Zonder hem iets te zeggen loop ik weg van het bankje en zwerf door het donkere park. Tranen gemengd met regendruppels stromen over mijn wangen. 'Hopeloos laat ik mezelf vallen op de grond en maak mezelf klein. De tranen die er over mijn wangen rollen, mijn hart waar in wordt gestoken. Uren verstreken en ik zit nog steeds in de regen te huilen. Als ik probeer op te staan krimp ik ineen, zwaar kou gevat! Trillend pak ik mijn telefoon en bel safir op en wacht tot hij opneemt. Nadat ik de hoop wil opgeven wil ik het eindigen tot hij opneemt... "hayat bel me niet meer." En zo hing hij op. Ik kan niks uitbrengen slechts snikken en de tranen een vrije loop laten gaan. Ik stuur mijn moeder een sms dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en haar bel als er iets is. "Hayat?" Abrupt draai ik me om en kom oog in oog te staan met Nasr. "Ga weg." Komt er trillend maar toch hard uit mijn mond. "Nee ben je gek dat ik je hier achterlaat?!" Hij ziet er bezorgd uit maar of het mij boeit?. "nu zogenaamd bezorgd? Was je dat ook toen je zag hoe ik neergeschoten werd?' Afwachtende kijk ik hem aan. 'Oh nee dat is waar ook' grinnik ik. 'Jij was nota bene degene die het bevel gaf of was je dat vergeten?' Hij valt stil. "Dat dacht ik al" en ik wankel de andere kant op. 'Dat dacht ik dus niet' hij houdt mijn pols stevig vast en loopt vervolgens richting zijn auto. 'Laat me per direct los lelijke, vieze zak dat je bent!' Tot mijn grote verbazing laat hij me ook daadwerkelijk los en kijkt me doordringend aan. "Bekijk me." Zegt hij . Stomverbaasd kijk ik hem. "Wat denk je dat ik doe?" Vraag ik hem. "Zie ik er vies uit?" Vraagt hij mij, dit doet hij dus express. "Nee zo zie je er niet uit" beantwoord ik zuchtend zijn domme vraag. Hij trekt me ineens tegen zich aan waardoor zijn geur mijn neusgaten binnendringt "stink ik?" En hij laat me weer los. "Nee je stinkt niet." Piep ik eruit, knalrood ben ik al maar gelukkig is het donker. "Hayat kijk me aan." Vervolgt hij dan. Ik kijk hem in zijn ogen aan en daarna zijn gezicht ..... "ben ik lelijk?" "Ja dat ben je!" roep ik zo snel mogelijk zodat ik geen impulsief antwoord geef . Hij grijnst. 'Ja ja zou ik ook zeggen als ik jou was'. Niet lang daarna zit ik weer achter hem aan te lopen als een hondje. Ik zucht hoorbaar en begin gewoon een gesprek aan. "Waarom doe je dit?" Val ik met de deur in huis. Hij stopt met lopen buigt zijn hoofd uit schaamte en laat me zakken. "De auto is hier stap in." Zegt hij zacht en stapt zelf in. In de auto is het akelig stil dus besluit ik mijn oordoppen erbij te pakken en een rustig nummertje op te doen. Ik sluit mijn ogen en luister aandachtig naar de tekst..
