sasakyam ko hindi na ako nagdalawang isip na lumabas wala naman akong mapagpipilian .
Pag dito talaga laging wala akong pagpipilian.
Nagulat sila ng tuluyan na akong lumabas kahit ako nagulat din sa lakas ng loob ko ngayon. Binitawan na nung isa yung bato nakita ata nila na babae ako at walang kalaban laban sa kanilang tatlo.
''Miss mukhang sayo to ah?''
Nakangiting tanong nung isa. Hindi ko alam kung adik ba sya o nagmukha syang adik dahil sa pagkakangiti nya sakin ngayon kinakabahan ako at the same time kinikilabutan din.
''Oo bakit may problema ba?'' Kaswal kong sagot.
''Wala naman. Wag mong iniiwan miss napagkakamalan."
''Napagkakamalan? Kaya ba babasagin nyo sana kung di ako nagpakita?''
Naiinis kong tanong. Kelangan ba talaga na pag walang nakitang nagmamayari pwede ng pakialaman.
Akala ay walang tao.
Akala ay walang nakakita.
Akala ay okay lang kahit mali. Akala ay okay lang manira kapag walang nakitang nagmamayari.
Papaalis na nga lang ako makakatagpo pa talaga ako ng mga taong ganto.
Mukhang nakita nila sa mukha ko ang inis at nagtinginan sila hindi ko alam kung para saan yun pero handa ako sa anumang pwedeng mangyari sakin ngayon. Humakbang ako papalapit sa kotse papalapit sa kanila.
''Pasensya na. Akala namin walang may ari. Sanay kami makakita ng mga abandonadong sasakyan dito.''
''Wala naman nasira kaya okay na. Paalis naman na ako.''
Kailangan ko ng umalis madilim na mahirap bumyahe . Malayo layo pa man din ang pupuntahan ko. Mukha naman silang hindi mananakit kasi kung may balak kanina pa sana nabasag ang bintana ng kotse o sinaktan na ako, kaya makakaalis naman ata ako ng maayos.
''Pasenya na ulit. Gipit lang. Baka meron ka dyan?''
Halata sa mukha ng nagsalita ang pagkailang. Hindi ko naintindihan nung una pero habang tinitignan ko sila nagets ko ang ibig nilang sabihin bakas sa itsura nila ang pangangailangan. Pera. Kaso malas nila kailangan ko din hindi pwedeng mabago ang plano ko dahil lang sa naaawa ako sa kanila.
''Ah ganun ba? Meron pa naman ata ako dito. Saglit kunin ko lang sa sasakyan.''
Pagkabukas ng pintuan at inistart agad ang makina kasabay ng pagsara ko ng pinto ay ang mabilisan akong umalis.
Halata sa mukha nila ang gulat. Mula sa rearview mirror nakita ko na walang sumunod o naghabol nakatayo lang sila tinatanaw akong pinaharurut ang sasakyan paalis.
Nakakaawa man silang tignan. Wala man silang ginawang masama. Wala pa rin akong tiwala.
I can't trust anybody, I know.
I learned it the hard way.
And it fucking cost my life to know that not everybody you know can be trusted. There's always something you dont know. Something you better of not knowing. And that something now is what I have to leave behind. Because i know for sure it will ruin the shit out of my life.
It already did actually. Why i need to get myself together ang get the hell out of here.
My mind shouting.
'Run Celine run.'
"When you have nothing to fight in a battle. Leave."
