'Bemoei je niet met iets waar je niks vanaf weet,' brom ik en tik een keer op haar schouder.
Ik maak de deur achter me open en trek me los uit haar greep. Ik loop de deur uit, Rose verbaasd achterlatend.
De deur valt met een harde klap achter me dic...
De man in de deur kijkt Mitch kwaad aan. Ik slik een keer. Het is dezelfde man die Mitch met de fles had neergeslagen en waarschijnlijk er net een tegen de deur aan gooide.
Ik probeer zo onopvallend mijn telefoon uit mijn broekzak te pakken. Ik klik snel op noodoproep.
Nooit verwacht dat ik die zou moeten gebruiken. Het nummer van 112 wordt ingetikt en niet veel later gaat hij over.
Alleen ik was met mijn slimme kop vergeten het geluod zacht ze zetten.
Door de snijdende stilte klinkt nu luid:
'Dit is de noodgevallen lijn. Wat is uw noodgeval?'
'Mitch je moet die griet van je aat manieren bij brengen voor je haar bijna inslikt,' zegt hij en haalt een fles achter zijn rug vandaan.
Ik laat geschrokken de telefoon uit mijn handen vallen. Ik stukken valt hij uit elkaar.
De man draait de dop van de fles eraf en drinkt de laatste paar slokken eruit.
Hij zucht zelf tevreden. De fles richt hij nu op Mitch en dan op mij.
'Wie van jullie wil deze fles van dichtbij bewonderen?' vraagt hij .
'Mitch, die hem al vaak gezien heeft,' begint hij.
Wacht, toen ik hem zo vond was dus niet de eerste keer?
'Of het meisje waar Mitch blijkbaar niet vanaf kan blijven,' zegt hij en richt hem weer op mij.
Ik slik en pak in paniek Mitch zijn hand vast. Hij knijpt er zacht in en trekt me nog iets verder achter hem.
'We moeten allemaal delen he Mitch. Zullen we de eer dan maar aan de nieuwe geven?' vraagt de man.
Mitch gromt. Hij laat mijn hand los en zet een stap naar voren. Dat was niet zijn beste zet. Binnen no time duwt de man Mitch hard aan de kant.
Hij valt pijnlijk tegen de kast aan. De spiegel die eraan hing valt kapot. Mitch heeft zijn hoofd hard gestoten, want er druipen drie stralen bloed langs zijn wang af.
Vegas rent meteen op hem af en wil zijn wang schoonlikken.
De man richt de fles nogmaals op mij. Dit keer verlaat de fles zijn handen wel. Ik volg elke beweging. De fles draait een paar rondes zolang hij door de lucht vliegt. Ik weet snel een map te pakken, waarop de fles kapot valt.
'Ow je wilt het op de moeilijke manier doen?' vraagt hij.
Hij pakt mijn pols vast. Veel strakker als Mitch toestraks deed.
Een pijnlijke kreet verlaat mijn mond. Mitch heeft zijn ogen nog steeds niet open gedaan.
'Hij zal voelen met hoeveel problemen hij ons heeft opgezadeld,' sist de man.
Een stevige arm om mijn nek laat bijna alle lucht mijn longen verlaten.
Buiten klinken de sirenes.
Ze zijn gekomen.
De greep versterkt zich. De man lijkt even niet te weten wat te doen.
'Doe de deur open!' wordt er geroepen vanaf buiten.
De man beweegt niet.
Er klinken luide klappen en niet veel later stormt de politie gevolgd door artsen de kamer in.
De ambulance broeders willen meteej naar Mitch, als de man ineens weer weet hke hij moet bewegen.
Hij vist iets bij zijn riem vandaan. Het koude metaal vindt zijn weg naar mijn huid en richtiny de politie.
'Blijf staan of ik schiet haar neer,' roept de man.
Een traan rolt over mijn wang heen.
Dit was het dan. Vaarwel wereld. Het was leuk je gekend te hebben.
Mijn laatste woorden zijn misschien toch niet mijn laatste.
De politie trekt ook hun pistool. Met bijf man staan ze gericht op de man.
Ze houden hem precies in de gaten. Één verkeerde beweging en ze schieten.
Hetzelfde geld voor de man. Hij drukt het metaal steeds harder tegen mijn slaap aan.
Terwijl ik amper lucht krijg, wordt het steeds warmer. Hij verstap een beetje, waardoor de man zijn arm nog strekker houdt.
Dit keer krijg ik helemaal geen lucht. Ik pak zijn arm vast en probeer hem weg te krijgen. Ik wil naar adem happen, maar het lukt me niet.
De politie begint te roepen. Wat ze zeggen weet ik niet. Het enige waar ik op dit koment mee bezig ben is de lucht die ik weer in mijn longen wil proeven.
Uit het niet valt het pistool van de man op de grond en de arm verdwijnt van mijn nek.
Ik zet een paar stappen naar achter, terwijl ik flink naar aden hap. De ambulancebroeder rennen naar mij en Mitch toe.
Ze houden me overeind en zetten me meteen een zuurstof masker op. Het werkt nog niet helemaal zoals gepland. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik zie nog net hoe Mitch op een brandcar gelegd wordt en de man in de boeien wordt geslagen.
Ze zijn nog niet dood. Pfff. Harold is een beetje een vreemde man zeg.
Als hij meteen achter de tralies verdwijnt.
Vergeet dat sterretje niet in de kleuren. 🌟
Groetjes Roos
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
