ŞAFAK VAKTİ / chanbaek

20. Yanımda Kal / chanbaek

NP: NCT U / Without You

Chanyeol'un ağzından

Yeniden uyandığım da yanımda yoktu. Beni uyandırmadan kalkmıştı. Bu nedense içimde hayal kırıklığına yol açtı. Tekrar uyuduğum da uyandığım zaman onun kollarının arasında olacağımı düşünmüştüm. Şimdi küçük yatakta yanımın boş olması eksik hissettiriyordu. Neden ona bu kadar muhtaç olmaya başladım bilmiyorum. Sadece yanımda olmasını istiyorum. Anlıma bez koyup benim için endişelenen kimse yoktu. O gelmişti ve benimle ilgilenmişti. Annem gittikten sonra bütün hastalıkları mı tek başıma atlatmıştım, anlıma bezi kendim yokmuştum. Şimdi benim için bunu yapan insanın varlığına muhtaç olmak istiyorum. Bu garip bir muhtaçlık. Onun ilgisini fazlaca istediğimi gösteren muhtaçlık. Yine de onun her zaman başımda olmayacağını bildiğin için bu çocukça düşünceye son verdim. Ama aklımdan bir türlü çıkmayan, ona sarılarak uyuduğum da kendimi bulutların üzerinde huzurla yatar halde olma hali gibiydi. Bu hislerin neden gelip beni bulunduğunu sorgulamakta garipti. Ama onu istemeden öptüğüm de, onunla uyuduğum da, onunla eğlendiğim de beni saran mutluluk garip gelmiyordu. Sanki yıllardır beklediğim buydu. Sanki yıllardır onu bekliyordum. Kafamın içi birbirine karışmış yumaktan farksızdı. Bir türlü ipi ucunu bulamıyordum. Parçaları doğru yerine koyduğumu düşünürken aslında hiçte yerine oturmadığını, oturmuş gibi gözüktüğü görüyorum sadece. Bu görüntü de olması gerekenden daha başka bir resim çıkarıyor ortaya. Çıkan ise doğru değil, kalbimi rahatsız edip duyuyor. Sanki yüreğim de delik açılmış parmağım o deliği giderek oyuyor. Fakat ben o deliğin kalbimin tam olarak neresinde olduğunu bilmiyorum. Ne kadar yoklasam da kalbim bana normal geliyor ama biliyorum işte orada yavaş yavaş açılan delik var. Kendi halimden haberim yok adeta. Kendi yüreğimin rotasından haberim yok.

*

Kendi odama geçip üzerimi giyindikten sonra tekrar onun odasına dönüp dönmemekte karasız kaldım. Resmen ikinci kez kollarının arasında uyumuştum. Yine ona yakalanmamak için hızlıca kaçsam da geri dönme, kollarının arasına sığınma isteğime zar zor engel oluyorum. Yine de onun kapısına varıp araladığımda engeli biraz olsun azaltabilmiştim. Fakat odayı boş görmek hayal kırıklığına uğrattı. Nereye gitmişti? Koşa koşa merdivenlerden inip nefes nefese mutfağa girdiğimde annemle kahvaltı hazırladıklarını gördüm.

"Ne koşuyorsun oğlum? Arkandan koşan mı var?" İkisi de gülerek bana baktı. Chanyeol dünkü hasta, çökmüş halinden sıyrılmıştı. Gözleri eskisi gibi parıldıyordu. Göğsümün orta yerine taht kurmuş ağırlık yavaş yavaş kalkmaya başladı. Annem elindeki bıçağı bırakıp buzdolabına yöneldi.

"Chanyeol biliyor musun? Geceleri de böyle odasına koşardı. Neden yaptığını sorduğumda canavarın ona yakalamaması için derdi." Annem buzdolabını karıştırırken Chanyeol'da elindeki bıçağı bırakıp, "Yine canavar mı kovaladı yoksa?"Dedi. Göz kırparak bana bakmaya devam etti. Benimle dalga çekecek hale gelmişse kesinlikle hasta değildi.

"İyileşmişsin bakıyorum." Mutfaktan içeri girerek tezgaha yaslanıp ona baktım.

"Dün akşam birisi benimle çok iyi ilgilendi hemencecik iyileştim." Yeniden göz kırpıp kocaman gülümsedi. Kepçe kulaklarını ısıracağım şimdi gülmeyi kes lütfen.