Drag me to hell.

Κεφάλαιο 30ο.

If there ever comes a day,
where we can't be together,
keep me in your heart
I'll stay there forever.
-Winnie the Pooh

Μια βδομάδα μετά.

Πως μπορώ με μία λέξη να περιγράψω την ζωή μου αυτές τις μέρες; Λοιπόν σίγουρα αυτή θα ήταν ο πόνος. Ο πόνος του χάνεις κάποιον που τόσο πολύ αγαπάς. Ο πόνος του να ξέρεις οτι πλέον βρίσκεται μακριά σου. Ο πόνος του να ξέρεις οτι ήξερες το πρόβλημα, αλλά εσύ καθόσουν εκεί, ακίνητος, χωρίς να βοηθήσεις.

Να είσαι ψυχικά και σωματικά ερείπιο, να μην θες να φας, να πιεις, να ζήσεις. Να ξεχνάς όλες τις ωραίες στιγμές και να θέλεις να κατακτήσεις μια θέση εκεί πάνω, δίπλα στον θεό και στο πρόσωπο που έχασες.

Αυτό θα πει πόνος.

Το ήξερα οτι κάτι πήγαινε λάθος με την γιαγιά μου και δεν έκανα τίποτα για αυτό, είμαι τόσο δειλή δεν αξιζω τίποτα. Πριν δύο μέρες την βρήκε ο μπαμπάς μου στο δωμάτιο της, σωριασμένη. Το δέρμα της πιο άσπρο απο το γάλα γεμάτο μελανιές και τα καταγάλανά της μάτια ανοικτά σαν να ήθελε να πει πράγματα πριν φύγει.

Και ο πατέρας μου τι να πει; Είναι νεκρός και αυτός, απλά προσπαθεί να ηρεμήσει εμένα. Τουλάχιστον έχει την Margaret δίπλα του.

Και τώρα δείτε με εγώ κάθομαι εδώ, στο κρύο μάρμαρο του μνήματος που είναι στολισμένο με διάφορα λουλούδια, μικρά αντικείμενα και μια φωτογραφία της γιαγιάς μου να στολίζει την ταφόπλακα. Έχει πολύ κόσμο, όλοι μιλάνε για το ποσό καλή ήταν και ποσό ευδιάθετη ήταν για ζωή.

Κανένας δεν ήξερε την Scarlet Soliman όπως την ήξερα εγώ. Κανείς δεν ήξερε τίποτα για αυτήν μόνο εγώ ήξερα για την μόνη γυναίκα η οποία με μεγάλωσε, έγινε η μητέρα μου και με έκανε αυτό είμαι σήμερα. Πονάει τόσο γαμημένα πολύ να ξέρεις οτι κάτω από αυτό το μάρμαρο βρίσκεται δικός σου άνθρωπος και δεν μπορείς να τον φέρεις πίσω.

Γυναίκες και άνδρες περνάνε πάνω από τον τάφο, αφήνοντας λουλούδια, ψιθυρίζοντας ένα "συλλυπητήρια" στα αφτιά μου και ένα χάδι στην πλάτη μου. Λες και αυτό θα τα γιατρέψει όλα.

Τώρα εγώ τι θα απογίνω; Στο τεράστιο σπίτι μόνη μου τι θα κάνω; Γιατί ο πατέρας μου θα πρέπει να φύγει να συνεχίσει την δουλειά του, αυτό θα ήταν το σωστό εξάλλου. Τι θα κάνω με το δωμάτιο της γιαγιάς θα το σφραγίζω για να μείνει εκεί η ίδια ή θα το αφήσω ανοικτό για να νιώθει και αυτή ελεύθερη; Είναι τυχερή τουλάχιστον που θα κερδίσει μια θέση δίπλα στην μαμά μου.