35: Just can't

311 19 8
                                        

Enjoy reading!

Don't forget to vote and comment

35

Third Person's POV



"NO! Kuya! Kuya!"

*Bang!

She felt numb. Tanging ang pagtibok lang ng kanyang puso at ang mahinang paghugot nang hininga ni Trevor ang kanyang naririnig.

"No! No! Don't leave me kuya!"

"Don't cry..." Pilit pinunasan ng binata ang kanyang luha. His cold fingertips gently brush againts her cheek. Hinuli niya ang malamig na kamay ng binata at mahigpit itong inilapat sa kanyang pisngi. Naramdaman niya ang unti-unting pagkawala ng lakas ng binata. Jaime sob.

Trevor's eyes stays half close. On his lips hungs a peaceful smile. As if he felt accomplished. He always show a carefree smile. As if everything is alright.

The first person who treat her as if she matters. Ang taong nagparamdam sa kanya na may masasandalan siya, na hindi siya nag-iisa. The only person who stays by her side when she feels so alone and scared, was lying on her arms. Lying so peacefully. Unmoving. Tuluyan ng napagulgol ng iyak si Jaime. Her cries was so heart wrenching. Full of pain.

Gusto niyang magsisisigaw. Gusto niyang humingi ng tulong but she don't know how. She can only call out to him and cry.

Her eyes blurred. Her heart is aching. Masakit. Napakasakit. Kakaibang sakit na parang gusto niyang isipin na panaginip lamang ang lahat.

She wanted to escape this nightmare. Someone,  please wake her up! Please wake her up!

Tanging salitang 'Kuya' lamang ang lumalabas sa kanyang bibig.

She can feel it. She's losing something she can never have again!

The wind blew, softly caressing her pale cheeks. The chilling air carries the deep sense of sorrow touching her heart. Tuluyan ng natakpan ng makapal na ulap ang buwan at ang mga bituin. A single rain drops to the ground, hanggang sa tuluyan ng lumakas ang pagpatak ng ulan. A bright light flash from above.

Why. Bakit kailangang may madamay na inosenteng tao dahil sa kanya?

Jaime gently rock her body back and fort.

Mahigpit ang yakap niya kay Trevor. She was afraid that he will be taken away from her. Natatakot siyang baka may manakit na naman sa kanila. Ayaw niya ng gano'n. Trevor is still alive. She wanted to believe that. Natutulog lang ang binata dahil sa pagod. Maya-maya magigising din siya.

She wanted to believe that. Really. He's not allowed to die. He's still alive.

He will not leave her.

He will not.

He can't.

Unti-unting nanlalabo ang kanyang mga mata. Her throat was burning from pain. Her voice was beyond hoarse from crying. Black dots apperead on her vision. She can feel her strength slipping away from her body. She was already numb from pain.

'Easy, don't be shy, your foot is aching. My massaging technique is not that good, tho. Let me just carry you. This is..Caspen's magic.'

'Here take this. You can use it. Meron pa naman ako sa bahay. Tutal dalawa naman ang cellphone ko. Ikaw na ang gumamit nito..'

'Ako nga pala si Trevor.'

'You just have to have faith in me, and I'll take care of you.'

Sa Paghulog ng Langit (TFOT)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon