Ejderha Elementi

38. Bölüm: Yok Olan Öfke

Multimedya: Dilara'nın evi (biliyorum maşallahı var)

"Peki" dedim kararlı bir sesle. "Ben seni kurtarmak istemesem"

Bütün gözler bana döndü. Hepsi şaşırmış bir şekilde bana bakıyorlardı. Ben kimseyi umursamadım ve gözlerimi babama çevirdim.

O da herkes gibi şaşırmıştı, ama gözlerinde bir şey daha vardı. Bu o kadar azdı ki fark edilmesi zordu.

Öfke!

Bir de utanmadan öfkeleniyordu bana. Atalay'ı ona anlattığımda kendini düşündüğünü unutmamıştım ve unutmayacaktım.

"Böyle bir kıza sahip olduğunuz için" dedi Ateş yavaşça "size üzülüyorum."

Sert bakışlarım onu buldu hızla. Öfkeden dişlerimi sıkıyordum. Tam ağzımı açtığımda Pamir konuştu.

"Bilip bilmeden konuşma lan!"

"Ben kendimi koruyabilirim." Dedim öfkeyle. Ona ihtiyacım yoktu. Bunun üzerine Pamir bana baktı ve "Seni korumuyorum, gerçekleri söylüyorum." Dedi.

Bunu dediği an daha fazla öfkelendiğimi hissettim. Beni korumuyordu demek! Gerçekten düşündüklerim ve söylediklerim birbirine zıttı.

"Dilara!" Dedi babam. Hepimiz ona döndük. "Ben senin babanım. Üstünde bu kadar emeğim geçti ve sen o kadar nankörsün ki...."

"Nankör mü?" Diye bağırdım. Çılgına dönmüştüm. Ablam elini koluma koydu ve yavaşça okşadı.

Sakinleşmem gerektiğini anlatmaya çalışıyordu ama onu dinlemeyecektim. Hızla ayağa kalktım ve koridora doğru yürüdüm. Pamir de hemen arkamdan kalktı ve benim peşimden gideceği anda abim onu durdurdu.

"Sen niye onunla gidiyorsun?" Dedi abim sert bir sesle. Onun sesini duymamla henüz salonun ortasındayken durdum ve onlara baktım.

"Abi yapma!" Dedim yalvarır bir sesle. Abim bana öfkeyle baktı.

"Niye?" Dedi öfkeli bir sesle.

"Sırası değil." Dedim.

"Annen için yem olmam." Babamın sesini duymamla benim gibi herkes ona baktı şaşkınlıkla.

Az önce dediklerini doğru duymamıştım değil mi? Bana öyle geliyordu. Öyle bir şey dememişti, demiş olamazdı.

Ne bekliyordun ki? Dedi iç sesim umutsuz bir halde. Haklıydı. Hem de sonuna kadar.

Tekrar yürüdüm hızlı bir şekilde. Hiçbir şey umrumda değildi şu an. İster abim olay çıkarsın, babam arkamdan kızsın, herkes bana baksın. Umrumda değildi.

Böyle bir babaya sahip olduğum için lanet olsun dedim defalarca dediğim gibi. Hayatımı karartıyordu o. Zor olan hayatımı daha fazla zorlaştırıyordu. Bana ve aileme yaptığı şeyler aklıma gelince gözlerim doldu. Tuttum kendimi. Güçsüz olmak istemiyordum. Ama kimi kandırıyordum ki? Ben güçsüzün tekiydim.

Evin önünden son hızımla koşarken keşke hiç  doğmasaydım dedim. Keşke hiç var olmasa ve bu şeyleri hiç yaşamasaydım.

Hızla karşıdan karşıya geçerken gördüğüm arabayla çığlık attım. Arabanın farları gözlerimi kamaştırırken korkudan donakalmıştım.

Birinin sert bir şekilde kolumu tutup kaldırıma çekmesiyle ezilmekten kurtuldum. Arabayı kullanan kişi durmadı ve yoluna devam etti.

"Şerefsiz, insan bir durur bir şey oldu mu diye?" Tanıdık sesi duymamla gözlerim irileşti ve sağ tarafıma baktım. Pamir yanımda duruyordu.