Sa Paghulog ng Langit (TFOT)

17- WHITE DRESS

Enjoy reading!!!

Jaime

Ang tanga ko, nakakahiya! Hindi pa rin maalis sa isip ko ang nangyari sa pool. I can still remember how his eyes darkened as his gaze travel on the valleys behind the thin fabric of my shirt. His lustful eyes. I shake my head and stare at my reflection on the mirror.

Matapos ang 'muntik ko ng pagkalunod', Thunder led me to a room. Mabilis din siyang lumabas dala ang isang malinis na towel at damit pamalit. Black shirt at isang boxer shorts.

Hindi kalakihan ang resthouse ni Thunder ngunit kumpleto ang gamit mula sa pang kusina, muwebles na maliit sa salas at iilang mga palamuti sa paligid. Maayos din ang pagkakaorganisa, mahusay ang pagkakadisenyo ng buong bahay. Halatang binusisi and bawat detalye. The place itself screams manliness and power.

This house is an ideal for a single person, pagkat iisa lang ang kwarto. May dalawang banyo, isa sa kwarto at isa malapit sa kusina. May katamtamang laking pool sa likod at malawak na bakuran na puno ng bulaklak pinapalibutan ang isang anghel na rebulto na may lumalabas na tubig.

I sighed. Tinampal-tampal ko ang pisngi ko at muling napatitig sa salamin. My usual dull eyes stare right back at me. Something has change. I feel light. I feel free. Marahil ay dahil sa alam kong malayo na kami kay Ama, hindi niya na kami masasaktan ng mga magiging anak ko...or maybe mainly because of Thunder.

Growing up is a tough stage for me. I grew up inside the grasp of Vallarde. Mula pagkabata namulat na ako sa buhay na hindi lahat ng gusto mo magagawa mo, thanks to my Father. With a young age i was introduced as a child of a house maid, kapag may ginaganap na okasyon, while Isabella being the perfect only child. They would lock my door and bring me food, when they are finish. Minsan inaabot ng madaling araw bago umalis ang mga bisita, dun lang ako pwedeng kumain at minsan nakakatulugan ko na. The Vallarde's manor becomes my cage.

Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa labi ko. Bakit ko nga ba iniisip yon? Tapos na yon. They can't hurt me anymore.

...

KATATAPOS ko lang makapagpalit ng damit ng bumukas ang pintuan.

Thunder poked his head and discreetly walk in. His eyes landed on me. Binigyan ko siya ng naiilang na ngiti.

"Tss."He snorted, with long stride he throw himself into the soft cussion of the bed.

Oo nga pala, san ako matutulog? Iisa lang ang kwarto, iisang kama lang din. Napanguso ako. I doubt na hahayaan niya akong matulog sa kama, hmmp! Ang isnabero pa naman ng Kulog na to! And as if I will sleep beside, would I? My cheeks flushed. Ipinilig pilig ko ang aking ulo.

What am i even thinking?

With heavy heart, inilibot ko ang paningin sa buong paligid. My eyes landed on the beigi couch. It was twice my size, this would do. Buti naman at ng may mahihigaan nako, kung wala pwede naman sa sahig, kaso masyadong malamig, kahit na carpeted. Masyadong mababa ang temperatura ng lugar na ito kaysa sa nakasanayan kong mainit na klima sa Maynila.

Now, now, san ako kukuha ng kumot? My eyes landed on the bed. Maybe i could just borrow?

"Psst Thunder?" Dumukwang ako papalapit sa kanya. He had his eyes shut. "P-pwede bang pahiram ng kumot?" kunot nuong nagmulat siya ng mata.

His eyes stares at me and to his bed, then from me to his bed. Pinukol niya ako ng matalim na tingin. "Don't you want to sleep beside me? Ah! Nevermind. Pakihanap ng pake ko." he massage his temple, waring sumsakit ang ulo niya sa tanong ko.

"Huh? P-pero-"

"Nasa pangatlong kabinet, suit yourself. Then shut up. Close your big eyes and sleep." may pinalidad na aniya. "Save your strength for tomorrow. May pupuntahan tayo."