Drag me to hell.

Κεφάλαιο 3ο.

Blake's POV.
Δεν ήθελα να φύγω έτσι, δεν ήθελα να την αφήσω αλλά αυτή το επέλεξε έτσι γαμώτο, δεν έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα, όσο ανάγκη με έχει αυτή άλλο τόσο την χρειάζομαι εγώ, έχω ακούσει αρκετά για την αρρώστιά της που δεν ξέρω αν αληθεύουν καν. Όταν έπεσε πάνω μου ήθελα πολύ να της μιλήσω, να ακούσω την φωνή της πάλι, αλλά δεν το έκανα. Πες το εγωισμός πες το όπως θες απλά δεν το έκανα.

Καταλαβαίνω το κινητό μου να δονείται και το ανοίγω για να δω το μήνυμα. <<Αύριο βράδυ σπίτι κανω πάρτυ, φέρε οποίον θες>>. Ο Harvey μας έλειπε τώρα, αλλά αν το ξανασκεφτώ ίσως να είναι και η Sel εκεί θα την δω και μπορεί να την πλησιάσω. Απο την άλλη όμως μπορεί να μην έρθει, θυμάμαι οτι δεν της άρεσαν αυτά τα πάρτυ, απο μικρή, ήθελε να είναι ελεύθερη να ξαπλώνει στο γρασίδι και απλά να κοιτάει τον ουρανό σκεπτόμενη το μέλλον, πάντα δάγκωνε το κάτω χείλος της όταν σκεφτόταν κάτι. Ήταν τόσο όμορφη και ακόμη παραμένει.

Βγαίνω απο τις σκέψεις μου και αποφασίζω να πάω μια βόλτα στο παλιό μου σπίτι. Παίρνω τα κλειδιά μου, τα τσιγάρα μου και πλησιάζω την μηχανή μου.

Μετά απο ένα τέταρτο φτάνω. Πλησιάζω το σπίτι και ανοίγω την πόρτα, το σπίτι έχει μια μυρωδιά κλεισούρας αλλά και παλιάς μπογιάς. Σε αυτό το σπίτι συνήθιζα να ζω με την μητέρα αφού χώρισε με τον πατέρα μου. Πλέον ζω με αυτόν αφού η μητέρα αποφάσισε να φτιάξει πάλι την ζωή της. Εδώ έζησα τα παιδικά μου χρόνια τα οποία χωρίς αμφιβολία ήταν τα καλύτερα, εδώ έκανα τις πρώτες μου παρέες και γνώρισα την Sel, ακόμη θυμάμαι τα απογεύματα που πηγαίναμε στην αλάνα για να παίξουμε η επέλεγα να πάω κάπου μόνο εγώ και αυτή.

Ανεβαίνω τις σκάλες και φτάνω στην ξεθωριασμένη πόρτα του δωματίου μου, την σπρώχνω και μπαίνω μέσα. Ένα βάρος στην καρδιά με πιάνει αλλά αποφασίζω να μπω πιο μέσα και πλησιάζω το παλιό μου γραφείο. Το φθαρμένο ξύλο φαντάζει τόσο κλασσικό αλλά συνάμα τόσο ωραίο.

Ανοίγω ένα συρτάρι που ήταν ακριβώς απο κάτω και βγάζω ενα τετράδιο. Το θυμάμαι αυτό το τετράδιο. Όταν ήμουν πιο μικρός συνήθιζα να γράφω. Δεν ήταν ημερολόγιο ή κάτι τέτοιο, απλά όταν δεν ήμουν καλά ξεσπούσα πάνω στις σελίδες. Το μελάνι μου μπορούσε να κάνει πολλά. Έφτιαχνε τείχη για να φυλάει πριγκίπισσες απο μεγάλους δράκους περιμένοντας κάποιον να τις σώσει.

Άλλες σελίδες υμνούσαν έρωτες της ηλικίας μου αλλά τις πιο πολλές φορές έγραφα για αυτήν. Πως περνούσαμε τι κάναμε κάθε φορά αλλά και τι φορούσε. Πολλές φορες είχα κανει προσπάθειες να την ζωγραφίσω αλλά οι προσπάθειες μου ατυχείς.

Το μάτι μου πέφτει στην δεύτερη σελίδα όπου είχα γράψει κάτι για αυτήν.
"Και μην σου κάνει εντύπωση που όταν σε κοιτάω χαμογελάω, γίνεται να μείνει κανείς ατάραχος μπροστά στην ευτυχία;".
Ή ένα ακόμη.
"Νιώθω ένα κενό να είναι παντού. Γύρω μου, στο κεφάλι μου, μέσα μου. Αναρωτιέμαι που να μένει η ψυχή μου αφού δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. Αναρωτιέμαι που πάει ο πόνος, η θλίψη και η χαρά. Τα χαμόγελα πάνε και έρχονται, σε εναν κόσμο που το χαμόγελο θεωρείται δεδομένο και είναι πολύ εύκολο για να το αποκτήσεις, και το να κλαις κατάθλιψη. Τα μάτια μου είναι τα καλύτερα ραντάρ ψεύτικων χαμόγελων. Σε βλέπω όταν πιστεύεις οτι κανένας δεν ασχολείται μαζί σου, οτι κάνεις δεν σε κοιτάει για αυτά τα 2-3 δευτερόλεπτα όπως έκανα εγώ. Και σε είδα εκεί, με το ψεύτικο χαμόγελό σου και με δάκρυα στα μάτια σαν να αναρωτιέσαι τι κάνω εγώ εδώ. Τότε σε σκούντηξα και σε κοίταξα με ενα αδιάφορο βλέμμα που παρ' όλα αυτά μέσα μου ούρλιαζα. Ας πάμε να κάτσουμε σε ενα παγκάκι να τα λύσουμε όλα. Σου είπα. Έλα και ασε με να σου δείξω οτι δεν είσαι μόνη".

Όταν τα μάτια μου ξέφυγαν απο το χαρτί που μόλις πλεον είχα διαβάσει τότε κατάλαβα. Κατάλαβα οτι ανήκω σε αυτήν και αυτή σε μένα. Πρέπει να γίνουμε όπως πριν. Για μένα μόνο η Sel έχει σημασία και να είναι καλά τίποτα αλλο.

Ζαλισμένος πλέον βγαίνω απο το δωμάτιο κατεβαίνω κάτω ανοίγω την πόρτα και φεύγω. Φεύγω. Πρέπει να σκεφτώ. Να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη.

ΓΕΙΑΑΑ ΣΑΣΣΣΣ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΒΑΡΕΤΟ ΑΛΛΑ ΜΑΘΑΜΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ😀 ΚΑΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΤΟΥ ΠΙΣΩ. Η ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;;;
ΦΙΛΑΚΙΑΑΑΑ

@_mairouu_