DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 10 เจียมใจไม่ไขว่คว้า

รูเพิร์ตเอนหลังลงกับเตียงทันทีหลังอาบน้ำเสร็จ แล้วเขาก็คิดถึงคอนเนอร์ พรุ่งนี้พวกเขานัดใช้เวลาด้วยกันทั้งวันจนกว่าครอบครัวของอีกฝ่ายจะกลับมา เจอร์รี่ถูกดึงเข้ามาในแผนสมรู้ร่วมคิดด้วย 'ไม่คิดเลยว่าแค่นายจะเล่นจ้ำจี้กับคุณตำรวจจะต้องวางแผนใหญ่โตกันปานนี้' รุ่นพี่เขาว่า ซึ่งก็เห็นด้วยแหละ เมื่อก่อนเขาก็แค่เดินออกจากสถานเลี้ยงเด็ก แล้วก็ไปตามจุดนัดหมาย ไม่เห็นต้องแอบอะไรใครขนาดนี้ แต่คอนเนอร์เองเป็นนักแสดงที่ไม่อยากถูกครอบครัวจับได้ว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมาเป็นแค่บทบาท เขาก็ต้องเล่นตามนั้น

พอคิดถึงหน้าตาซื่อใสแต่ยั่วยวนนั้น เด็กหนุ่มก็เกือบจะล้วงมือเข้าในกางเกงแล้ว แต่ยังไงเสียอีกไม่นานเจอร์รี่ก็ต้องเข้ามา ถึงเขาจะเปิดเผยเรื่องใต้สะดือกับรุ่นพี่ แต่ใช่ว่าจะหน้าไม่อายถึงขนาดช่วยตัวเองโชว์หรอกนะ

"ราล์ฟหลับพล่อกไปแล้ว เมื่อกี้คุยๆกันอยู่ พูดไปพูดมากลายเป็นฉันพูดอยู่คนเดียว หันไปอีกทีตาพริ้มอยู่บนเตียง สมัยก่อนหลับง่ายยังไงก็ยังงั้นเลย"

คิดถึงปุ๊บก็เข้ามาปั๊บ เจอร์รี่เข้าห้องนอนมาแล้วก็บอกเล่าเรื่องของน้องน้อย เด็กหนุ่มยิ้มรับ

"ก็ดีแล้วนี่ หลับง่ายแสดงว่าไม่มีเรื่องให้กังวล"

"...ใช่..."

คนผมแดงตอบเสียงแผ่ว แล้วทั้งคู่ก็ปล่อยให้ห้องเงียบอยู่สักพักใหญ่ๆ จนเจอร์รี่เปิดหัวข้อใหม่

"นายว่าจอชเป็นยังไง?"

"หา?"

หนุ่มน้อยเลิกคิ้ว

"พักนี้นายไม่ได้ใกล้ชิดกับครูใหญ่เท่าเมื่อก่อน นายอาจจะไม่ได้สังเกต จอชกับครูใหญ่ดูจะปิ๊งปั๊งกันอยู่"

"หา!"

คราวนี้หาดังกว่าเดิม คิ้วเขาชนกัน ก็ใช่อยู่ว่าเขาไม่ได้ใกล้ชิดครูใหญ่ตลอดเวลาแบบเมื่อก่อน เพราะวางใจที่ครูแดเนียลอยู่ใกล้ๆ แต่เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเหรอวะ? ให้ตาย ทำไมเขาไม่สะกิดใจเลย