He shifts his eyes firts.
I don't.
He's at the top of the tree looking at me misteriously half naked. Yes he doesnt have his shirt on and i can see everything. Namula muna ako bago ko narealize that i shamelessly ogling at him climbing his way down that gorgeous tree with its gorgeous leaves. Yep thats right its official Im insane specifically this morning.
I'm hungry. Bababa na ako para makapagbreakfast.
Hindi ko pa rin maalis yung tingin ko and im curious enough to know what he's really doin acting all monkey. Hindi ko napansin na may hawak syang saranggola na ibigay nya agad sa mga batang nagaabang sa baba. I inwardly groan.
Okay. Thats right he cant be possibly looking at me. Thats wierd.
I glance at him one more time and shut the window closed.
Never gonna open that window.
Bumaba na ako para magbreakfast. Napansin ko na patingin tingin si lola sakin na parang may gustong sabihin, hindi ako umiimik hinintay ko na may sabihin si lola pero hanggang sa matapos kaming magagahan wala syang sinabi kahit ano. I know she want to talk to me about dad but she also knew that our relationship cant be fix with just talking. Masyado ng maraming nangyari, madami ng nagbago, masyado ng matagal para maayos lang sa simpleng paguusap. I know lola know what it'll takes for us to reconnect again. I know too, but its just too late and it can't be one sided. If something needs fixing, everyone should do thier side and I have done it a long time ago . He didnt even once tried and I'm tired enough and just let it be wala na kasing mababago kasi wala naman nagbabago.
Huminga ako ng malalim habang tinitignan ang mga nadadaanan ko my thoughts invaded me right after I finished breakfast and unconciously walk to wherever these road can take me. Wala akong pakialam basta gusto ko makalabas muna sa bahay ,nahihirapan akong isipin na galing lang dito si papa. My dad. Mukha na syang maayos, siguro nga masyado akong pabigat sa kanya kaya, nung umalis ako naging mas maayos ang buhay nya i noticed his clean shaven face, hindi katulad ng dati na walang pakialam kung magmukha syang ermitanyo sa bahay. Napansin ko din ang maaliwalas nyang mukha ,maayos na damit, bagong gupit na buhok at higit sa lahat di amoy alak o yosi. Nakakapanibago nga nakakalungkot din na kahit ayoko syang makita napapansin ko lahat sa kanya, na kahit ayoko syang tignan sa mata alam kong may nagbago nga he have this new light of hope in his eyes that clouded by his anger and dissappointment for me.
My eyes stings with the harsh wind and the realusations na baka nga mas maayos sya na wala ako. Na maayos na wala ako samin.
Still i wonder what the police found out. I told them that i did all of it. Inamin ko. Kasalanan ko. Ayoko ng pahabain pa. Nakatakas kami. Yon ang importante. Hindi man ako ang sumunog sa bahay pero ako may gawa kaya nasunog ang bahay. Ako nagbukas ng gas tank ako nagsaboy at nagpadaloy ng gasolina sa loob ako ang may hawak ng lighter na kahit hindi ko tuluyang naitapon para masunog ang lahat ako pa rin may kasalanan.
Hindi ko tuluyang naitapon ang lighter dahil nauhan ako ni Alex at nakalapit sya ng tuluyan. Sobrang nanghina na ang katawan ko natumba ako agad at hindi na nakapanglaban pa. Sobrang nahihilo ako pero ang naiisip ko lang ay yung mga kaibigan ko na nasa labas. Si Lily na kailangan ng dalhin sa hospital. Sina Mica na naghihintay. Nasa akin ang susi. Pagod na sila. Pagod na din ako at siguro sa sobrang kawalan ko ng lakas naramdaman ko nalang na binuhat nya ako kahit ayoko, kahit mabagal dahil sa ginawa ko kanina nadala nya ako, naibalik nya ako sa loob ng bahay. Ramdam ko yung takot yung luha kong hindi na mapigilan sa pagtulo, yung panginginig ng katawan ko hindi ko na napigilan , yung pagmamakaawa ko na sana pakawalan na ako. Sobrang hirap na akong huminga ng bumagsak ako sa sahig. Hindi ko napigilan yung ungol ko sa sobrang sakit ng pagkakatama ng ulo at katawan ko sa tiles at sa nanlalabong mata nakita ko si Lance. May pilit silang pinagaagawan hamggang sa tumumba si Lance at sipain ng paulit ulit ni Alex ang semonyong si Alex. Nakita ko rin ng saksakin nya si Lance sa binti na nakapagpasigaw sa kanya sa sakit na kahit ako parang nasaktan din, na parang naramdaman ko yung sakit.
Sobrang sakit. Namimilipit sya sa sakit.
Dahan dahan akong tumagilid para pumunta sa kanya mas malapit ako sa pinto at nasa inuhan ko lang sya nakahandusay. Hindi ko mapigilan yung iyak ko kahit masakit na sakin ang huminga gusto ko syang makita. Malapit na ako sa kanya konti na lang sana ng may magsalita na nakapagpatigil sa paglapit ko sa namimilipit na si Lance.
"Lalapit ka si Celine?" Si Alex. Nakatayo sya sa paanan ni Lance may hawak na kutsilyo at....lighter yung hawak kong lighter.
Hindi ako nakagalaw. Hirap na ako gumalaw pero alam ko kailangan ko ng makaalis agad. Alam kong di na nya papalagpasin pa yung pagkakataon. Wala ng iba pang darating na pagkakataon samin. Umiling iling ako. Umaatras. Paunti unti. Kailangan ko makalayo sa kanya, sa hawak nya dahil alam ko na di sya magdadalwang isip gawin ang kaninang dapat gagawin ko sa kanya. Alam ko kita ko sa mukha nyang ako ang susunugin nya, dahil ramdam ko, basa na ang damit ko, amoy na amoy ko. Yung gas. Sa sahig. Hindi ako makatayo. Sa sobrang takot ko di ko na napansing nakatayo na si Lance, dahan dahan na lumalapit sa nakatalikod na si Alex. Nakatingin sa kay Alex. Si Alex nakatingin sakin. Hindi ko alam kung pano kung naintindihan yung binigay na tingin sakin ni Lance basta ang alam ko huling pagkakataon ko na. Makakaalis na ako. Kung hindi lang talaga sinindihan yung lighter. Kung binilis bilisan ko pa sana. Nakalabas sana ako nung nagliliyab na apoy nalang ang nakikita ko all I know was that someone came before darkness eat me whole.
Nilalamig ako habang naglalakad. Diretso lang ang tingin ko. The sun is setting. The sky is darkening and the air getting colder tanda na maggagabi na. Matatapos na yung araw.
Umupo ako sa nagiisang upuan sa tabi ng mangga isang bakanteng lote pala to, habang patingin tingin ako sa paligid kung may tao. Nag wala naman akong napamsin itinuon ko nalang yung tingin ko sa kalsada sa harapan. May mga dumadaan namang sasakyan paminsan minsan pero kadalasan mga pedicab at bike ang nakikita ko na sasakyan ng mga tao dito. Pagtingin ko sa right side ko yung bunga agad ng mangga yung nahagip ng mata ko. Nawala ata yung mga alalahin ko sa buhay. Naglaway agad ako mahilig talaga ako sa maaasim. Pansin ko na maraming punong kahilera yung mangga at sa kasamaaang palad may bakod. Nasa loob ng bakod yung gusto kong mangga. Hindi ko makita ng maayos yung bahay dahil sa natatakpan ng mga nakahilerang puno.
Lumapit ako titignan ko lang naman.Halos abot ko yung mga bunga. Mga pahinog na din yung iba. Wala siguro nakakapansin nito sa laki ng puno halos nasa kabilang side na ng bakod yung kalahati at marami pang bunga. Sabagay wala talagang papansin nito e halos lahat may punong mangga dito, parang kapag may bahay laging may punong namumunga sa likodbahay o kaya katulad nitong bahay na napapalibutan kaya anlamig kapag gabi tsaka masyadong tahimik filter na filter yung ingay tsaka init sa dami ng puno.
Isang hagod uli ng tingin sa paligid kumuha na ako ng isa. Isa lang naman tsaka madami naman to hindi naman siguro mapapansin.
Hinog na nga yung nakuha ko angbilis mabalatan i dont even need a knife.
"You like mangoes that much huh?" dumulas yung mngga sa kamay ko at gumulong sa tinutungtungan kong lupa. Shit sayang nun. Sa linaw ng pagkakarinig ko ng nagsalita alam kong malapit lang sakin.
"Up here" someone said in a strained voice.
Mabilis yung angat ng ulo ko sa gulat ko muntik pa akong madulas lalo na nung nakita ko kung sino nanaman yung nasa puno.
Yes. Nanaman. Pustahan tayo kung sino.
Nasa taas nanaman ng puno. Isa lang nasa isip ko. Mahilig umakyat si Kael. I heard someone chuckling. Kumunot ang noo ko.
"Bakita ka nandyan?" Tanong nya at tanong ko din sa kanya.
"Life is always full of surprises"
