Drag me to hell.

Κεφάλαιο 20ο.

Ξυπνάω και νιώθω το κεφάλι μου πολύ βαρύ, σαν να έχω χτυπήσει ή κάτι, ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στο κρεβάτι μου. Μα πως γίνεται αυτό; Θυμάμαι οτι ήμουν κάτω με τον Blake και μιλούσαμε. Πίεσα το εαυτό μου να θυμηθεί.

"Blake και μένα μου αρέσεις."

Αυτό θυμάμαι μόνο, σίγουρα μετά λιποθύμησα. Κάνω κίνηση να βγω απο το πάπλωμα όμως κάποιος μπαίνει στο δωμάτιό μου. Διόρθωση. Κάποιοι*

Η γιαγιά μου και ο Blake.

"Κορίτσι μου, πως είσαι;; Πονάς;; θέλεις να σου φέρω κάτι;; Αχ παιδάκι μου ξέχασες πάλι να πάρεις τις εισπνοές σου, για αυτό έπεσες και άλλο που δεν σ..-"

"Γιαγιά ηρέμησε δεν έγινε κάτι, είμαι καλά τώρα, μην κάνεις έτσι και σε παρακαλώ μην φωνάζεις θα σπάσει το κεφάλι μου."

Όσο συζητούσα με την γιαγιά μου έβλεπα τον Blake να προσπαθεί να κρύψει το γέλιο του. Οκευ τι είναι τόσο αστείο τέλος πάντων;

"Καλά κορίτσι μου συγγνώμη, απλά ξέρεις πόσο σ' αγαπώ. Εγώ πάω κάτω και το απόγευμα θα φύγω, αν θέλετε κάτι να με φωνάξετε."

Φεύγει και κλείνει δυνατά πίσω της την πόρτα. Έλεος.

Ο Blake έρχεται και κάθεται δίπλα μου.

"Πως είσαι Sel;"

"Εμμ, καλά είμαι. Πόση ώρα είμαι έτσι;"

"Περίπου ένα τέταρτο. Τρόμαξα πάρα πολύ, με το που έπεσες πήρα την γιαγιά σου και ήρθε αμέσως απο δίπλα. Σε μεταφέραμε εδώ και περιμέναμε να ξυπνήσεις, πίστευα ότι είχες πάθει κάτι σοβαρότερο."

"Όχι εντάξει ηρέμησε είμαι καλά."

"Τι πιστεύεις Σελήνη οτι αν δεν ενδιαφερόμουν θα καθόμουν να σε φιλήσω;"

Θυμάμαι τα πάντα οτι είπα με τον Blake. Τα λόγια αυτά μου προκαλούν πονοκέφαλο.

"Τι σκέφτεσαι;"

"Εμμ τίποτα όλα καλά."

"Ωραία λοιπόν να φεύγω εγώ."

Σηκώνεται πλησιάζει την πόρτα και την ανοίγει.

"Όχι μην φεύγεις κάτσε."

"Σίγουρα;; Θα είσαι εντάξει με το να κάτσω εδώ;"

"Οο σταμάτα επιτέλους και απλά έλα εδώ."

Χαμογελάει. Ο θεέ μου δεν αντέχω. Κάθεται δίπλα μου στην άλλη άκρη του κρεβατιού, όχι πολύ κοντά μου όμως. Ξαφνικά θυμάμαι τα όσα έχουμε πει και νιώθω μια μικρή ντροπή να με κατακλύζει.