DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 8 ซ่อนเร้น

แดเนียลใจตุ๊มๆต่อมๆกับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อเช้า ไซม่อนบอกว่าขยาดอัลฟ่าแล้ว แต่จากสายตาอ่อนไหวที่มองมาร์คัส มันอ่อนหวานยิ่งกว่าสายตาที่พี่ชายมองจอชซึ่งพี่ชายยอมรับว่าให้ความสนใจอยู่มากมายนัก และตัวผู้นำเจริโกเองก็อาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแววตาที่มองฝาแฝดของเขานุ่มนวลเพียงไหน เขาไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้มองใครแบบที่มองไซม่อนมาก่อน เขาค่อนข้างมั่นใจว่า 2 คนนี้ถูกดึงดูดเข้าหากัน ไม่ว่าจะด้วยฟีโรโมน หรือ ลักษณะนิสัย

เขาไม่ได้รังเกียจมาร์คัส หมอนั่นเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม ยุติธรรม และเป็นอัลฟ่าที่ควบคุมตัวเองได้ดีที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา เขาชื่นชมและให้ความเคารพมาร์คัส แต่จะให้สนับสนุนออกนอกหน้า...มันก็ไม่ใช่รึเปล่า ถ้าพี่ชายออกปากว่ายังขยาดอัลฟ่า เขาก็จะปกป้องพี่จากอัลฟ่าทุกคน (เว้นเจ้าหนูราล์ฟไว้คนหนึ่งก็ได้ พี่รักเด็กคนนี้เหลือเกิน บอกว่าเป็นลูกก็เชื่อ) แดเนียลยังสนับสนุนจอชอยู่ แต่หมอนี่ก็ดันไม่รุกต่อสักที

แดเนียลกำลังนั่งปั้นหน้ายากอยู่ที่เปียโนในห้องบอลรูม เล่นเปียโนหวังว่าเสียงเพลงจะทำให้จิตใจสงบลงบ้าง แต่ดีดไปไม่ทันจบเพลง ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมเสียงขุ่นๆของเพื่อนที่อยู่ในสถานะน้องชายเช่นเดียวกับเขา

"อยู่นี่เอง แดเนียล ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

เอลตันใช้น้ำเสียงค่อนข้างกระโชกโฮกฮาก เดินดุ่มๆเข้ามาเหมือนจะหาเรื่อง ชายผมบลอนด์ที่หน้ายุ่งอยู่แล้วยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่ นิ้วเขากดลงคีย์เปียโนดึงตึ๊ง ก่อนจะหมุนตัวมาประจันหน้า

"มีอะไร?"

ตำรวจหนุ่มเท้าแขนบนเปียโน หันศีรษะไปมาอย่างอยู่ไม่สุข

"นายเคยรู้สึกว่าพี่ชายนายทำตัวงี่เง่ามั้ย?"

...อะไรวะ...

"ไม่ ไซม่อนไม่เคยงี่เง่า เราเข้าขากันดี ส่วนใหญ่เราก็คิดอะไรคล้ายๆกันนั่นแหละ"