A Missing Soul

Mitch

Rose is al even met Daniëlle aan het praten. Volgens mij hebben ze het over Rose haar film gehad, maar ik weet het niet zeker. Ik was meer bezig met het in de gaten houden dat Harold niet ineens opduikt met een lege wijnfles.

Dit is namelijk niet de eerste keer dat ze zich helemaal heeft uitgedost. Het was toen de bedoeling dat we feest vierden dat Harold thuis kwam uit de bak. Met mij de volgende ochtend in het ziekenhuis hebben liggen.

Wat een feest.

'Mitch, je hebt haar goed uitgekozen hoor,' zegt Daniëlle en ze kijkt me glimlachend aan.

Even ben ik afgeleid. Ik kijk Rose aan en glimlach naar haar. Dat heb ik zeker.

'Rose, lieve schat, zou ik even met Mitch onder vier ogen kunnen praten?' zegt Daniëlle als ze zich weer op Rose richt.

'Tuurlijk,' zegt Rose en staat op.

Ik pak haar onderarm vast als ze langs me afloopt.

'Ga maar even naar mijn kamer toe,' zeg ik zacht.

Rose knikt en ik laat haar arm weer los. Zodra Rose de kamer heeft verlaten begint Daniëlle met praten.

'Je hebt een leuke vriendin Mitch,' glimlacht ze.

'Kom nou maar gewoon meteen ter spraken,' zeg ik en neem nog een hap van mijn kip.

'Ik weet dat we het je niet makkelijk hebben gemaakt. Je hebt al veel achter de rug. Ik heb me opgegeven om naar een afkick kliniek te gaan. Ik vertrek morgen,' begint ze met vertellen.

Ik knik een keer en ze gaat weer verder.

'Aangezien Harold nog wel even in de bak zit en hij voorlopig toch niet thuis komt wil ik graag deze woonwagen aan jou geven. Zodat ik klaar ben met het hele afkick programma een nieuw huisje kan kopen en helemaal opnieuw kan beginnen,' zegt ze.

'Dit? voor mij?' vraag ik verbaasd.

'Als je het wilt? Vegas is dan ook helemaal voor jou,' voegt ze nog toe.

Nog half in shock knik ik. Dit is niet helemaal wat ik verwachte toen ik net naar binnen kwam lopen.

'Mooi. Ik heb al een overdraagcontract op laten stellen. De woonwagen is helemaal afbetaald dus je hoeft daar niet voor te zorgen,' zegt ze en vist een stapel papier uit haar tas.

Ze schuift het pakketje naar mij toe. Ik lees het door en het ziet er allemaal goed uit.

'Je kan hier tekenen,' zegt ze en geeft me een pen, terwijl ze een lijntje aanwijst.

Ik zet mijn handtekening. Het is officieel. Ik heb mijn eigen plekje. Daniëlle staat op en loopt naar me toe.

'Ik heb mijn spullen al gepakt. Ik zal vannacht in een hotel overnachten. Het ga je goed Mitch,' zegt ze en geeft me een knuffel.

'Ow ja. Doe Rose geen pijn. Ze is een blijvertje,' zegt ze als ze haar spullen pakt en door de voordeur naar buiten loopt.

'Doei,' mompel ik meer tegen mezelf als de deur dicht valt.

Ik haal een hand door mijn haar heen. Ik loop naar mijn slaapkamer waar Rose met Vegas op bed zit.

'Hey, hoe ging het,' vraagt ze meteen en staat op.

Ze komt naar me toe lopen en legt haar handen op mijn borstkas.

'Ze is naar een afkick kliniek vertrokken. Ze heeft de woonwagen aan mij overgedragen,' zeg ik in een adem teug.

'Je blijft hier wonen?' zegt Rose verbaasd.

Ik frons mijn wenkbrauwen en knik.
Rose zet een stap naar achter en veegt een pluk haar achter haar oor.

'Je pleegouders zijn misschien wel weg, maar Mitch kijk om je heen. Deze omgeving is niet goed voor je,' zegt Rose.

'Deze omgeving is niet goed voor me, he? Nou deze omgeving is al twintig keer beter dan dat bankje waar ik 's nachts sliep,' zeg ik geïrriteerd.

Rose slikt een keer.

'Dat jij een luxe huis gewend bent, een leven hebt met alles erop en eraan is niet mijn probleem. Als je mij soms ziet als een projectje om je leven wat op te fleuren kan je beter meteen vertrekken. Dit is mijn leven Rose,' zeg ik en gooi mijn handen in de lucht.

Rose komt weer bij me staan.
Ze sluit haar handen samen om mijn nek.

'Is dat echt hoe je over me denkt? Nog steeds?' vraagt ze en kijkt me recht aan.

'Nee, maar ik wil gewoon dat je snapt dat dit voor mij een hele verbetering is,' zucht ik.

Hey mensjes,
Laat weten wat je ervan vond.

Vergeet dat sterretje niet in te kleuren. 🌟

Groetjes Roos