Drag me to hell.

Κεφάλαιο 18ο.

7:30
Ξυπνάω και βλέπω δίπλα μου εναν Blake να κοιμάται, είναι σαν άγγελος. Το κινητό μου χτυπάει. Ο Andrew είναι, σκέφτομαι να το σηκώσω ή όχι. Θα το κάνω, έτσι και αλλιώς δεν μου έχει φταίξει κάπου το παιδί.

"Καλημέρα, Andrew τι κάνεις;"

"Εε όχι θα έρθω μόνη στο σχολείο τα λέμε εκεί. Φιλιά!!"

Μου ζήτησε να με πάει αυτός στο σχολείο. Σε άλλη περίπτωση θα έλεγα ναι αλλά τώρα υπάρχει και ένας Blake στο κρεβάτι μου.

"Blake σήκω θα αργήσουμε."

Του πειράζω τα μαλλιά και αυτός ανοίγει τα μάτια του.

"επιτέλους."

"Ποιος ηταν στο τηλέφωνο;"

"Ο Andrew."

"Και τι ήθελε ο φλώρος;"

"Ήθελε να πάμε μαζί σχολείο άντε σήκω τώρα."

"Καλαα."

Μετά από το πρωινό και την συζήτηση με την γιαγιά φεύγουμε για το σχολείο. Εννοείται με την μηχανή. Πιστεύω οτι αυτό το παιδί θέλει όντως να με πεθάνει.

Φτάνουμε στο σχολείο και βλέπω πολλά βλέμματα να μας καρφώνουν, ειδικά σε μένα. Ακούω διάφορα, αλλά και πολλές φορές το όνομά μου. Δεν δίνω σημασία.

Andrew's POV.

Την είδα να έρχεται με αυτόν, τελικά αυτό ήταν το "θα έρθω μόνη μου."
Θέλω τόσο πολύ να σπάσω τα μούτρα σε αυτό το παιδί. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει και την έχει φέρει τόσο κοντά του. Ναι θα το παραδεχτώ μου αρέσει πολύ η Sel και θα ήθελα να γίνει το κορίτσι μου, αλλά όσο είναι αυτός ο μπάμπουρας στην μέση τίποτα δεν γίνεται. Βέβαια κυκλοφορούν φήμες οτι αυτός τα 'χει με την Adriana, ποντάρω στις φήμες λοιπόν. Την βλέπω που πλησιάζει και βγάζω όλες αυτές τις σκέψεις απο το κεφάλι μου.

"Καλημέρα και απο κοντά λοιπόν."

Χαμογελάω, της δίνω μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο, το ίδιο κάνει και αυτή.

"Καλημέρα, πως είσαι Andrew;"

"Τώρα που σε βλέπω ακόμη καλύτερα;"

Γελάει. Μα πόσο μου αρέσει όταν γελάει. Με κάνει πολύ χαρούμενο.

"Οτι πεις, θες να πάμε στην τάξη;;"

Της νεύω και αυτή πιάνει το χέρι μου και μπαίνουμε μέσα στην τάξη, βολευόμαστε σε ένα θρανίο και κοιτάμε την βροχή.

"Ξέρεις η βροχή μου θυμίζει πολύ εσένα."

Γυρνάει και με κοιτάει με ενα ύφος όλο περιέργεια.

"Αλήθεια; Γιατί αυτό;"

"Ώρες ώρες είσαι τόσο στεναχωρημένη σαν τις σταγόνες που πέφτουν στην γη και άλλες φορές είσαι τόσο καλά σαν το χώμα που αναζωογονείται απο την βροχή, δεν ξέρω πως το κάνεις αυτό."

Αυτή ήρθε πιο κοντά μου.

"Με παρακολουθείς;"

"Όχι απλά μου αρέσει να σε παρατηρώ, μου είσαι ιδιαίτερη κατάλαβες;"

Πλησιάζω εγώ τώρα.

"Andrew το ξέρεις οτι αυτό που πρόκειται να γίνει τώρα είναι λάθος έτσι;"

"Ναι και;"

Δεν άντεξα άλλο την φίλησα. Δεν έκανε πίσω, την έπιασα απο την μέση και εμβάθυνα το φιλί μας, κατέβηκα πιο κάτω στον λαιμό της και την φίλησα. Δεν ήταν κάτι πονηρό. Η ανάσα της είχε γίνει γρήγορη και κοφτή. Το απολάμβανε. Το κουδούνι χτυπάει και σταματάμε.

"Ουάου... Εεε εννοώ συγγνώμη Andrew."

Γελάω με την αφέλειά της.

"Δεν πειράζει έτσι και αλλιώς μου άρεσε."

Τα παιδιά και ο καθηγητής της άλγεβρας μπήκαν μέσα. Είδα τον Blake να με κοιτάει και να έρχεται προς το μέρος μας.

"Σήκω Andrew δεν είναι η θέση εδώ."

"Ούτε και η δικιά σου."

"Σήκω αλλιώς δεν θες να δεις την συνέχεια."

"Σώπα μάγκα βαράς κιόλας;"

Αυτό κοιτάει την Sel. Είναι τόσο θυμωμένος.

"Σελήνη πες του."

"Blake φύγε και άσε τον να κάτσει εδώ, θα τα πούμε στο διάλειμμα."

"Άντε αντράκο, τα λέγαμε."

"Βουλωσέ το φυτό."

Έφυγε και έτσι το υπέροχο μάθημα συνεχίστηκε.

Ήταν μικρό το ξέρω συγγνώμη, ελπίζω να είστε όλοι καλά.
Αν θέλετε πατήστε το αστερακι.
Τα λεμεεεε