Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 6ο - Επιταγή

Χόρευα για αρκετή ώρα, όταν είδα μία παρέα αντρών σε ένα τραπέζι παραδίπλα να με φωνάζει, για να πάω να χορέψω στο τραπέζι τους.

Ήρθε η ώρα να βγάλεις μερικά χρήματα! σκέφτηκα και ανατρίχιασα στο πόσο χυδαίο ήταν όλο αυτό που πρόκειται να ζούσα από εδώ και στο εξής. Όμως ο σκοπός ήταν τόσο σοβαρός, που δεν υπήρχε καιρός για δειλίες και πισωγυρίσματα. Έπρεπε να το κάνω. Πήρα θάρρος και πήγα προς το μέρος τους.

Πέρασα αρκετή ώρα να χορεύω από το ένα τραπέζι ηλίθιων στο άλλο μεθυσμένων, όμως τα πουρμπουάρ που μου άφηναν με έκαναν να συνεχίζω να χορεύω ακόμη κι ας ένιωθα σαν στριπτιζέζ, έτοιμη να κάνω τα πάντα για μερικά ψωρονομίσματα.

Είχα χάσει το μέτρημα και δε θυμόμουν πόσα λεφτά μου είχαν δώσει έως τώρα, ούτε και σε πόσους ήθελα να δώσω χιλιάδες χαστούκια που με ακουμπούσαν...όμως ηρεμούσα στη σκέψη ότι το έκαναν μόνο για να βάλουν τα λεφτά τους μέσα στο μπούστο μου. Άλλωστε η πολιτική του κλαμπ είναι "Κοιτάς μα δεν αγγίζεις"!
Κι αν κάποιος παρέβαινε αυτόν τον κανόνα, είχαμε προστασία μέσα στο κλαμπ, και σωματοφύλακες ντυμένους  σαν απλούς πολίτες που προσποιούνταν πως ήταν πελάτες.

Μετά από αρκετές σαμπάνιες που είχαν ανοίξει οι πελάτες για χάρη μου, και αρκετά νομίσματα μες τον κορσέ μου, είχε έρθει το τέλος της βάρδιάς μου. Πριν πάω να αλλάξω στο καμαρίνι μου, αποφάσισα να πάω στο μπαρ να πιω ένα ποτό, κι ύστερα να φύγω.

Ήμουν καθισμένη σε ένα σκαμπό μπροστά από την μπάρα κι έπινα το ποτό μου, όταν ένιωσα ένα έντονο βλέμμα να με καίει. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά όμως δεν είδα κάποιον να κοιτάζει προς το μέρος μου. Συνέχισα αμέριμνη να πίνω και την τελευταία σταγόνα, όταν άκουσα τη βαριά φωνή του πίσω από το αυτί μου και ανατρίχιασα.

"Νόμιζα πως δεν έκανες ιδιωτικούς χορούς, πόσο μάλλον δημόσιους, τόσο κοντά στο...κοινό σου" ο τόνος του σκληρός.

"Εχω ανάγκη τα χρήματα." απάντησα αυθόρμητα όμως δεν γύρισα προς το μέρος του.

"Τόση μεγάλη ανάγκη που χρειάστηκε να πέσεις τόσο χαμηλά;" συνέχισε εκείνος κι ένιωσα να με επικρίνει, και έσφιξα το ποτήρι δυνατά μες το χέρι μου.

"Όταν η ανάγκη σου χτυπήσει την πόρτα, θα πρέπει να της ανοίξεις, έτσι δεν είναι;" απάντησα ειρωνικά ενώ μέσα μου ακριβώς αυτό ένιωθα, πως έχω πέσει χαμηλά. Το είχε περιγράψει τέλεια.