You are my friend

"Myślisz, że Ci wybaczę..."

Caroline pov.

Najszybciej jak potrafiłam dotarłam na miejsce wypadku i szczerze mówiąc strasznie się zdziwiłam. Nic, kurwa? Żadnej policji? Niczego? Co to za kraj w ogóle? Nikogo nie obchodzi ludzkie życie.

Rozejrzałam się wokoło, próbując znaleźć jakąkolwiek kamerę. Kręcę się wokół i na razie nic nie znalazłam. Nagle zatrzymałam się i popatrzyłam naprzeciwko mnie na sklep spożywczy, który miał zamontowaną kamerę. Mam tylko nadzieję, że przynajmniej mi pomogą.

Przeszłam przez jezdnię i po schodkach skierowałam się do sklepu. Otworzyłam drzwi, wchodząc do środka. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i nagle zachciało mi się wymiotować, płakać, krzyczeć. Błagam, nie. Tylko nie on.

- Oh, kochanie dawno się nie widzieliśmy.- usłyszałam znajomy głos, przez który miałam ochotę się rozryczeć.

- Daruj sobie, Brandon. Nienawidzę cię i nie mam zamiaru z tobą rozmawiać.- wysyczałam.

- Po tym jak było nam dobrze?- zaśmiał się.

- Chciałeś powiedzieć:po tym jak mnie zgwałciłeś?- po moim policzku spłynęła łza na to odrażające wspomnienie.

- Doskonale wiesz, że tego nie pamiętam. Byłem kompletnie zjarany. Nigdy i nikomu nie zrobiłbym tego na trzeźwo.- spojrzał mi prosto w oczy, okazując skruchę, na co prychnęłam.- Ty płaczesz?- złapał mnie delikatnie za nadgarstek. Szybko wyrwałam się z jego uścisku.

- Brandon, ja cię proszę...Nie, nie proszę. Ja cię błagam, w tej chwili daj mi spokój, mam coś bardzo ważnego do załatwienia.

- Co takiego? Proszę, pozwól mi dać sobie pomóc. Chcę odkupić wszystkie swoje winy, jakie wyrządziłem tobie i Ver.- powiedział ze bólem w oczach.

- Czy ty myślisz, że przez to wszystko co zrobiłeś, ja ci to wybaczę?

- Nie, na pewno mi nie wybaczysz. Ale chcę ci pomóc.

Nie powinnam się zgadzać, ale z drugiej strony, jeśli trzeba będzie komuś przywalić, to niestety ja nie jestem dobrym przeciwnikiem.

- Okej. Sprawa jest taka, tutaj na przejściu ktoś potrącił Ver...- zaczęłam mówić, jednak on mi przerwał.

- Co?! Jak to?! Co z nią jest?!- zaniepokoił się.

- Przechodzi operację. Ma pękniętą czaszkę. Musi zapaść w śpiączkę, dopiero wtedy wszystko będzie wiadomo. A teraz muszę zdobyć nagranie z monitoringu, bo według mnie ktoś przejechał mnie z premedytacją.- streścilam wszystko najlepiej jak potrafiłam.

- Kurwa.- westchnął.- No to się porobiło. Idziemy?- kiwnął w stronę kasjerki, przyglądającej się nam z zaciekawieniem.

Podeszliśmy do sklepowej lady i powiedzieliśmy kobiecie o zaistniałej sytuacji. Starsza brunetka szczerze martwiąca się o stan mojej przyjaciółki, postanowiła lekko nagiąć zasady ją obowiązujące i zaprowadziła nas na zaplecze.

Tam, klikając coś na klawiaturze komputera, zobaczyliśmy całe zajście. Ponownie się rozpłakałam widząc to, co się stało z Veronicą. Jedynie co widzę to srebrny samochód, wcale nie widać twarzy.

- Przepraszam czy może pani na chwilkę cofnąć i zatrzymać?!-nagle powiedział głośno chłopak.

- Jasne.

Po wykonaniu prośby Brandona, sprzedawczyni pokiwala z uznaniem głową.

- Jesteś bardzo spostrzegawczy.

Zmrużyłam oczy, próbując dopatrzec się czegokolwiek.

Co oni tam zobaczyli, do cholery?

- Caroline, kto ma taki tatuaż? Znasz tą osobę?- spytał brunet, wskazując palcem na widok ręki na kierownicy z tatuażem róży od nadgarstka do przedramienia.

Chwilę pomyślałam i dostałam olśnienia.

- Zabiję tę sukę własnymi rękami, przysięgam.- wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

- Wiesz, kto to?- zapytał, idąc za mną, bo wyszłam z zaplecza, wyciągając telefon z torby.

Nie odpowiadając na pytanie zadane przez Brandona, szybko wystukałam wiadomość.

Do: Shawn

Podaj mi adres tej całej Suzanne.

- Jesteś samochodem?- zwróciłam się do chłopaka.

W tym samym czasie dostałam wiadomość od Shawna.

- Tak, a co?

Pokazałam mu wyświetlacz mojego telefonu.

- Jedziemy tam. Teraz. Wiesz gdzie to jest?

- Jasne, chodź.- uśmiechnął się smutno i wyjął kluczyki z kieszeni.

Wyszliśmy ze sklepu, kierując się na pobliski parking. W końcu znaleźliśmy się przy czarnym mercedesie Brandona. Chłopak otworzył samochód, do którego wsiedlismy. Bez słowa, odpalił auto i zaczęliśmy kierować się w stronę podanego adresu.

Ciężko mi to przyznać, ale jednak cieszę się, że go spotkałam. Był chyba jedyną osobą, która w tej obecnej sytuacji mogła mi pomóc. Na pewno nie Austin, który jest zwykłym, zazdrosnym chujem. Zakochał się w Ver, lecz ona go odrzuciła. Dlatego zerwał całą naszą znajomość.

Boję się tylko jednego. Że oprócz Suzanne, mogę również spotkać tam jego...