DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 7 เจ้าพ่อนับแต้ม

          คอนเนอร์ปรือตา ผงกศีรษะขึ้นมอง เป็นเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งผูกสัมพันธ์ไปด้วยเมื่อกลางวัน ซูโม่เองก็ผงกหัวขึ้นมองตาม ก่อนจะวางลงบนพื้นเหมือนเดิมแล้วถอนหายใจพรืด

"...ผมทะเลาะกับพ่อแล้วก็เอลตันน่ะ"

"เลยหนีมานอนนี่?"

"มันดึกแล้วน่ะ ผมไม่อยากเคาะห้องใคร แล้วคุณล่ะ? ออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆ"

          รูเพิร์ตอึกอักมีพิรุธแปลกๆจนเขาตื่นเต็มตา ถึงเห็นว่าอีกฝ่ายถือซองซิปขนาดเท่าฝ่ามืออยู่ และมันบรรจุก้อนเขียวๆอะไรสักอย่างในนั้น หนุ่มน้อยรีบขยุ้มกำมันไว้ในกำมือแน่นตอนที่เขามองเห็นมัน คอนเนอร์ทำตาปริบๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วลุกขึ้นนั่ง ซูโม่ขยับหัวโตๆของมันมาหนุนตักเขา

"โลกล่มสลายแล้ว ผมไม่จับคุณหรอก"

          เด็กหนุ่มทำปากยุกยิกนิดหน่อย แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆอีกฝ่าย เขานั่งขัดสมาธิ ดึงผ้าเช็ดหน้าสีตุ่นๆวางบนพื้น ดึงกระดาษมวนออกจากกระเป๋าเสื้อนอก แล้วเริ่มมวนสมุนไพรหรรษาบนผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะเอนหลังพิงกำแพง แล้วเหยียดขาข้างหนึ่งออก อีกข้างชันขึ้น คลำหาไฟแช็กในอกเสื้อและจุดสูบ

          คอนเนอร์มองพ่อหนุ่มวัยละอ่อนคนข้างกาย ใบหน้านั้นยังอ่อนเยาว์เหลือเกิน ต่างจากแววตาที่กร้านโลกราวกับชายอายุ 40 เด็กคนนี้แบกอะไรๆไว้มากผิดกับอายุ

"นึกว่าคุณจะบอกว่ามันไม่ดีซะอีก"

          รูเพิร์ตกล่าวโดยไม่หันมามอง ตำรวจหนุ่มอมยิ้ม

"ผมเข้าใจครับ ตอนนี้จะหาบุหรี่คงไม่ง่าย พวกผมก็แย่งบุหรี่กันประจำนั่นแหละ แต่ผมไม่ค่อยได้สูบหรอกครับ หายาก แล้วถ้าสูบพ่อผมคงอดไม่ได้ แกแก่แล้วก็เอาแต่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ ...คนสูบบุหรี่ส่วนมากก็เริ่มด้วยความไม่สบายใจทั้งนั้น อย่างผมกับน้องนี่ก็ตอนสอบเข้าตำรวจ"