DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 20 อสูรร่ำไห้

          คอนเนอร์ หนึ่งในแกนนำของเจริโกหายตัวไปได้ 3 วันแล้ว พร้อมกับสุนัขของเขา ทุกคนแตกตื่น บางคนพานคิดในแง่ร้ายไปว่าเขาถูกฆ่าแล้วฝังไว้ที่ไหนสักแห่ง ครอบครัวแอนเดอร์สันร้อนรนตื่นตระหนก โดยเฉพาะเอลตันที่เหมือนจะเสียสติไปเลย บุคลิกเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขาพูดจาไม่รู้เรื่อง ยืนหลังงองุ้ม บิดมือประสานกันไว้แทบจะตลอดเวลา ข้าวปลาไม่กินจนซูบผอม เพื่อนสนิทอย่างแดเนียลก็ไม่ยอมพูดด้วย มาร์คัสพยายามจะปลุกขวัญกำลังใจคนของตน ด้วยการบอกว่าคอนเนอร์แค่ทะเลาะกับครอบครัว เขาคงจะแค่ไปหาที่เงียบๆสงบจิตสงบใจ

          ด้วยความที่ทุกคนเอาแต่มองหาแกนนำที่หายไป จึงแทบไม่มีใครสังเกตว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็หายไปเช่นกัน เว้นแต่เด็กๆที่อยู่ใกล้ชิดเขามาตลอด แต่เจอร์รี่ก็ปลอบขวัญพวกแกว่ารูเพิร์ตจะกลับมาเร็วๆนี้ ส่วนทางด้านครูใหญ่ก็พยายามทำหน้าที่ตามปกติ แม้ใจจะห่วงลูกศิษย์และคอนเนอร์ที่หายไปอยู่ในป่าด้วยกันตามลำพังก็ตาม

"คอนเนอร์หายไปก็ตั้ง 3 วันแล้ว... จะเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้เนอะ..."

          คาร่าเปรยกับเด็กหนุ่มที่กำลังตัดกิ่งไม้ที่พันกันออก ราล์ฟชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะโยนกิ่งไม้ลงไปในกระบุงที่บนพื้น

"คอนเนอร์เขาเก่งฮะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ตอนออกไปหาเสบียงเขาสู้เก่งมากๆ เหมือนในหนังเลย"

          หนุ่มน้อยกำหมัดเขย่าๆ หล่อนยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะหลุบตาขึ้นด้านบน

"จะว่าไป ไม่เห็นเพื่อนเธอคนนั้นด้วยนะ รูเพิร์ตน่ะ เหมือนจะ...ไม่เห็นตั้งแต่ 3 วันก่อน..."

          หญิงสาวยกนิ้วขึ้นแตะแก้ม ราล์ฟสะดุ้ง ท่าทีเลิ่กลั่กจนหล่อนสังเกตได้

"...นี่...หรือว่า... 2 คนนั้นเขาหายไปอยู่ด้วยกันน่ะ?"

          เธอเห็นภาพตาหนูสะดุ้งโหยงเหมือนเวลาแมวตกใจแล้วโก่งตัวพองขนอย่างไรอย่างนั้น หนุ่มผมสีบลอนด์ทรายทิ้งกรรไกรตัดกิ่งแล้วคว้าไหล่เธอไว้ดึงเข้าหาตัว เขาหันรีหันขวาเหมือนกลัวใครจะได้ยินเข้า