CHEER LEADER MEETS THE MVP

Chapter 39

Andito ako sa hospital ngayon. I came to visit my bestfriend. Hanggang ngayon naiinis pa rin ako sa kanya for not telling me about her illness.

Ilang linggo na rin ang lumipas mula nung nalaman ko ang tungkol sa kanya.

Kung tinatanong nyo kung bakit ngayon lang ako nakadalaw-well na confined din ako for 9 days, ulcer and over fatigue. Sa lahat ng nangyari sakin, di na kinaya ng katawan ko. My brothers even decided to not sending me to school for now.

I don't actually like their idea but i left no choice. It's hard for me to stay at home everyday and not be able to see Zayn. But he sometimes came to visit me, he makes a call and sends a messages.

Pero kahit ganun, di pa rin maalis sakin ang mangamba. Magkasama pa rin kaya sila ng ex niyang si Mary? Of course magkasama sila kasi bumubuntot siya kay Zayn. Di ko pa nga rin alam kung bakit di magawang layuan ni Zayn yung Mary na yun.

It hurts seeing them together,it's like my heart ripped into pieces. I couldn't stand thinking that she might take Zayn away from me.

"Ms. Carpio is in 3rd floor-Room 203."

I nodded at dumeretso na sa elevator. Buti nalang wala akong kasabayan.

Di ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Kinakabahan ako na natatakot. Hanggang ngayon,nahihirapan pa rin akong tanggapin ang nangyari kay Jen. Bakit di ko man lang napansin na may dinaramdam na pala ang kaibigan ko?

Nagbabadya na namang tumulo ang luha sa mga mata ko pero pinipigilan ko lang na wag maiyak baka kasi mahalata ni Jen. I don't want her to see me weak. Kasi alam kong mag-aalala na naman yun sakin sa kabila ng dinaranas niya ngayon.

Habang papalapit ako sa kwartong kinaroroonan ni Jen ay unti-unti ring lumalakas ang tibok ng puso ko. Actually i hate being in the hospital, i hate seeing patients. Because I can't stand seeing someone suffering from any illness. How much more na mahalagang tao mo na ang nasa ospital at nakaratay sa nakakamatay na sakit? Oo, hindi ako handang makita ang kaibigan ko pero kailangan kong puntahan siya. I know she needs me.

Huminga muna ako ng malalim bago ko pinihit ang doorknob.

Pagkapasok ko agad na sumalubong sakin ang maluha-luhang si Tita Marga. Namamaga ang mga mata neto.

"T-tita.."sambit ko at niyakap siya.

"Iwan ko muna kayo,hija."paalam ni tita bago lumabas ng kwarto.

Dahan dahan akong naglakad palapit sa kama ni Jen. Hindi ko mapigilan ang mapaluha sa kalagayan niya.

I know I promised not to cry in front of her pero di ko talaga mapigilan.

Nang makalapit na ako,umupo ako sa may silya na malapit sa kama niya. Unti-unti siyang tumingin sakin,kita ko sa mata niya na nahihirapan siya pero nakita ko ang pag ngiti niya ng makita ako.

Mas lalo akong naiyak. I miss her so much. Napahawak lang ako sa bibig ko para pigilan ang mahikbi.

"Y-you're here.."halos pabulong niyang sabi.

Nagpahid ako ng luha bago ko siya tiningnan.

"How could you do this to me,Jen? I couldn't believe it! G-get up, p-please!"napasubsob ako ng iyak sa kamay niyang hawak ko.

"I d-don't want you to know about this."nag-angat ako ng ulo at masama ko siyang tiningnan.

"What am i to you then?"panunukmat ko. Masama pa rin ang loob ko sa kanya dahil sa di pagsabi sakin.

"You? Let me think of it."

Masama ko siyang tiningnan,kahit nakaratay na sa higaan nagawa pa niyang magbiro.