Confessions of the past - Harry Potter Fanfic

Hoofdstuk 32

Faith Mary Jones

'Amy? Amy! Wordt wakker!' Ik probeer een hevig schreeuwende Amy wakker te maken. 'Amy? Amy?! AU!'  ze begint met haar armen te slaan en heeft daarmee mijn hoofd geraakt.

De andere meiden beginnen ook wakker te worden. 'Kan ze haar kop niet even houden.. Ik probeer te slapen..' mompelt Kayla. Amy begint nog harder te gillen. Dan zie ik een glas water op haar nachtkastje staan. Ik bedenk me geen moment, pak het glas en gooi het water in Amy's gezicht.

'Wat- Huh? Waar..' Amy schiet overeind. Het duurt even voor ze beseft waar ze is maar dan ziet ze mij zitten. Ze kijkt me woest aan. 'JIJ!' krijst ze. Ze pakt het glas uit mijn handen en gooit het beetje water dat nog over is op mijn hoofd. 'WAAROM DEED JE DAT?!'

'Je droomde. Een nachtmerrie, je schreeuwde me wakker.' zeg ik zo rustig mogelijk. Amy lijkt iets te kalmeren maar kijkt nog steeds boos. 'Fijn dan, ik mag niet eens meer even schreeuwen of je moet me alweer wakker maken. Fijn, heel fijn. Oh ja, voor het geval ik je niet weer spreek.. Heel veel plezier op de begrafenis, het wordt vast leuk.'

Ik bijt op mijn lip. 'Amy, ik weet niet of je.. Nathan en Jake worden morgen ook begraven.' zeg ik dan. Het lijkt haar niets te doen. 'Wie zijn dat.' zegt ze, terwijl ze weer gaat liggen. 'Kun je van mijn bed afgaan. Ik probeer te slapen.' zegt ze dan, met haar ogen dicht.

Weet ze echt niet meer wie haar broers zijn of doet ze alsof? Het is waarschijnlijk het laatste en ik weet dat ze geen emoties meer heeft, maar toch..

*

Het is een trietse dag. Het is de dag van de Begrafenis van maar liefst vijf mensen. Vier mensen om wie echt gegeven werd.

Ik draag een zwarte jurk. Een zwarte roos heb ik door mijn haar gevlochten en mijn zwarte hakschoentjes klikken op het stenen pad naar de Begraafplaats. Mijn oogleden zijn donker omcirkeld van de wallen. Tranen blijven langzaam over mijn wangen biggelen, precies nat en bitter genoeg voor een dag als deze. Remus loopt naast me en houdt mijn hand vast, hij is de afgelopen dagen zo lief voor me geweest. Hij is als een rots in de branding. Een schouder om op te steunen, een persoon om bij uit te huilen. Ik hou van hem. Wauw, dat klonk cliché.

'Gegroet, lieve mensen. Vandaag zijn wij bijeen gekomen om deze jonge, zeer geliefde mensen te begraven. Alyssa en Cedric Jones. Zij zullen hier rusten, en moge ze rusten ver weg, in een andere wereld. Ver van hier, maar toch oh zo dichtbij. Mogen ze ten allen tijde in onze harten blijven. Uit het oog, maar niet uit het hart.' eindigde de man die de Begrafenis leidde. Een zachte snik ontsnapte ui mijn keel als de kisten van mijn zusje en broertje de grond in worden gehesen. Ik gooi een rode roos met een wit engeltje eraan op beide kisten en loop dan met Remus mee, een stuk weg van deze Begraafplaats.

Amy en haar familie staan een eindje verderop. Het is een kleine groep. Een aantal familieleden van hun oma, en de familie van Jake en Nathan. Ook een aantal vrienden van de beide jongens lopen er rond. Ik zie tranen lopen over Amy's gezicht. Ik zie hoe ze een hand heft met een zwarte roos erin. Er zit een bloedrood lint aan vast. Langzaam laat ze de roos op de kist van waarschijnlijk één van haar broers vallen. Ze loopt naar de volgende kist en laat ook daar een zwarte roos op vallen. Dan loopt ze naar de laatste kist. Ik zie haar lippen bewegen, op haar voorhoofd verschijnt een gefrustreerde frons terwijl ze praat. Dan draait ze zich om en loopt snel terug naar haar familie.

Vreemd..

Remus slaat een arm om me heen en drukt me stevig tegen hem aan. Hij drukt een kus op mijn haar en streelt over mijn arm. 'Gaat het?' vraagt hij lief. Ik knik langzaam, haast onmerkbaar. 'Het gaat wel.' zeg ik zachtjes. Eigenlijk gaat het helemaal niet. Vreselijk.

*

Donkere wolken hangen in de lucht bij het Meer van Zweinstein. Ik weet niet waarom, maar ik heb een slecht voorgevoel over deze komende dagen. Alosf er iets vreselijks staat te gebeuren..

MENSEN!!!

DIT IS HET EENNALAATSTE HOOFDSTUK VAN CONFESSIONS OF THE PAST. Ik (Maaike) wil best verder, maar wegens school, dat is voor Sanne en mij erg belangrijk, stoppen we dit verhaal. Het laatste hoofdstuk komt misschien vandaag nog, in Amy POV. Zo veel wordt dit boek ook niet gelezen trouwens..

LOVE!

Sanne en Maaike