A Missing Soul

Mitch

'Gast, jullie zijn net een week samen. Je moet het goed maken,' zegt Thomas.

Chase knikt en neemt een slok van zijn cola.

'Ik wist al dat dit ging gebeuren op mijn feest. Nu heb je der eindelijk en dan verknal je het,' zegt Chase subtiel.

Ik haal een keer diep adem.

Ze hebben misschien wel gelijk. Ik had nooit naar Kyra moeten gaan. Ik was kwaad op Rose.

'Thanks, ik ga het goedmaken,' zeg ik en sta op.

'Zo ken ik je weer,'lacht Thomas.

'Succes eh,' zegt Chase.

Ik knik dankbaar en sla dan de andere straat in. Ik loop naar de bakker in.

'Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?' vraagt de man.

'Doe maar 4 cupcakes,' zeg ik.

#

Ik bel aan en wiebel onhandig heen en weer. Er wordt niet opengedaan. Er staat wel een auto op de inrit.

Ik klop een paar keer op de deur.

'Rose!' roep ik.

Als ik nog een keer wil slaan vliegt de deur open. Haar vader staat in de deur opening.

'Luister jongen, je hebt haar aan het huilen gemaakt! Je komt er niet in. Zij wil je al niet zien en ik al helemaal niet,' sist hij en gebaart dat ik moet gaan.

'Meneer alsjeblieft,' zeg ik.

Hij haalt een keer diep adem.

'Het is dat ik weet dat ze veel om je geeft,' zucht hij en zet een stap opzij.

'Dankuwel,' zeg ik en loop naar binnen.

'Ze is boven, het is de tweede kamer rechts' zegt hij en knikt naar de trap.

Ik knik naar hem en loop de trap op.
Ik loop naar haar kamer toe en klop drie keer.

'Rose?'

Ik krijg geen reactie. Voorzichtig maak ik de deur open.

Rose zit op haar bed. Als ik binnenkom krijg ik een kus naar me toegeworpen.

'Ik heb cupcakes,' zeg ik en glimlach.

Rose staat op en kijkt me argwanend aan.

Ze pakt de doos aan en gaat weer op haar bed zitten, zonder mijn blik los te laten.

'Rose, ik wil zeggen dat het me spijt. Ik weet niet wat er in me omging toen ik naar Kyra ging. Ik had het nooit moeten doen,' zeg ik.

'Okay,'

'Okay?' vraag ik verbaasd.

Ik stond al klaar om deel twee van mijn smeek poging in actie te zetten.

'Het is okay,' zegt ze.

Nog steeds verbaasd plof ik neer op een grote witte stoel in haar kamer.

'Ik vind het niet leuk, maar ik had je ook niet over de film verteld,' zucht ze.

'Je moet je niet schuldig voelen over je werk,' zeg ik en schud mijn hoofd.

'Maar het is een deel twee op A Missing Soul. Je haat die film,' zegt ze vragend.

'Klopt alleen ligt dat niet aan jou,' mompel ik meer tegen mezelf dan tegen haar.

Meteen denk ik weer aan die avond.
Ik weet nog steeds niet hoe de brand heeft kunnen ontstaan.

Ik heb een aantal keer een poging gedaan om het te onderzoeken, maar tevergeefs. Iedereen is overleden, behalve ik. Zelfs Timmie en hij probeerde alleen maar iedereen te helpen. Wat alleen bij mij gelukt is...

'Mitch, gaat het wel,' vraagt Rose verbaasd.

'Waarom denk je dat ik heel mijn leven in pleeggezinnen woon!' roep ik.

'Het is niet zo dat mijn moeder me verlaten heeft,' zeg ik.

Rose kijkt me medelevend aan. Ik heb het nooit aan iemand verteld. Zelfs niet aan Thomas en Jess.
Ze loopt naar me toe en komt bij me op schoot zitten. Eigenwijs kijk ik naar het raam.

'Het is niet zo dat ik je film niks vind door je acteren. Het klopt gewoon niet met wat er echt gebeurd is,' zeg ik zacht.

'En dat weet jij wel wil je zeggen,' zegt Rose licht beledigd.

'Ja,'

Rose rolt haar ogen.

'Ik was erbij,' vervolg ik mijn zin.

Met een ruk kijkt Rose me aan.

'Wat bedoel je met ik was erbij,' vraagt ze nieuwsgierig.

'Ik heb als enige de brand op het eiland overleefd,' zucht ik en kijk haar dan wel recht aan.

Rose kijkt me met grote ogen aan.

Ik haal mijn schouders op.

'Meer kan ik er niet van maken,' zeg ik, maar elke keer als ik hieraan denk gaat er een steek door mijn hart.

Ik heb wel medelijden met Mitch.

Vergeet het sterretje niet in te kleuren.🌟

Groetjes Roos