Confessions of the past - Harry Potter Fanfic

Hoofdstuk 29. 'Het kan me gewoon simpelweg niks meer schelen!'

Amy Julia Campbell

Mijn zilveren mes houd ik stevig in mijn handen. Ik weet dat er een kwaadaardige grijns op mijn gezicht zit vast geplakt, en ik vind het niet erg. Ik weet dat mijn irissen zo zwart zijn als de Nacht, zo zwart alsof je de Dood recht in de ogen kijkt. En op dit moment, zou dat best zo kunnen zijn.

'Amy!' Waarom moeten James, Remus en Sirius me nou achterna komen? Daar heb ik dus echt geen zin in! Ik draai me langzaam om en kijk naar het bos voor me. Ik sta nu op een open veld, met grote eikenbomen die hetveld omcirkelen. Donkergroen gras en nog donkerder mos groeien op de grond, en overal groeien kleine struikjes en varens. Over een laaghangende tak loopt een kleine rode en vooral pluizige eekhoorn. Ik richt mijn mes op het kleine diertje, maar word afgeleid door nog meer geschreeuw.

Geërgerd kijk ik de jongens aan. 'Als jullie me even excuseren, ik wilde die pluizenbal daar-' ik wijs naar de eekhoorn. '-net gaan doden.' Ik schenk ze een kleine glimlach en richt mijn mes weer op het kleine diertje.

'Amy.. Laat dat beestje met rust.' klink de dringende stem van mijn lieve neef Sirius. Ja, wat een lieverd is het toch. Niet dan? Ik draai me weer om en kijk hem doods aan. Ik richt mijn mes op hem en houd mijn hoofd schuin.

'Zal ik jou dan maar doden?' vraag ik poeslief. Sirius schud vlug zijn hoofd en ik lach. 'Dat dacht ik al.'

'Amy... ik hou van je.' Potter...

'Kan me niet schelen.'

'Amy, diep van binnen, ben jij nog steeds die lieve Amy, die om ons geeft. Ik geloof in je.'

Ik haal mijn schouders op. 'Dat zal dan wel, Potter.' Ik richt mijn mes op hem.

'Amy.. Weet je wel wat je doet...'

'Tuurlijk. Ik ga jullie drie etterbakjes doden. Gewoon omdat dat leuk is.' antwoord ik simpelweg.

'Je kunt ons niet doden.' fluistert James.

'En waarom dan wel niet?'

'Omdat je van ons houdt.'

'Wanneer snappen jullie het nou eens?! Het kan me gewoon simpelweg niks meer schelen!' roep ik kwaad en gefrustreerd uit.

*

'Jongens laten we gaan.' mompelt Remus. Ik lach even arrogant naar hem en kijk hem dan duivels aan.

'Ja jongens, doe wat jullie bijna doder, Remus de Hond zegt! Toe maar, dankzij hem zijn we immers zo geworden of niet?' zeg ik uitdagend. Remus kijkt benauwd, terwijl James en Sirius me enkel aanstaren.

'En ze heeft nog gelijk ook.' mompelt Sirius. Ik lach zelfvoldaan en loop dan weg van de drie verbijsterde jongens.

'Waar ga je heen?!' schreeuwt James me na. Ik kijk over mijn schouder heen, en kijk hem recht aan.

'Ik? Ik ga onze geliefde Snivelly doden.' zeg ik moordlustig. En dan ren ik weg, richting het kasteel.

*

'Hallo, Severus.' fluister ik in zijn oor. Severus schrikt overduidelijk en draait zich gehaast om.

'Amy.. wat doe je hier?' vraagt hij, terwijl zijn stem heel opmerkelijk bibbert van angst.

'Kleine jongetjes mogen 's nachts niet alleen rondspoken op de gangen, Severus. Dan gebeuren er slechte dingen.' antwoord ik, zijn vraag negerend.

'Rictumsempra!' schreeuw ik en richt mijn toverstok op Severus. Met een luide schreeuw land hij tegen de muur aan en zakt op de grond en blijft roerloos liggen. Ik hoor voetstappen achter me en met een grote grijns draai ik me om. 'Hallo, Wolfje, Neefje en... Liefje.' zeg ik met een glimlach. Een megagrote lach verschijnt op James' gezicht. 'Oh wacht, dat kan me niks schelen.' en de glimlach verdwijnt van zijn gezicht.

'Wat ga je met Severus doen?' vraagt Remus. Ik lach even krankzinnig en antwoord dan met ene duivelse ondertoon: 'Ik ga hem vermoorden lief klein hondje van me.'

James en Sirius grinniken en Remus kijkt me alleen maar verbaasd aan. Ik schenk hem een van mijn meest onschuldige glimlachen en draai me dan weer om, richting Snivelly. 'Dus.. jij vuile halfbloed, hoe zullen we dit voor ons beiden nog een beetje... vermakelijk maken?' vraag ik hem. Ik houd mijn hoofd een beetje schuin en kijk hem recht in zijn ogen. Severus slikt en kijkt omlaag. Hij zwijgt terwijl ik op een antwoord wacht. 'Komt er nog wat van? Halfbloed.' Ik spuw het laatste woord uit vol walging en afkeur in mijn stem. Severus kijkt op, zijn ogen lijken vuur te spugen en hij opent zijn mond om wat te zeggen, maar klapt hem wijselijk weer dicht. 'Dat dacht ik dus ook.' En ik geef hem een goedkeurend klopje op zijn schouder. Eentje die je normaal aan een hond zou geven als die iets goed zou doen.

 'Amy! Amy nee!' Rennende voetstappen achter me. Alweer. Bedenken die kleine etters dna nooit eens iets nieuws? Geërgerd draai ik me om. 'Waarom houden mensen me telkens op?! Dit wordt echt heel irritant!' zeg ik gefrustreerd. Lily, Faith en de kleine Edward staan naast de drie jongens en kijken me aan. Aan Lily's ogen kun je zien dat ze overduidelijk wel om Severus geeft, maar niet al een geliefde. Meer als een vriend. En Faith... Faith is gewoon zo zachtaardig dat ze vindt dat zelfs die gore halfbloed de dood niet verdient. Oh, wacht! Faith is ook een halfbloed! Maar wel familie.

Ik druk mijn toverstok tegen de keel van Severus, zo hard dat hij gedwongen word me aan te kijken. 'Nog laatste woorden, Snivelly?' zeg ik treiterig. Severus beeft van top tot teen. Maar dan hoor ik andere voetstappen. Stevigere, met een duidelijkere tred. Een volwassene. Vlug verberg ik mijn toverstok en ren weg, richting de trappen naar de kerkers. Ik ren een hoek om en sta dan stil. Voorzichtig kijk ik om een hoekje en zie dan Professor Perkamentus tegen Severus, James, Sirius, Remus, Lily, Faith en Edward praten. Wat ze precies zeggen kan ik neit verstaan, maar Severus doet overduidelijk heel ontwijkend over de situatie, Faith probeert uit te leggen waarom Edward hier is, en James en Sirius staan er stilletjes bij. Lily is naast Severus gaan staan. Ik besluit geen aandacht te besteden aan welke problemen zij krijgen, maar aan wat voor problemen ik zou kunnen krijgen. Dus ren ik snel de trappen af door de kerkers, de Common Room in, de trap naar de meisjesslaapzalen af, en dan plof ik direct op mijn bed.