Confessions of the past - Harry Potter Fanfic

Hoofdstuk 31. Steve. Steve The Bird.

Amy Julia Campbell

'Hou je kop, stomme vogel.' mompel ik kwaad. Het is ongeveer 7 uur in de ochtend, ik lig in bed, en een vreselijk irritante vogel zingt een irritant lied. Ik leg mijn kussen over mijn gezicht heen maar kom erachter dat dat niks helpt aan het lawaai dat de vogel maakt. Weet je wat? Ik noem de vogel even Steve. Steve is wel een leuke vogelnaam.

'Zeg Steve' ik ga rechtop zitten en kijk via het raam naar Steve. 'heeft iemand je ooit verteld hoe irritant je bent?' Steve reageert niet op me en fluit gewoon door.

'Steve, hou je kop.' Ik raak lichtelijk geïrriteerd nu. En weer gaat Steve gewoon door met fluiten.

'Oké, nu ben ik je zat. Steve je gaat eraan.' zeg ik kwaad. Ik klim uit mijn bed en trek snel een ochtendjas aan. Geruisloos sluip ik naar het raam en open het voorzichtig. De scharnieren piepen en kraken maar Steve blijft gewoon zitten in de boom. Ik plaats mijn handen op de vensterbank en duw mezelf omhoog. Als ik stevig met beide benen op de vensterbank sta begin ik te zoeken naar een dikke tak. Ik dek mijn ogen af voor de zon met mijn hand en tuur lang de takken van de boom. Daar! Een redelijk dikke tak, een paar lager dan de tak waarop Steve zit.

Ik rijk zo ver mogelijk met mijn handen naar de tak en dan zet ik af. Mijn handen klemmen zich om de tak heen en ik trek mezelf omhoog. Als ik eenmaal veilig en wel op de tak zit kijk ik waar Steve gebleven is. Met zijn kopje schuingehouden kijkt hij me aan. Ik grijns even kwaadaardig en vervolg dan mijn pad omhoog.

'ARGH! NIEMAND MAG JOU!' schreeuw ik woedend uit als Steve steeds hoger in de boom gaat zitten. Maar ik ben nog maar één tak verwijderd van de tak waarop Steve zit. Ik rek mijn lichaam uit en mijn hand grijpt naar Steve.

'Hebbes!' roep ik vol vreugde. Niet dat ik vreugde of enige andere emotie ken. Maar die vogel irriteerde me toch echt mateloos. Ik heb het vogeltje vast bij één pootje en laat Steve treiterig voor mijn gezicht bungelen. Dan realiseer ik me wat. Het is stil.. Het is stil! Steve is gestopt met zingen!

'Daar ga je Steve.' Na één laatste blik werp ik Steve zo ver mogelijk als ik kan, weg van de boom. Ik klim via de takken weer lager totdat ik weer bij bijna bij de grond ben. Dan klim ik via het raam weer naar de slaapkamer.

*

 'Wat?' zeg ik onschuldig als ik zie dat een aantal meiden van de slaapzaal me bevreemd aankijken. Een meisje, Kayla Pattifor, schraapt haar keel en zegt: 'Nou, je klom zojuist uit het raam.. om een vogel weg te jagen die je Steve heb genoemd.' Heel arrogant zwiept ze haar lange blonde lokken over haar schouder en kijkt me dan aan. Ik krijg ineens de heel erg grote drang om haar achter Steve aan te gooien..

'Dus? Wat is je punt, bitch.' zeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. Kayla klakt met haar tong en draait pijpenkrulletjes in haar haar voordat ze weer spreekt. 'Je bent raar.' zegt ze droog. Och Kayla toch, als je toch eens wist wie je zojuist beledigd hebt..

*

'Ik heb niks gezegd! Ik meende het niet! Het spijt me!' zegt Kayla met een piepende stem. Mijn hand klemt zich nog iets steviger rond haar keel. Ja, ik heb haar vastgegrepen bij de keel, en ja, ze bungelt ongeveer twintig centimeter boven de grond. Dus? Ze maakte me kwaad oké?

'Dat zal je leren. Bitch.' Met een klap laat ik haar vallen. Ze hijgt nog even na en haar gezicht krijgt langzaam weer een normalere kleur. Langzaam kruipt Kayla weg van mij. Beverig staat ze op en maakt aanstalten om weg te lopen.

'Geef me je toverstok.' commandeer ik. Ze kijkt me verdwaasd aan. 'Wat bedoel je?' Dom blondje. Precies zoals ik het zeg. 'Geef. Me. Je. Toverstok.' zeg ik opnieuw. 'NU.' Haastig knikt Kayla en haalt met haar trillende hand haar toverstok uit haar zak. Ik steek mijn hand naar voren en gebaar haar om de stok er op te leggen. Mijn vingers tintelen als het hout van haar toverstok contact maakt met mijn huid. 'Informatie.' commandeer ik. Geschrokken kijkt Kayla op en opent haar mond. 'I..Iepenhout.. 17,3 centimeter.. Niet flexibel.. De k-kern is van.. dr-dra-drakenbloed.' Zelfs haar stem trilt. 'Goedzo.' antwoord ik. Dan pak ik Kayla's toverstok met beide handen vast en breek hem doormidden. Als een twijgje. Een paar druppels uit de kern vallen naar beneden, op de stenen vloer. Kayla hapt naar adem en slaakt een klein gilletje. 'Nou. Dag dag.' zeg ik met een neplachje en loop dan de slaapzalen uit.