Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 21ο - Το φιλί

Αφιερωμένο στην dimfil

"Σάντυ;" η φωνή του δύσπιστη, και η δική μου κόπηκε μια και καλή!

"Σάντυ;" ξαναρώτησε όμως δεν ήξερα τι να του πω.

Με είχε καταλάβει!

"Ναι;" άφησα μια μακρόσυρτη ανάσα να βγει, είχε έρθει η ώρα της αλήθειας.

"Με είχες πάρει τηλέφωνο νωρίτερα, έγινε κάτι;" με ρώτησε. Ο τόνος του αδιάφορος αυτήν τη φορά, όμως δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.

Ξαφνικά με χτύπησε σαν κεραυνός. Είχα πάρει τον Ιάσονα να του πω πως δε θα πήγαινα να κρατήσω την Καρολίνα απόψε, όμως γιατί να πιστεύει πως είμαι η Σάντυ;

Μήπως δεν είχε αποθηκεύσει τον αριθμό μου ως Κυριακή; Όμως από πού βρήκε τον αριθμό μου; Και γιατί με πέρασε για την Σάντυ; Λες να βρήκε τον αριθμό μου στο μαγαζί και να τον είχε αποθηκεύσει σαν Σάντυ;

"Σάντυ, με ακούς; Έγινε κάτι λέω;" με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Όχι, απλά πήρα να δω τι κάνεις" ήταν το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ για να του πω. Τι άλλη δικαιολογία θα είχα για να τον πάρω μετά από όλα αυτά που του έκανα;

"Σε ενδιαφέρει αλήθεια το τι κάνω;" η ειρωνία στη φωνή του ήταν αισθητή.

"Ναι" απάντησα ειλικρινά ,όμως εκείνος δεν μπορούσε να το καταλάβει.

"Αν ήταν έτσι δε θα είχες φύγει σαν κυνηγημένη. Ούτε από το σπίτι μου ούτε από το μαγαζί! Πήρες αυτό που ήθελες, αντίο!" είπε αυστηρά και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.

Έκρυψα το πρόσωπό μου μες τις παλάμες μου. "Πώς τα έχω κάνει έτσι;"

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Δύο εβδομάδες τώρα τις περνούσα στο νοσοκομείο με την μαμά μου. Μιλούσα κάθε μέρα με την Καρολίνα και την κυρία Βάσω, φρόντιζαν να με παίρνουν τηλέφωνο κάθε πρωί. Επίσης, μιλούσαν και με την μαμά μου και ήθελαν να την γνωρίσουν αμέσως μόλις έβγαινε από το νοσοκομείο.

Ο Ιάσονας δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο, όμως με επισκεπτόταν στο νοσοκομείο κάθε μέρα. Ήταν εκεί σε κάθε επισκεπτήριο, δίπλα σε εμένα και στην μαμά μου. Γνώρισα πραγματικά τον Ιάσονα, έναν Ιάσονα που ούτε καν είχα φανταστεί πως υπήρχε. Είχαμε έρθει αρκετά κοντά τον τελευταίο καιρό και με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα.

Καταρχάς, τόσο καιρό απομάκρυνα ανθρώπους από κοντά μου για τους λάθος λόγους. Πίστευα πως αν είχα φίλους δε θα πρόσεχα την μητέρα μου όσο θα έπρεπε και θα την παραμελούσα.