BADE'M / TUTKU SERİSİ II - FİNAL

29.BÖLÜM - BADE'M BÜYÜK FİNAL - TUTKUNUN SON DANSI

BELKİ DE AYRILMASI EN ZOR HİKAYE OLACAK. ÇÜNKÜ HEPSİNİN YERİ BENDE ÇOK AYRI.
ZEHRA İLE MİRZA'YLA BAŞLAMIŞTI YAZMA MACERAM, BÜYÜK AŞKIM KÜÇÜK SEVGİLİM BENİM HER YÖNDEN İLK GÖZ AĞRIMDI. MİRA'SI, MERT'İ, BURCU'SU ALİ EFE'Sİ...
SONRA RÜZGAR'IN BESTE'Sİ, AŞK TANEM, YAZ MASALI, KARA SEVDA, BADE'M, MISRALARIMDA GİZLİYDİ AŞK VE KIZIL GÜNEŞ...
BU SERİ HER YÖNÜYLE ÖZELDİ BENİM İÇİN. BEN YAZARKEN, SİZLERİN YORUMLARINI OKURKEN ÇOK KEYİF ALDIM. SİZLER CEM'E GÜLÜP, ERTAN'A SÖVERKEN, DERİN'E KIZIP, MASAL'LA EĞLENİRKEN HİKAYENİN İÇİNE GİRMENİZ BENİ AYRICA MUTLU ETTİ.
VE VEDA VAKTİ GELDİ...
UMARIM HER BÖLÜMÜNDEN KEYİF ALMIŞSINIZDIR. YENİ SERİ VE HİKAYEDE GÖRÜŞMEK ÜZERE... AZ SONRA
YENİ HİKAYE DE SİZLERLE OLACAK =)
AŞKLA KALIN. ❤❤❤

-----------
Yıllar...
Belki de 'Uzun' dediğimiz bir kavramdı, ama onlar için yıllar su gibi akıp geçmişti.
Kırılmışlardı...
Üzülmüşlerdi...
Ama mutlulukları ve aşkları her şeyin üstesinden gelmişti...
Bir yolculuk, bir mola, bir aşk...
Belki de heyecanın hiç bitmemesi, belki de yeni yeni heyecanların bu yolculuğa ortak olmasıydı...

Yeni başlangıçlar...
Sonunun geldiğini düşündüğünüz, ama aslında yeni başlayan hayatlar...
Kabus diye düşündüğünüz o anın bir masala dönüşmesi...
İmkansız değildir;
Yeterki büyük bir aşkla bağlanın, tutkunuz hiç bitmesin ve her gün yeniden ve yeniden sevin...
BADE'M'den herkese elveda...

***

"Pars!" diye sinirle mutfağa girdi Duygu.
"Efendim hayatım," dedi telaşla oğluna verdiği motor anahtarıyla onu basan karısına.

Elindeki elbiseyi adamın gözüne sokar gibi sallıyordu, "Bu ne?"
"Gözüme sokmasana," diye homurdanıp, elbiseye baktı. "Aa ne olmuş buna?" dedi Pars yalan olduğu belli olan bir üzülmeyle.
Karısı "Ne mi olmuş?" diye gürleyince, Pars ve Sarp aynı anda kulaklarını kapattı. Onun gürültüsünün üstüne, iki kız kardeş de bağırarak merdivenlerden iniyordu.

"Anneeee!"
"Anneeee!"
Duygu iki genç kız olmuş prenseslerine bakmaya korkuyordu, bu sebeple gözlerini yumdu, "Ne olur onların dolaplarına dokunmadığınızı söyleyin!"
"Ben şey etmedim."
"Bende çok şey hatırlamıyorum," diye iki adam sessiz bir şekilde lafları gevelediler.

İki kız öfkeyle bir babalarına bir de evin en küçük çıban başının elemanı olan erkek kardeşlerine baktılar.
"Sizlere ne oldu benim güzel olmaları için elbise giymeye ihtiyaçları olmayan sevimli kızlarım?"

"Hiç lafı uzatıp, kendini kurtarmaya çalışma baba. Bu elbiselerimizin hali ne?"
Pars kafasını kaşıyıp oğluna baktı, "Üçünden kurtulmamız imkansız."
"Bencede. Sana yine koltuk göründü babacığım," dedi oğlu elini babasının omzuna yaslarken. Bunu pek de umursuyor gibi görünmüyordu.
Ama hayatlarındaki en önemli üç varlık, az sonra onlara saldıracakmış gibi bakınca da yutkunmaktan kendilerini alamadılar.

"Siz iki elbise faresi, bunu açıklayın çabuk! Birazdan düğüne gideceğiz, size inanamıyorum ya, şunlara bakın."
"Bir ara moda yırtık değil miydi? Ben anlamıyorum. O yırtık bluzları, kotları giyinirken, moda diye geziniyordunuz kızlar," dedi Pars, ciddi bir sesle.
Kızlar neredeyse ağlayacaklardı. "Anne! Ne yapacağız ya?" diye inlediler.

Duygu biri yirmi diğeri yirmi üç yaşında olan kızları Çağla ile Damla'ya "Tamam kızlar," dedi ve sonra kocası ile oğluna ters ters baktı. "Ben halledeceğim, merak etmeyin" deyip, eline telefonu aldı. Sonra numarayı çevirmeden tekrar kocasına bakıp işaret parmağını salladı, "Bu kıyafetleri yırttığınıza sizi pişman edeceğim beyler!" deyip, odadan hışımla çıkmıştı.