Klop klop
"Wie is daar?" Vraag ik na er wordt geklopt. "Mama benti" de deur wordt langzaam geopend en mijn moeder verschijnt met een dienblad vol eten. Moeilijk kijk ik naar de gerechten, "jij gaat allessss opeten" zei ze snel voor ik iets kon zeggen. Ik schud lachend mijn hoofd en klop met mijn hand op het bed. Ze sluit de deur achter haar en komt met het dienblad op mijn bed zitten. Zodra ze zit kijkt ze me medelijdend aan en staart lang naar mijn buik. "Mama het komt wel goed" stel ik haar gerust. Ik lig nu al 12 dagen in bed sinds het gebeurde.
Flashback
Een kogel wordt gelost gevolgd met een luide schot en geen seconde later voel ik een kogel mijn buik doorboren. Ik gil het uit van de pijn en laat me dan machteloos op de grond vallen. Geschreeuw om me heen maar ik kan niet reageren, schoten en geschreeuw die ik heel vaag hoor. Is dit het? Verlaat ik zo mijn leven? "Hayat alsjeblieft blijf volhouden laat me niet achter!!!" Ik wil reageren maar ik heb geen controle over mezelf. Het is net alsof ik toekijk hoe mijn geliefde om mij huilt. Later op de dag ontwaak ik uit mijn lange slaap en merk dat ik in t ziekenhuis lig wat me niet verbaasd. Ik probeer mijn hand te bewegen maar kom dan al snel tegen iets harigs aan. Ik schrik op en schiet overeind wat heel onhandig was. "AAAAAAH" gil ik er huilend uit en grijp naar mijn buik. Het harige ding was dus safir zijn hoofd die ondertussen wakker was geschrokken. Zijn ogen staan vermoeid en rood, haar door de war wat hem best goed staat en zit onder schrammen. Uit bezorgdheid en angst laat ik tranen vallen. "Niet huilen alsjeblieft mijn habibtie je hebt het volhouden mijn prinsesje!" Ik hou het niet langer vol en Barst in tranen uit. Hij neemt me in een omhelzing en huilt met me mee. "Ik dacht dat ik je kwijt was..." "niet huilen safir ik zal je nooit achterlaten"
Uhmmm here I am Again, ik had totaaal geen tijd om te schrijven! Maar I am picking it up wantttt het is vakantie! Stemmm nog even
