"You And Me" The Perfect Accident 💕 (Bisexual Story)

Chapter 55

Jannah's POV

The door blam!

Gusto ko sana lumingon sa pinanggalingan nang pagbagsak ng pinto sa likod ko pero nakahawak si Pauleen sa magkabilang pisngi ko habang nakatingin sa likuran ko.

Sino ba ang nasa likod ko? Tumingi ako sa mukha ni Pauleen and I saw her empty expression.

I tried na makakawala sa pagkakahawak niya. Pinilit kong alisin ang kamay ni Pauleen sa mukha ko kahit alam kong mas malakas siya sakin. Finally, nakakawala na ako.

Nagtataka akong lumingon and suddenly my tears start running down my face. Am I dreaming? O baka naman namamalikmata ako. Kinusot ko ang mata ko ng dalawang beses pero totoo nga siya! Totoong nasa harap ko na siya. Wearing a blue shirt and black sweat short.

Her face ..

I saw her anger. I saw her eyes anger, sad, and disappointment. And—and

I saw her again.

But I saw her walking away—again.

I saw Siera ..

Hindi na ako papayag pa na mawala na naman siya sa paningin ko. Agad akong tumakbo papunta sa kanya. Kung oanaginip man to, pede wag mo na akong gisingin? papalabas na siya ng gate namin kaya agad agad akong tumakbo kahit nakasandals lang ako. Hindi ako papayag! Please. Naiiyak na ako.

(T.T)

"S-siera!" nauutal na tawag ko sa kanya dahil sa pag hikbi ko. Hindi siya tumigil hanggang makalabas kami ng mansyon. "Siera!" napansin ko na din ang ibang bisita namin pero hindi ko nalang sila pinansin. Narinig ko din ang pag tawag sakin ni Kuya Kyle at Bessy na humahabol sakin. "Siera p-please!" hinihingal kong habol sa kanya.

Tumigil siya sa harap ng abandonadong lote dito sa village namin. Lumapit ako sa kanya pero nakatalikod siya sakin at walang balak na humarap. Tahimik akong humahakbang kasi kung panaginip na naman to, ayokong bigla na naman siyang mawala.

Hinawakan ko siya sa dulo ng T-shirt niya pero hindi niya parin ako pinansin.

"S-siera?" hikbing wika ko sa kanya. "I-ikaw ba yan?" naiiyak na tanong ko sa kanya.

I heard her sigh. At parang slow motion nang hawakan niya ang kamay ko na nakahawak sa dulo ng T-shirt niya at dahan dahang humarap.

My heart beats fast again. Nakita ko na siya ulit! Hindi ko mapigilang lumuha sa harap niya. Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya to assure na tama nga ako at hindi nananaginip na naman.

Totoo nga! Nahawakan ko siya. Hindi ako nagkamali. Siya talaga nasa harap ko ngayon. Kahit ilaw lang sa lamppost ang nagbibigay liwanag samin nakikita ko parin siya. Hindi talaga to panaginip.

Pero bakit nag iba na siya. Ganon na ba katagal na nawala siya? O ayoko pang iadmit sa sarili ko na nagbago na talaga siya.