Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 1ο - Ο πρώτος χορός

"Σάντυ, βγαίνεις, η σειρά σου!" ακούστηκε η βαριά φωνή του Νίκου έξω από το καμαρίνι.

Έφτιαξα την περούκα μου και έστρωσα λίγο καλύτερα τον κορσέ μου για να αναδείξει το πλούσιο στήθος μου. Χαμογέλασα στο είδωλο μου στον καθρέπτη και βγήκα από το καμαρίνι γεμάτο άνεση και έτοιμη για ακόμη μία βραδιά γεμάτη χορό. Σίγουρα το να δουλεύεις σε κλαμπ δεν είναι μία από τις ιδανικές δουλειές, όμως τα χρήματα ήταν πολλά και τα χρειαζόμουν.

Διέσχισα το διάδρομο μέχρι που βρέθηκα πίσω από το μικρό μπαλκονάκι της κεντρικής σκηνής, όταν ενεργοποιήθηκαν τα πυροτεχνήματα. Ο καπνός είχε ήδη πλημμυρίσει το χώρο μπροστά μου. Ο Νίκος μου έκανε νόημα να βγω, κι εγώ τράβηξα την κουρτίνα και πήρα θέση στο κέντρο του μπαλκονιού, καθώς το τραγούδι μου θα ξεκινούσε από στιγμή σε στιγμή.

Ο καπνός είχε αρχίσει να διαλύεται όταν η μουσική ήχησε στο κλαμπ, και αμέσως άρχισα να λικνίζομαι στο ρυθμό της. Χειροκροτήματα, φωνές και σφυρίγματα ακούστηκαν από το πλήθος κάτω μου όμως εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Δύο χρόνια εδώ, είχα συνηθίσει τέτοιου είδους αντιδράσεις, και απλώς συνέχισα να χορεύω. Η μουσική και ο χορός ήταν τα πάντα για 'μένα και μέσα από αυτά μπορούσα να χαθώ και να παρασυρθώ σε έναν άλλον κόσμο. Σε έναν κόσμο που δεν υπήρχε κανείς άλλος παρά μόνο εγώ και η αγάπη μου για αυτά τα δύο αλληλένδετα πράγματα που δεν υπήρχαν το ένα χωρίς το άλλο, και χωρίς αυτά ούτε κι εγώ. Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μία ζωή χωρίς μουσική και χωρίς χορό... Κι αν υπήρχε, σίγουρα θα ήταν μία ζωή χαμένη και χωρίς νόημα. Με όσα τρέχουν αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, μόνο αυτά με κάνουν να ξεχαστώ για λίγο...μόνο για λίγες ώρες, όσες διαρκεί και το σόου.

Μετά από αρκετή ώρα, το νούμερό μου τελείωσε, και όλοι με χειροκρότησαν. Ο Στέλιος, ένας από τους σερβιτόρους, μου έφερε μία σαμπάνια και μου έδειξε με το χέρι του κάπου μέσα στο πλήθος τον άντρα που μου την είχε προσφέρει. Πήρα το ποτήρι και στράφηκα προς το μέρος που μου είχε δείξει, σήκωσα το ποτήρι μου κι ύστερα άδειασα όλο το περιεχόμενο του στο στόμα μου. Με γοργό βήμα κατέβηκα από το μπαλκόνι και κατευθύνθηκα προς το καμαρίνι μου. Αυτή η νύχτα μου φαινόταν ατελείωτη.

Δεν πρόλαβα να λύσω τον κορσέ μου, όταν άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα.

"Περάστε" φώναξα για να με ακούσουν πάνω από τη δυνατή μουσική που έπαιζε, και η πόρτα άνοιξε.

Το κεφάλι του Νίκου ξεπρόβαλε, και πέρασε μέσα στο καμαρίνι μου.

"Ένας πελάτης σε θέλει στην αίθουσα VIP" είπε αδιάφορα εκείνος κι εγώ σήκωσα αμέσως το φρύδι μου.