A Missing Soul

Mitch

Iemand heeft mijn hand vast. Ik wil mijn ogen open doen, maar het lukt me simpelweg nog niet.

Ik knijp zacht in de hand.

'Thomas hij kneep in mijn hand!,' hoor ik iemand schreeuwen.

Slecht idee.

Ik probeer mijn ogen te openen. Als er nu niemand schreeuwt zou dat alvast heel fijn zijn.

Langzaam gaan ze open, maar door het felle licht knijp ik ze meteen weer dicht.

'Thomas!!' schreeuwt dezelfde stem.

Twee armen slaan zich op mijn schouders heen. Voorzichtig open ik mijn ogen opnieuw. In de hoop het licht te ontwijken.

'Goedemorgen,' zucht ik.

'Vriend het is 4 uur smiddags,' lacht Thomas die naast mijn bed staat.

Ik ga je een praatje besparen. Ik ga je niet vertellen dat het raar is dat ik in het ziekenhuis lig en niet in mijn ned en piepende dingen hoor. Ik ben hier vaker.

'Jess laat die jongen wakker worden,' grinnikt Thomas en trekt haar van me af.

'Thanks,' lach ik.

'Wat is er gebeurd?'  vraag ik.

'Wij weten het eerlijk gezegd ook niet precies. Rose ligt in de kamer hiernaast,' zegt Jess en Thomas krabt achter zijn nek.

'Wacht, wat heeft ze,' vraag ik meteen.

'Ze had zuurstof gebrek, maar dankzij de beademing hoeft ze vandaag alleen nog wat uit te rusten,'  legt Thomas uit.

'Kan ik haar zien?' vraag ik.

Thomas grijnst en knikt.

'Ik ga der wel halen,'  lacht hij.

Jess gaat naast me op bed zitten.

'Gaat het met je?' vraagt ze bezorgd.

Ik glimlach en knik naar haar.
De deur gaat zachtjes open, het geluid van wieltjes gevolgd door voetstappen vult de kamer.

Daar zit ze. Thomas duwt haar naar mijn bed toe. Het is mijn fout. Ik had haar nooit mee naar binnen moeten trekken, als ik haar niet weer gezoend had, had ik haar misschien nog op tijd kunnen verstoppen

'Rose het spijt me zo erg,' zeg ik en probeer rechtop te gaan zitten, alleen mijn hoofd doet er te veel pijn voor.

'Wat spijt je? Dat je pleegvader je tegen een spiegel gooide?'  grinnikt Rose.

'We laten jullie wel even alleen,' zegt Thomas en knipoogt naar mij.

Ik rol mijn ogen en kijk Rose weer aan als ze de kamer uit zijn.

'Luister Mitch. Je kon er niks aan doen, okay?'  probeert ze.

Ik schud eigenwijs mijn hoofd.

'Iemand op het kerkhof kan niks doen en als die politie niet veel later was gekomen lag je daar waarschijnlijk,'  mompel ik meer tegen mezelf.

Rose slaat haar ogen neer. 

'Mitch. Het is jouw fout niet okay?' zegt ze zacht.

'Je moet die film maar gewoon aannemen, dan heb je geen last meer van mij,' zeg ik.

Ze zucht een keer diep en trekt haar en de rolstoel, via de rand van mijn bed naar me toe.
Ik weet niet goed wat ze wil bereiken, maar ze pakt mijn hand vast en speelt een beetje met mijn vingers. Ze kijkt me niet aan. Ze lijkt even van de wereld af te zijn.

'Hij is opgepakt Mitch,' zegt ze zacht.

'Jess vertelde het vanochtend,' maakt ze haar zin af en kijkt me recht aan.

In de hoop iets aan me te kunnen zien. Aan die ene zin had ik meer dan genoeg. Harold is opgepakt, dat betekend nu even geen flessen naar hoofd krijgen.

Alleen als hij vrij komt ben ik wel echt de lul. Harold gaat me zonder de twijfel de schuld geven dat dit allemaal is gebeurd. Of dat nou terecht is of niet. Ik ken Harold ook langer als vandaag. Hij is al een keer eerder opgepakt. Op magische wijze zat hij toen ook 's avonds op de bank. Ik slaap vannacht voor de zekerheid gewoon in het park. 

'Als er ooit nog zoiets gebeurd kan je naar me toe komen,' zegt ze.

'Zodat je dan weer een zuurstof tekort kan krijgen? Nee bedankt,' zeg ik spottend.

De deur gaat open. Thomas en Jess lopen in lichte paniek naar binnen.

'Wat is er?' vraagt Rose, die ook duidelijk door had dat er iets niet klopte.

Thomas pakt de afstandsbediening van een kastje af en zet de tv aan.

Op het scherm verschijnen beelden van het ziekenhuis. De pers staat blijkbaar buiten te dringen om aan Rose te kunnen vragen wat er met hun zogenaamde ster is gebeurd.

'We hebben een klein probleem,' zegt Thomas en kijkt naar Rose.

'Dat is  misschien niet het enige probleem,' zegt Thomas. 

Om zijn lippen vormt een grijns en hij haalt zijn wenkbrauwen een paar keer speels op. Hij kijkt van mij, naar Rose en dan naar iets tussen ons in. Ik volg zijn blik en zie dat Rose en ik nog steeds elkaars handen vasthouden.

Snel trek ik mijn hand weg. Kan ik dat dadelijk ook nog eens gaan uitleggen, natuurlijk. Wat een eer is het om zo goed te zijn in slechte verhalen vertellen.

Oh oh, Wat is Thomas van plan voor Mitch en Rose?

Vergeet dat sterretje niet in te kleuren!🌟

groetjes Roos