A Missing Soul

Rose

'Pap zo erg zal het nou ook wel weer niet zijn,' lach ik.

'Meisje, je bent een wereldberoemde actrice. Je weet het nooit,' zegt hij.

'Ik ga niet een fles pepperspray in mijn tas meenemen om me te beschermen. Ik heb hier heel toevallig vanaf klein af aan gewoond als je dat nog weet. De meeste mensen uit dit dorp ken ik nou onderhand ook wel weer,' lach ik.

'Vooruit, maar je komt meteen naar huis, ookal ga je alleen een paar boodschappen doen,' waarschuwt pap me.

'Je ziet me zo weer,' lach ik en loop de voordeur uit.

Pap is nogal beschermend. Ik weet niet precies waarom. Misschien is het dat ik afgelopen schooljaar afgestudeerd ben en nu in de zomervakantie volop in deze nieuwe wereld zit of over het feit dat hij gewoon een beschermende vader is. Als Jace met me mee was geweest had hij het geen probleem gevonden en Jace is dus wel veel beroemder dan ik.

Hij is al lang zanger. Hij was vroeg ontdekt, toen hij twaalf was volgens mij. Letterlijk heel de wereld kent hem en houdt van hem. Alleen houdt hij al van mij. Pech gehad meiden.

Ik zet mijn zonnebril op als ik het plein inloop. Het is behoorlijk warm vandaag. Gelukkig staat in de supermarkt wel altijd de airco aan. Tenminste dat is leuk, zodra je naar binnen gaat, maar als je dan weer naar buiten gaat is het altijd heel snel heel erg warm.

Ik loop de supermarkt in en pak een mandje. Het boodschappenlijstje vis ik uit mijn broekzak.

1 x tarwebrood

1 x pannekoekenmix

1 x eieren

1 zak appels

2 x stokbrood

Oke, nu die boodschappen nog. Waar lag alles ookal weer?

                              ***

Ik laat alles van mijn mandje uit op de band en zet mijn mandje weer weg. een Jongen sluit achter me aan. Hij ziet er moe uit. Hij zet een aantal flesjes water op de band met wat doosjes aspirines.

'Feest gehad?' vraag ik hem en wijs naar de aspirines.

'Nee elke zondagochtend ga ik altijd vrijwillig naar de winkels en koop standaard water en aspirientjes,' zegt hij en kijkt me nep serieus aan.

'Sorry,' mompel ik en rol mijn ogen.

'Ik heb gewoon een kater, okay,' zucht hij en haalt zijn rechterhand door zijn haar heen.

'Volgende,' hoor ik de caissière zeggen.

Waarom zijn mensen altijd zo langzaam. Snappen de mensen voor mij echt niet dat ze aan de beurt zijn?

'Euhhh,' zegt de nog naamloze jongen en wijst richting de kassa.

Ik draai me om en zie een caissière mij aanstaren.

Iedereen die net naast me stond is weg. Mijn spullen zijn al gescand.

Oops.

'Ow hoi, hoeveel is het?' vraag ik haar.

'Negen euro alsjeblieft,' zegt ze.

Ik overhandig haar het geld en stop de spullen in mijn tas.

'Zo zo, flink feest gehad?' vraagt de caissière lachend aan de jongen.

'Waarom blijft iedereen dat vragen?' zucht hij en overhandigt haar het geld.

'Je moet toegeven dat drie pakjes aspirientjes wel veel is,' lach ik.

'Ze zijn ook niet alleen voor mij,' zegt hij als we tegelijk de winkel uitlopen.

'Ik ben degene die de weddenschap verloor, dus mocht ik ze halen,' zegt hij moe.

Hij wil weglopen.

'Wacht hoe heet je?' vraag ik hem.

Hij draait zich om en kijkt me kort aan.

'Mitch, Mitch Foley,' zegt hij.

'Leuk je te ontmoeten ik ben-,' probeer ik mijn zin af te maken.

Hij is al weg gelopen, maar hij houdt zijn aspirientje nog een keer in de lucht als teken dat hij zwaait.

Ik grinnik zacht en loop terug naar huis.

Tenminste dat was de bedoeling.

Een klein meisje komt op me af rennen.

'Ben jij Rose Pepperwood?' vraagt ze blij.

Ik glimlach en knik naar haar. Ik doe mijn zonnebril af en zet hem op mijn hoofd.

'Sophie,' zucht een vrouw.

Ik neem aan dat ze de moeder is van het meisje.

'Sorry,' lacht ze en wilt het meisje optillen.

'Mag ik met je op de foto?' vraagt het kleine meisje nog snel.

'Alleen als je het niet erg vind hoor,' verontschuldigt de moeder zich snel.

'Tuurlijk mag je met me op de foto Sophie,' lach ik.

Ze geeft me blij een knuffel.
Ik til haar op en kijk lachend naar haar moeder.

                              ***

Als maakt een paar foto's gemaakt heeft zet ik Sophie weer op de grond neer.

'Dankjewel,' lacht ze lief en rent dan vrolijk naar haar moeder toe.

'Ik kan gewoon niet geliven dat Rose Pepperwood mijn naam weet,' hoor ik haar nog vrolijk zeggen.

Alleen escaleerde dat snel.

'Is Rose Pepperwood hier!' gilt iemand.

Allerlei meiden komen gillend op me af rennen met camera's en stiften.

Echt hoe doen ze dat zo snel. Ik ben voorlopig nog niet thuis...

Nou mensen,
Ze hebben elkaar ontmoet hoor.

Vergeet dat sterretje niet in te kleuren  🌟

Ik heb het in andere boeken am gezegd, maar ik heb nu dus ook een instagram account waar ik quotes op plaats van boeken van mij. Inclusief dit boek ;).

Neem zeker een kijkje en ik hou je op de hoogte van al heg nieuws!

Groetjes Roos