CHEER LEADER MEETS THE MVP

Chapter 37

Blue's POV
FLASHBACK
Nagising ako na nakahiga na ako sa kama sa loob ng clinic.

Hindi na masyadong masakit ang tyan ko.

"You okay?"

Napatingin ako sa may bandang pinto. Nakita ko si Yohan na nakasandal sa pader.

Tumango lang ako.

"You know what? You're a tough woman. Even though he hurt you."sabi neto habang nakatingin ng deretso sa kanya.

Nag-iwas ako ng tingin. Di niya lang alam na para na akong patay sa loob ko. Durog na durog na.

Si Zayn?

Di man lang niya ako sinundan?

Para na namang may tumusok sa puso ko. Wala na ba talaga siyang pakealam sakin? Kahit gaano pa ako nasasaktan ngayon, di ko pa rin maitatanggi na nami-miss ko na siya ng sobra.

"I know what you're thinking, he tried to take you here. Sorry but i did not let him."

Napatitig ako kay Yohan.

He cares. Zayn.

"Why?"bigla ko nalang natanong.

"Mananagot ako." Sagot niya.

Nangunot ang noo ko.

"Mananagot? Nino?"

Anong ibig niyang sabihin?

Narinig kong napamura siya. Na parang may nagawa siyang mali.

"Yohan! Mananagot nino?"inis na tanong ko.

Napakamot nalang siya ng ulo saka naglakad palapit sa kama at humila ng isang silya.

"Jen.."banggit niya.

Nagtataka akong napatingin sa kanya.

"Jen? How did you know her?"tanong ko.

Nag iwas siya ng tingin. Malungkot.

"What the f*ck! Im asking you? How in the hell did you know my best friend? I haven't seen you before, with her."inis kong sabi.

Siguro ganito nalang yung reaksyon dahil na rin siguro di ko na alam kung saan at anong nangyayari na kay Jen.

"I am Jen's suitor."

Napanganga ako.

"No,you're kidding." Yun nalang ang nasabi ko kasi di ako makapaniwala. Walang nakwento si Jen sakin.

"No, i'm not. Nanliligaw ako sa kanya for almost 3 years."malungkot na sabi neto.

Napailing nalang ako. Di ko alam kung ginagago lang ako ng taong 'to.

"Alam kong hindi ka agad maniniwala dahil alam kong hindi pa nasabi sayo ni Jen ang tungkol sakin."

"Sabagay,sino ba naman ako para e kwento sa bestfriend niya,diba?"mapakla siyang tumawa.

Nakita kong nahihirapan siya. Nasasaktan.

Hays

I don't really know how to comfort someone.

Napabuntong-hininga nalang ako. When some question popped up on my mind.

"Anyways, do you know where Jen is?"tanong ko.

Napansin kong naglikot ang mga mata niya. At napapadalas ang paglunok.

Something's wrong,i know. I don't know pero kinakabahan ako.

"Yohan?"pukaw na tawag ko sa kanya.

"Ah..eh..kasi.."kanda utal-utal netong bigkas.

"What happened? May nangyari bang masama sa kaibigan ko? Magsalita ka?"naiinis na naiiyak na ako. Desperada na akong malaman ang kalagayan ng kaibigan ko.

"Shit!"mahinang usal niya.

"Leukemia."

Isang salita lang ang lumabas sa bibig ni Yohan at na gets ko na ang pangyayari.

Agad na naglandas ang luha ko.

Hindi..hindi 'to totoo.

"N-no,i heard i-it w-wrong,right?"kahit malinaw pa sa tubig ang narinig ko. Pero pilit ko itong tinatanggi.

"You heard it right. Hindi niya sinabi sayo kasi alam niyang may problema ka. Ayaw niyang maging pabigat at dumagdag sa iisipin mo."paliwanag niya.

Marahas kong pinahid ang mga luha ko at akmang aalis na ako sa kama nang pigilan ako ni Yohan.

"Let me go! I want to slap that b*tch!"sabi ko habang tinatanggal ang pagkakahawak ni Yohan sakin. Pero malakas siya.

How dare she! Bakit di man lang niya sinabi sakin. Having my own problems is not an excuse for not telling me  about her condition!

"Akala mo rin ba madali lang sa kanya 'to? Di niya sinabi sayo kasi ikaw pa rin ang iniisip niya,ang kabutihan mo!"natahimik ako sa sinabi ni Yohan.

"If you think that your bestfriend is being selfish for not telling you about her illness, well yes! But it's for your own good. Ayaw niyang mag-alala ka."may halong inis na sabi ni Yohan.

This time. Tumiklop ako. Wala akong masabi. All this time,ako pala yung mahina. Bakit? Kasi ako yung palaging pinoprotektahan ng mga taong nakapaligid sakin.

"I-i'm sorry."yun nalang ang lumabas sa bibig ko. Alam kong nahihirapan din si Yohan. Nakikita at nararamdaman ko.

"Kailan mo pa nalaman ang sakit ng kaibigan ko."i asked.

"Well, ever since the symptoms began. And i was the one who's with her when she had an appointment with her doctor."

Nakakainggit na nakakaselos. Pero hindi na yun importante. Gusto ko lang makita at makamusta ang best friend ko.

"Can i visit her?"

"Yeah, but i think i need to tell her first that you already knew."

I just nod my head.

"You can go to Jen now. I'm fine by myself,and please don't tell her about what happened to me today,i don't want her to worry anymore."

"Yeah i will."

Then he bid goodbye.

Naiwan lang akong nakatulala. Ni hindi ko namalayan ang pag-agos ng mga luha ko.

Sa dami ng nangyayari sa buhay ko. Masasabi kong ang malas-malas ko na tao.

Sana maging okay lang ang kaibigan ko. Please..nagmamakaawa ako.

Iyak lang ako ng iyak kahit ang sakit na ng mga mata ko.

END OF FLASHBACK

Bumalik lang ako sa ulirat ng naramdaman kong may nagpahid ng luha sa mga mata ko.

Mas lalo akong naluha ng makita ko si Zayn.

Akala ko kasi. Wala na siyang pake sakin.

I was wrong. He's here.

Halong sakit at tuwa ang nararamdaman ko ngayon.

"Baby please..."

"Stop crying,okay? Please baby,please.."pag-aalo niya sakin. I'm so touched. I feel it. He cares for me. He loves me--i hope so.

He showered a little kisses on my hands. But the tears won't stop. And i saw him panicked.

Akma siyang aalis pero nahawakan ko ang kamay niya.

"S-st-ay..."

"Please..." i begged. Then he hug me tight.

I don't want him to leave. I need him. I miss him. Gusto ko nasa tabi ko lang siya. Palagi.