Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 28ο - Συγνώμη

"Θα μπορέσεις να με συγχωρέσεις ποτέ;" ρώτησα ψιθυριστά.

Ήξερα πως με άκουσε ακόμη κι αν δεν είχα χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο.

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Ήμασταν μόλις μια αναπνοή μακριά ο ένας από τον άλλον. Τόσο κοντά, που ήμουν σίγουρη πως μπορούσε να ακούσει τους χτύπους της καρδιάς μου. Ένιωθα την ανάσα να πιάνεται στο λαιμό μου, και τα λεπτά που περνούσαν μου έμοιαζαν με αιώνες. Ανυπομονούσα για την απάντησή του.

Έκανε να γείρει πιο κοντά μου, δεν υπήρχε άλλωστε και πολύ απόσταση μεταξύ μας. Τα χέρια του έπιασαν τη μέση μου, και το στόμα του είχε κολλήσει στο αυτί μου, με έκανε να ανατριχιάσω.

"Ήσουν μαγευτική όπως πάντα. Μην πάψεις ποτέ να χορεύεις!" τα λόγια του μου έδωσαν ελπίδα και έψαξα να βρω τα μάτια του.

Ένα γλυκό χαμόγελο είχε απλωθεί στα χείλη του και το ίδιο απλώθηκε και στο δικό μου. Τα μάτια του περιπλανήθηκαν έως τα χείλη μου, και μετά πάλι στα μάτια μου. Έφερε το κούτελο του στο δικό μου και το ακούμπησε σ' αυτό. Ήταν όνειρο αυτό που ζούσα και δεν ήθελα να ξυπνήσω!

Δίχως να το περιμένω, έφερε τα χείλη του στα δικά μου, κι άρχισε να με φιλάει απαλά. Έκλεισα τα μάτια αυθόρμητα στο φιλί του και ένιωθα πως πλέον ήμουν ολοκληρωμένη.

Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό του, και τα δικά του έσφιξαν τη μέση μου. Το φιλί έγινε πιο απαιτητικό, και ένιωσα πως έψαχνε να βρει δίοδο για να περάσει τη γλώσσα του στο στόμα μου. Τότε, άρχισαν κι εκείνες έναν δικό τους χορό, στην αρχή χαλαρό και μετά όλο και πιο γρήγορο, πιο άγριο.

Ήταν λες και αυτό το φιλί εξέφραζε όλα τα ανείπωτα που είχαμε μέσα μας. Ένιωθες το πάθος, τη θλίψη, τη μετάνοια και την ανυπομονησία που κρύβαμε μέσα μας. Ήταν ένα φιλί αλλιώτικο από τ' άλλα, ένα φιλί που αναζητούσαμε και οι δύο εδώ και καιρό.

Με έκανε να νιώθω πως πετάω, μου έδωσε ζωή και ένιωθα πυροτεχνήματα να σκάνε δίπλα μας. Όμως, τελικά τα πυροτεχνήματα δεν ήταν από το φιλί. Ήταν όντως αληθινά. Διακόψαμε το φιλί μας και γυρίσαμε ταυτόχρονα το κεφάλι μας μόνο για να δούμε τον Νίκο δίπλα μας να κρατάει μία σαμπάνια μαζί με τους πυρσούς αναμμένους.

Όλη χειροκροτούσαν και πανηγύριζαν που τα βρήκαμε τελικά με τον Ιάσονα. Πλέον γινόταν χαμός στο μαγαζί και δεν μπορούσαμε να ακούσουμε τίποτα.

"Αυτή είναι κερασμένη από το μαγαζί" είπε δείχνοντας τη σαμπάνια ο Νίκος, και με δυσκολία καταφέραμε να τον ακούσουμε.