You are my friend

" Czy on teraz będzie chciał mnie wysłuchać..."

- Co ty do cholery powiedziałaś?!- wrzasnęła zbulwersowana Ashley, łapiąc się za głowę.

- A czego ty raczej nie powiedziałaś?!- dodała niemniej zdenerwowana Caroline.

- Caroline, weź się ogarnij. Wczoraj rano mówiłaś mi, że nie chcesz aby ktoś mnie krzywdził. A teraz co?

- Ale do było zanim przyznał się co do ciebie czuje. Naprawdę?! Od kiedy ty się mnie tak słuchasz?! Kochasz mnie? Cześć Shawn!- zaczęła mnie przedrzeźniać.- Niech cię chuj strzeli! Ja pierdolę, zaraz coś rozjebię. Weź tu kurwa nie przeklinaj.- położyła ręce na biodrach, co w tym momencie rozśmieszyło mnie jak i Ashley.

Odwróciłyśmy się w tym samym momencie w stronę drzwi, skąd dochodziło pukanie. Nie powiem, zdziwiło mnie to. Wszyscy moi znajomi wchodzą do mojego pokoju jak do siebie. Więc musi to być jakaś kultury osoba.

Tsa.

- Proszę!- krzyknęłyśmy wszystkie, a w progu ukazała się babcia Jane.

Moje brwi wystrzeliłiły w górę.

- Babcia?

- Ja nie mogę, Ver, ta twoja mina była sztos. - kobieta zachichotała, a ja nie mogłam wydusić z siebie ani słowa.

- Babciu, z całym szacunkiem do ciebie, ale nikt już tak nie mówi. To znaczy wiesz, nie używa takich słów.- odezwałam się po dłuższej chwili milczenia.

- Ahh okej, to spróbuję jeszcze raz. Ja pierdolę, stara, ta twoja mina była zajebista. Po prostu mnie rozjebała.

Wytrzeszczyłam oczy razem z moimi przyjaciółkami. Okej. To było całkiem normalne. Babcie teraz już takie są.

Uwierz mi, nie są.

- Yhm, babciu, przepraszam, że tak bezpośrednio, ale co ty tu robisz?- spytałam.

- No jak to"co"? Słyszałam, że masz problemy sercowe. A ja jestem w tym ekspertką.- wzruszyła ramionami i dosłownie rzuciła się na łóżko, prawie mnie przygniatając. - To jaki masz problem?

- Pozwolisz, że ja powiem.- blondynka zwróciła się do mnie.- A więc wygląda to tak, możliwe, że Shawn będzie miał dziecko, ale tak naprawdę jeszcze nie wie czy to jego dziecko. A on i Ver się w sobie zakochali, choć nie przyznawali się do tego. I wtedy Ver powiedziała, że, cytuję " nie jestem matką Matką Teresą z Kalkuty ". I kopnęła go w tyłek, no nie dosłownie, ale w przenośni. I on powiedział, że ją kocha. I ona powiedziała " cześć Shawn".- streściła dziewczyna.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, ile razy w swojej jakże zrozumiałej wypowiedzi użyłaś spójnika "i"?- wtrąciłam.

- Ale ty jesteś głupia.- powiedziała moja babcia.

- Wiem, zawsze jej to mów...- zaczęłam, ale kobieta nie dała mi dokończyć.

- Mówię o tobie! Jak mogłaś coś takiego zrobić? Narobiłaś mu nadzieji, a później co? Tak się nie robi.- spojrzała na mnie przeszklonymi oczami.

- Ej , babcia, nie płacz.

- Po prostu jest mi przykro. Współczuję ci, że coś takiego ci się przytrafiło. Ale nie jestem w stanie pojąć, jak można tak kogoś potraktować. W tej chwili skrzywdziłaś go sto razy bardziej niż on ciebie.

- Ale co ja teraz mogę zrobić?- spytałam cicho.

- Iść do niego. I powiedzieć mu co do niego czujesz.- powiedziała Ashley.

- To jest bez sensu. Tak jeszcze bardziej narobię mu nadziei.

- Ale nie musisz się od razu z nim wiązać. Po prostu powiedz, że go kochasz.- dodała Caroline.

- A czy on się tym bardziej nie załamie? - wyszeptałam.

- Nie. Będzie wiedział, że ma o co walczyć. Że ma jakąś szansę. I że ma blisko siebie osobę, która go kocha.

Ale czy on teraz będzie chciał mnie wysłuchać?

***
Przepraszam za tak beznadziejny rozdział. Ale wattpad usunął mi rozdział, przez co musiałam pisać od nowa, dlatego rozdział jest taki krótki. Postaram się dodać jutro lepszy.