Karanlığın Tonu

12. Bölüm Birlikte

Multimedya Melisa ⬆⬆⬆⬆

"Hayatım seni çok özledim" dedi sevdiyim adam boynumu öperek.
"Bende seni. Beni hiç bırakma tamammı?" Dedm sevdiyim gözlere bakıb. "Seni asla bırakmıyacağım. Seni üzmelerine izin vermeyeceğim, SEN Benim Karanlığımdakı EN GÜZEL TONSUN" dedi dudağıma yapıştı.

Gözlerimi açtım. Ateşi Rüyamda görmüşüm. Ne kadar ondan nefret etsemde çok güzel rüyaydı. "SEN Benim Karanlığımdakı EN GÜZEL TONSUN" ne güzel cümleydi. Kalbime işlemişti. Amma hayatdakı odun Ateş öyle şey söylemezdi. Egolu salak.

Bugün yaşadıklarımı hatırladım. Yerimden zıplayarak kalktım boynum acıdı. Hatırladım boynuma bir şey vurub bayıltmışdı beni. Hayır olamaz geri döndü. "Olamaz-olamaz yine olamaz. Artık dayanamam" odada yürüyordum. Beni bura kim getirmişti? En son spor odasındaydım. Nefes alamıyordum. Gözlerim dolmuştu. Dışarı çıkmalıydım. Odadan çıkdım.

Kapıya doğru hızla yürüyordum.
"Kızım uyandınmı? Misafirimiz var" Annemin sesiyle gözlerimi sıkı yumub açtım. Arkamı döndüm. Masada oturmuş Ateş ve Babam leptopta bir şeyle uğraşıyordu. Annemde onların yanında durmuştu. Beni görünce 3de afalladı. "Melisa noldu?" Dedi endişeli sesle babam ayağa kalkıb. Gözümün yaşlı olduğunu fark etdim. Hiç bir şey açıklayamazdım. İstemeden bir hıçkırık çıktı benden. Ateşde şaşırmış bakıyordu bana. Hızla dışarı çıkıb arabama bindim.

Hızlı sürüyordum gözlerim dolu olduğu için önümü pek göremiyordum. Çığlık atdım dreksiyona vurmağa başladım. "Neden ben? Neden ben? Neden" vurmağa devam ediyordum. Gözlerimi elimin tersiyle sildim. Sağdan gelen Kamyonu görünce hemen direksiyonu sola sürdüm. Arabayı durdurdum. Az daha kaza yapıcaktım. Nefes-nefeseydim. Nefesimi düzenleyib
Uçurumun yanına sürdüm. Derin nefes alıb arabadan indim.

Annem,Babam, Zeyneb, Rüzgar, Murat en önemlisi Ateş onlar ne olucaktı? Ya onlara dokunursa ben mahvolurdum. Bu çocuklar az bir sürede benim hayatım oldular. Onlara bir şey olsa benim yüzünden ben düşünmek bile istemiyorum.

Ben olmasam belki onlarda acı çekmez. Belkide ben ölseydim Teyzemde Dorukta Hayatda olurdu. Sıra onlara gelmemiş bu işi tamamlamalıyım.

Yavaş-yavaş uçurumun dibine gitmeye başladım. Artık çok yakındım bir adımda atsam düşecekdim. Gözlerim doldu. Ateşle tanışdım gün aklıma geldi gülümsedim. Salak bana çarpmıştı. Evet doğru söylemişti ona aşık oldum içten-içe amma onun bilmesine gerek yok.

Beni öptüğü an aklıma geldi o kadar sıcak ve açlıkla öpüyorduki bu anı içimi ısıtdı. Ellerimi 2 tarafa açtım gözlerimi kapatdım "Hoşcakal" ayağımı kaldırdım. Düşüyordum....

Bir el sıkıca tutdu.
Yok düşmüyordum. Bir ağırlık vardı üstümde. Gözümü açtım Ateş üstümde nefes-nefeseydi. Beni kolumdan tutub çekmişti. İkimizde yere düşmüşdük. Kızgın halde bana bakıyordu. "Kızım ne yapıyorsun sen? Canınamı susadın?" Dedi nefesini düzelterek. Beni kurtarmıştı. Ateş benim yanıma gelmişdi. Gülümsedim.

"Ne gülüyorsun lan? Ellerini açıb ne yapıyordun orda salak" dedi bağırarak. Onun buraya gelme şokundan kurtulub dünyaya geri döndüm. Üstümden itdim. "İzin verseydin intahar edicekdim" dedm bağırarak. "Kıza bak ya biz kurtarıyoruz bu bize atar yapıyor" dedi ayağa kalkıb. "Senden yardım isteyen oldumu?" Dedm bende ayağa kalkıb.
"Lan 10 saniye daha gecikseydim denizi boyluyordun." Dedi bağırarak.
"Çokmu umrumda?" Diye bende bağırdım. "Evet" diye hızlıca oda bağırdı. Bana her defa yaklaşıyor sonra bırakıb gidiyor. Bunu neden yaptığını bilmeliydim.

"Neden?" Dedm kısık sesle. Yaklaştım ona. "Neden her defa seni yanımda görüyorum?" Dedm. Yutkundu. Bunun cevabını bilmeliydim. Gözlerime dikkatle bakıyordu ne sinirli nede nefretletle. Çok güzel bakıyordu içimi ısıtıcak yumuşaklıkda bakıyordu. Birden arkasını döndü. Sonra yeniden bana döndü amma yumuşak bakışı gitmişdi.
"Sana değer veriyorum. Senden hoşlanıyorum" dedi. Şaşırmışdım. "N-ne?" Dedim. Yakınlaşdı ellerini yanağıma koydu. "Evet Asi kız senden hoşlanıyorum hatta daha fazlası. Seni..." dedi durdu.
"Beni?" Dedm arkasını duymak istiyordum. Meraklı gözlerle ona bakıyordum. "Seviyorum" dedi. Allahım Ateş Akgül seni seviyorum dedi. Gülümsedim boynuna sarıldım.