Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 16ο - Ένα μήνα μετά

Εκείνο το πρωί με βρήκε ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μαζεμένη σε στάση εμβρύου να κλαίω ασταμάτητα. Έτσι σχεδόν κύλησε κι όλος ο υπόλοιπος μήνας.

Τα πρωινά πήγαινα από την μαμά μου και τη σχολή, τα απογεύματα τα περνούσα με την Καρολίνα και τα βράδια στο σπίτι μου κλαίγοντας με λυγμούς.

Την επόμενη, μετά από αυτό που συνέβη με τον Ιάσονα, πήγα στο νοσοκομείο και ειδοποίησα τον γιατρό πως είχα βρει τα λεφτά και να συνεχίσει κανονικά με την εγχείρηση της μητέρας μου.

Η χαρά της μαμάς μου όταν το έμαθε αυτό ήταν απερίγραπτη, βέβαια δε γνώριζε πόσο μεγάλο ήταν το ποσό που χρειάζονταν και ούτε πως βρήκα τα χρήματα, όμως δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια... τουλάχιστον όχι ακόμη.

Οι ώρες που περνούσα στη σχολή ήταν απλά αδιάφορες. Πήγαινα μόνο και μόνο για να μη χάσω το εξάμηνο από απουσίες, όμως η αλήθεια είναι πως δεν πρόσεχα και πολύ τα μαθήματα. Ευτυχώς που έπιανα γρήγορα τα μαθηματικά, και ήλπιζα κάτι να έγραφα στο τέλος του εξαμήνου στις εξετάσεις, τουλάχιστον ίσα για να περάσω.

Μετά τη σχολή πήγαινα έπαιρνα την Καρολίνα από το σχολείο και περνούσαμε μαζί την υπόλοιπη ημέρα μας. Πότε διαβάζαμε, πότε χορεύαμε, πότε παίζαμε με τον Μπετόβεν -τον οποίο είχα αρχίσει να συμπαθώ, κι αυτός εμένα- και πότε βγαίναμε καμιά βόλτα στο πάρκο.

Τον Ιάσονα δεν τον είχα ξαναδεί από τότε... από εκείνο το βράδυ που έφυγα σαν κυνηγημένη μες την νύχτα. Η αξιοπρέπειά μου, όλες οι αξίες μου, η τιμή μου, ισοπεδώθηκαν τη στιγμή που πήρα από τα χέρια του εκείνη την αναθεματισμένη επιταγή. Όμως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.

Τα βράδια επέστρεφα στο σπίτι και κούρνιαζα στο κρεβατάκι μου από νωρίς, σκεπτόμενη ξανά και ξανά εκείνη τη νύχτα. Και κάθε πρωί με έβρισκε να έχω στερέψει πλέον από δάκρυα, ενώ το μαξιλάρι μου ήταν μούσκεμα από το κλάμα.

Διάφορες ερωτήσεις περνούσαν από το μυαλό μου. Ερωτήσεις που δεν είχα απάντηση, ή που δεν μπορούσαν να έχουν, αφού ποτέ δεν ειπώθηκαν.

Άραγε, πώς θα ήταν τα πράγματα άμα του έλεγα την αλήθεια; Θα μπορούσε να καταλάβει; Δεν νομίζω... Απλά θα με λυπόταν και θα με έδιωχνε κι εκείνος μακριά του. Ποιος θα ήθελε να έχει δίπλα του μια κοπέλα με άρρωστη μητέρα;

Κι εγώ; Τη ήθελα στ' αλήθεια εγώ; Πέρασα τόσα χρόνια μακριά από αγόρια, έχασα τόσα χρόνια απορρίπτοντας όλα τα πράγματα που κάνανε οι κοπέλες της ηλικίας μου, για να μπορώ να σταθώ στο πλάι της μητέρας μου και να είμαι πλήρως αφοσιωμένη σε αυτήν... και τώρα, ήρθε εκείνος κι έκανε άνω κάτω τον κόσμο.