Drag me to hell.

Κεφαλαιο 34ο.

Ένα συνεχές βουητό στο κεφάλι μου. Σαν αυτό που κάνουν μερικές συσκευές. Ανοίγω δειλά δειλά τα μάτια μου. Το φως με τυφλώνει. Τα κλείνω πάλι. Το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν άσπρο. Παντού άσπρο. Ταβάνι άσπρο, τοίχοι άσπροι. Πρέπει να μάθω που είμαι. Τα ανοίγω πάλι και καταλαβαίνω πώς είμαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Πώς βρέθηκα εδώ; Ο ήχος συνεχίζεται. Κοιτάω δίπλα και βλέπω το μηχάνημα που μου μετράει τους σφυγμούς, γαμημένο σκέφτομαι.

Στο δεξί μου χέρι υπάρχει μια βελόνα. Ακολουθώντας την διαδρομή που κάνει το σωληνάκι τα μάτια μου φτάνουν σε έναν μεγάλο όρο. Μήπως πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;

Βγάζω γρήγορα την βελόνα αφήνοντας λίγο από το αίμα να τρέξει στα λευκά σεντόνια του νοσοκομείου.
Σκατά! Αναφωνώ. Πλησιάζω την πόρτα για να βγω έξω. Πριν καν ακουμπήσω το χερούλι η πόρτα ανοίγει μόνη της. Μπροστά μου εμφανίζεται ο Blake κρατώντας έναν δίσκο με φαγητό. Αυτό το απαίσιο φαγητό που μόνο ένα νοσοκομείο θα μπορούσε να έχει.

"Σελήνη γιατί σηκώθηκες από το κρεβάτι σου;; Είσαι αδύναμη ακόμη." Αφήνει τον δίσκο με το φαγητό στο τραπεζάκι και πιάνει το χέρι μου. Αυτόματα τινάζομαι καθώς το δάκτυλό του ακούμπησε στην πληγή.

Βγάζω ένα επιφώνημα πόνου και αυτός κοιτάει το χέρι μου. Περισσότερο αίμα τρέχει τώρα.

"Blake γιατί είμαι εδώ; Τι έκανα; Στο πάρτυ δεν ήμασταν; Τι συνέβη; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα;" Ταραγμένη πλέον προσπαθώ να θυμηθώ. Μάταια. Το μόνο που θυμάμαι όταν κλείνω τα μάτια μου είναι μαύρο και μια γυναίκα μέσα σε ένα αυτοκίνητο να φωνάζει για βοήθεια.

Ζαλίζομαι.

"Ειι Sel καλύτερα να ξαπλώσεις θα φωνάξω κάποιον να καθαρίσει τις πληγές σου." Παίρνω τον δρόμο μου για το κρεβάτι. Συνεχίζω όταν καταλαβαίνω πως πέρασα έναν καθρέπτη και γυρνάω πίσω.

Κοιτάω το είδωλό μου. Ένας επίδεσμος βρίσκεται γύρω από το κεφάλι μου και κάποια μικρά χανζαπλαστ στο πρόσωπό μου. Το προσπερνάω γρήγορα και κάθομαι στο κρεβάτι.

Ο Blake γυρνάει πίσω με μια νοσοκόμα.

"Καλημέρα Σελήνη, πως αισθάνεσαι;" Καλημέρα;; Πότε πρόλαβε να ξημερώσει; Πόση ώρα είμαι εδώ;

"Καλά είμαι. Το κεφάλι μου πονάει λίγο." Νιώθω ένα κάψιμο στο μάγουλό μου και αυτόματα το ακουμπάω. Κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία και ένα όνομα μου έρχεται στο μυαλό. Ian.