"มีปัญหาอะไรรึเปล่า? แดเนียล?!"
จอชตะโกนขึ้นไป หลังเห็นเพื่อนหน้าซีดเผือด ปกติสีผิวของหมอนี่ก็ซีดเหมือนไม่เคยโดนแดดอยู่แล้ว ตอนนี้ซีดยังกับเสียเลือด
"...ไซม่อน...นี่... / เรื่องนี้ไว้คุยทีหลังได้ไหม? พี่ว่าเพื่อนๆของนายข้างล่างน่าจะมีหัวข้อที่ซีเรียสกว่า"
พวกข้างล่างได้แต่ยืนงงดูฝาแฝดบลอสซัมกระซิบกระซาบอะไรกัน ส่วนพ่อหนุ่มสไนเปอร์นั่นยังไม่ละจากปืนเสียทีเดียว แถมยังทำตาขวางใส่เสียอีก สักครู่หนึ่งแดเนียลก็ประคองพี่ชายเดินลงมา และเมื่อพ้นจุดอับสายตาแล้วทุกคนถึงเข้าใจเหตุผลที่แดเนียลหน้าซีด ท้องที่นูนออกมานั่น ยังไงก็ตั้งครรภ์มาไม่ต่ำกว่า 5 เดือนแล้วแน่ๆ
"อ่า...ทุกคน... นี่ไซม่อน พวกนายรู้จักพี่ชายฉันอยู่แล้วนี่นะ... พี่ครับ นี่เพื่อนๆผม นี่มาร์คัส ผู้นำคณะเดินทางของเรา"
ผู้เบิกทางทุกคนเก็บปืนในที่สุด มาร์คัสยื่นมือไปจับมือกับไซม่อน ฝ่ายนั้นไม่มีท่าทีระแวงเลยด้วยซ้ำ
"ไซม่อนครับ... ยินดีที่ได้พบคุณ ขอบคุณที่ดูแลน้องชายให้นะครับ"
ไซม่อนจับมือเขา ยิ้มละมุนทักทาย มาร์คัสถึงกับมึนงงไปชั่วขณะกับความสุภาพที่ไม่ควรเหลือในโลกที่ล่มสลายนี้แล้ว
โอเค...แดเนียลไม่ได้โม้เกินจริง... แค่เห็นรอยยิ้มนี่ก็รู้สึกถึงรัศมีสีทองส่องสว่างจนแสบตาแล้ว...
"ยินดีเช่นกัน เขาพูดถึงคุณตลอด... แดเนียลช่วยเราไว้ก็มาก"
แล้วประโยคของผู้นำเจริโกก็หยุดอยู่เพียงเท่านั้น ผู้เบิกทางคนอื่นๆถึงกับมองหน้ากันเลิ่กลั่ก จนนอร์ธถองศอกเข้าชายโครงนั่นแหละ ถึงได้สติพูดต่อ
"คือ... ผมเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ผมมีคนอีก 316 คนต้องดูแล... / 318 เพิ่มมาสองอาทิตย์ก่อนไง / อ่า... ใช่ 318 คน เราเดินทางมาที่นี่เพราะมันใกล้เขื่อน เท่าที่ผมเข้าใจคือไฟฟ้าที่นี่ยังใช้ได้"
มีการถกเถียงกับจอชนิดหน่อย ไซม่อนหันไปมองน้องชายอย่างขอความมั่นใจ แดเนียลพยักหน้า เขาจึงตอบ
YOU ARE READING
DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง
Fanfictionหลังสงครามโลกครั้งที่ 3 โลกก็เข้าสู่หายนะ มนุษย์ที่เหลือน้อยนิดต้องดิ้นรนเอาตัวรอดจากมนุษย์ด้วยกันเอง มาร์คัส อดีตนายทหารที่เป็นอัลฟ่า ผู้นำกลุ่มเจริโกพา300กว่าชีวิตมุ่งสู่ดินแดนในแมกไม้ แต่ทันทีที่เขาไปถึงที่หมาย กลับพบว่าอาคารที่ตนต้องการมี ไซม่อน...
