Drag me to hell.

Κεφάλαιο 25ο.

Sel's Pov.
Κουράζομαι. Το βλέπω, τελειώνει, έρχεται, εξαντλούμαι. Πάνω από τα όρια μου και τις δυνάμεις μου.

Ναι φοβάμαι, γιατί που θα πάω μετά από αυτό τι θα γίνω;; Αν με ξεχάσεις τι θα γίνει;

Το γνωρίζω, επιθυμία μου είναι να περνάς καλά, μετά από μένα, αλλά εμένα; Εμένα ποιός με σκέφτεται; Εγώ που αργοπεθαίνω, που νιώθω τις φωνές στο κεφάλι μου τα βραδιά να μου λένε, οτι ο καιρός έφτασε. Τελείωσες από τούτον τον κόσμο, θα έρθεις μαζί μας να φωνάζουν.

Εγώ, που θέλω να φύγω απο εδώ, γιατί δεν αντέχω πλέον τον πόνο. Γιατί τίποτα δεν με κρατάει πλέον δυνατή.

Και έτσι δεν πάει πάντα;; Οι αδύναμοι να φεύγουν και οι δυνατοί να μένουν;

Γιατί να είναι πάντα έτσι; Κανείς δεν θα μπορέσει να κάνει την ανατροπή; Και ποιός θα βρεθεί για να καταρριφθεί αυτή η θεωρία; Αφού κάτι πρέπει να γίνει.

Και πως θα ήσουν εσύ αν ήσουν ένας από αυτός; Αν μάθαινες ότι στο επόμενο λεπτό είσαι νεκρός και δεν υπάρχει τίποτα για να σε σώσει.

Θα πνίγεσαι μόνος, στην δικιά σου θάλασσα, ενώ θα υπάρχουν πολλοί τριγύρω σου κανείς δεν θα μπορεί να σε ακούσει.

Καταστροφή έτσι; Το φοβάσαι αυτό και το ξέρεις έτσι;

Το ξέρεις. Φοβάσαι επιπλέον.

Ο φόβος οτι θα σε ξεχάσουν, επιπλέον, ζει μέσα σου. Άραγε θα ακούς το όνομά σου από τα στόματά τους; Θα θυμούνται αυτά που περάσατε;

Και η απάντηση είναι μία.

Όσοι ήταν πραγματικά εκεί, δεν θα ξεχάσουν, δεν είναι στην φύση του ανθρώπου να ξεχνάει. Θα είναι εκεί όλοι όσοι νοιάστηκαν, αναπολώντας τις στιγμές που ζήσατε μαζί, ενώ εσύ θα βρίσκεσαι εκεί πάνω και θα χαμογελάς μαζί τους, που σε σκέφτονται.

Άλλοι θα σε πενθούν σαν να ήσουν θεός για αυτούς ή όλη τους η ζωή χωρίς να έχεις καταλάβει το γιατί.

Θα υπάρχουν και οι άλλοι όμως.

Ναι αυτοί.

Αυτοί που σε μισούσαν θανάσιμα και θα ευχόντουσαν να είχες πεθάνει και να μην ζούσες.

Να μην παρεξηγήσεις αυτούς τους ανθρώπους.

Πλάσματα είναι και αυτοί, που δεν αγαπήθηκαν ποτέ όμως.