Drag me to hell.

Κεφάλαιο 22ο.

Έχω ξυπνήσει εδώ και δύο ώρες. Όχι σήμερα δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα απο αυτές που σηκώνομαι σχεδόν χαρούμενη και έχω ενέργεια. Σήμερα είναι μια μέρα λύπης για μένα, τίποτα δεν με ευχαριστεί, μέχρι και ο καιρός αυτήν την μέρα συμφωνεί να είναι χάλια.

Σαν σήμερα η μητέρα μου έχασε την ζωή της σε αυτό το γαμημένο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, θα έδινα πολλά πραγματικά για να είμαι εγώ στην θέση της, αλλά ο θεός επέλεξε να πάρει αυτήν από την ζωή, να την στερήσει από μένα. Ξέρω όμως οτι ο θεός την διάλεξε γιατί ηταν πολύ καλόκαρδη γυναίκα και έπρεπε να έχει μια θέση στον παράδεισο. Παράδεισος. Μεγάλη κουβέντα τελικά, ποιος ξέρει αν υπάρχει;; Η αν είναι κάτι παρόμοιο ή ακόμη και τίποτα; Αυτό που ονομάζουν επίσης κόλαση, άραγε θα υπάρχει η θα είναι μια φαντασίωση του ανθρώπου επειδή δεν γνωρίζει τι συμβαίνει μετά τον θάνατό του και θέλει να το εξηγήσει έτσι;

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που με στεναχωρεί, σήμερα έχω ραντεβού με τον γιατρό μου για να κάνουμε κάποιες εξετάσεις, προληπτικές τις ονομάζει. Πόσο προληπτικές μπορεί να είναι κάποιες εξετάσεις ενώ πρόκειται να πεθάνεις;;; Κανείς δεν σε καταλαβαίνει, πως νιώθεις όταν ξέρεις οτι θα πεθάνεις, αλλά δεν πρέπει να τους παρεξηγούμε, για κάποιο λόγο παθαίνουμε τα πάντα και ίσως εμείς που πεθαίνουμε εμείς ξεχωριστοί.

Σταματάω να σκέφτομαι. Έχω ανατριχιάσει αλλά με έχω συνηθίσει πλεόν.

Απομακρύνομαι απο το παράθυρο, παίρνω την τσάντα και κατεβαίνω κάτω. Φτάνω στις σκάλες και κανένας δεν είναι εκεί. Λογικό. Παίρνω τα κλειδιά βγαίνω απο το σπίτι και πηγαίνω στην στάση του λεωφορείου. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λεωφορεία είναι τόσο αποπνικτικά και έχουν μια απαίσια μυρωδιά που με ζαλίζει.

[...]

Είμαι έξω απο την ιατρική κλινική και δεν θέλω να μπω, πρέπει να είμαι εδώ έξω πάνω απο πέντε λεπτά. "Γάμα το Sel. Ότι είναι να γίνει θα γίνει."

Με αυτά τα λόγια αποφασίζω να μπω μέσα, πλησιάζω την είσοδο και η πόρτα με το φωτοκύτταρο ανοίγει. Την μύτη μου πλημμυρίζει αυτή η μυρωδιά που έχουν τα φαρμακεία. Για κάποιο λόγο μου αρέσει την βρίσκω μεθυστική.

Η κοπέλα απο την ρεσεψιόν με φωνάζει και μου λέει να πάω στον πρώτο όροφο. Παίρνω το ασανσέρ και φτάνω στην αίθουσα αναμονής έχω αγχωθεί.

Εν τω μεταξύ έχω χάσει την πρώτη περίοδο του σχολείου, όπου θα μοιράζονταν οι ρολόι για το θεατρικό, όμως μας ενημέρωσαν οτι θα συνεχίσουν και την δεύτερη ώρα καθώς υπήρχαν πολλά παιδιά. Ελπίζω να προλάβω. Ο γιατρός βγαίνει απο το γραφείο του και μου κάνει νόημα να περάσω μέσα.