DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 18 เงาวิปลาส

          รูเพิร์ตกลืนน้ำลาย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาขยับตัว คอนเนอร์เห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นจากตักเขา เด็กหนุ่มนั่งพิงต้นไม้ เหยียดขายาวชนกับตัวอาคารหลังเล็กพอดี นายตำรวจขยับขึ้นมานั่งบนตักเขาอีกครั้ง เขาจับเอวเล็กๆนั้นไว้ แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย

"คุณแน่ใจเหรอว่าไม่อยากคุยเรื่องนี้กับครอบครัวคุณก่อน?"

          คอนเนอร์หน้าม่อยลง ไม่ใช่เขาไม่อยากคุย แต่เขารู้ถึงผลลัพธ์ของการบอกความจริงดีอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงพ่อกับน้องต้องไม่ยอมแน่ๆ โดยเฉพาะถ้าแฟนเขายังไม่ถึง 20 และสำหรับเอลตันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใครอายุเท่าไหร่ น้องก็ไม่มีวันยกเขาให้หรอก

"...พวกเขาอาละวาดแน่ๆ... คุณก็เห็น เอลตันเขาไม่ยอมปล่อยผมไปกับใครทั้งนั้น เขาถือว่าผมเป็นของเขา เราเป็นของกันและกัน... ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงตอนที่เขารู้เรื่องเรา..."

          หนุ่มน้อยมองดวงตาสีวอลนัทของแฟนหนุ่มแล้ว เขาไม่ได้เห็นเพียงความกังวล แต่ที่มากล้นกว่าคือความหวาดกลัว พฤติกรรมแบบไหนกันที่ทำฝาแฝดตัวเองกลัวได้ขนาดนี้

"แล้วถ้าคุณท้อง...มันไม่ยิ่งแย่กว่าเหรอถ้าปล่อยให้พวกเขารู้ตอนนั้น?"

          คอนเนอร์เงียบไม่ตอบ สีหน้ายิ่งดูอึดอัดเข้าไปอีก เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว

"นี่...น้องชายคุณ...ไม่ใช่ว่าเขาเคยทำอะไรไม่ดีกับคุณใช่มั้ย?"

          นายตำรวจเม้มปาก แต่ก็ส่ายหน้า

"...แต่ผมรู้ว่าเขาจะทำ...ถ้าเขารู้เรื่องของเรา..."

"นี่คุณประเมินจากพฤติกรรมในอดีตของเขาหรือว่ายังไง?"

"...ผมรู้ได้เพราะเราเป็นฝาแฝดกัน...เราเชื่อมถึงกันเสมอนั่นแหละครับ คุณอาจจะเคยได้ยินจากไซม่อนมาบ้างแล้ว"

          รูเพิร์ตพยักหน้า ใช่ ก่อนนี้ครูใหญ่ก็พูดถึงครูแดเนียลเรื่อยๆ เขาสงสัยว่าทำไมครูยังมั่นใจนักหนาว่าฝาแฝดยังไม่ตาย พอถามไป ครูใหญ่ก็บอกว่าเพราะครูยังรู้สึกถึงลมหายใจ รู้สึกถึงชีพจรของครูแดเนียล และยังรู้สึกว่าวิญญาณอีกส่วนเสี้ยวยังไม่หายไป ตอนเขาฟังเขาก็คิดว่ามันออกจะเพ้อไปเสียหน่อย นึกว่าเรื่องแบบนี้จะมีแต่ในนิยายเสียอีก แต่พอครูแดเนียลมาปรากฏตัวเขาก็เชื่อเรื่องสายสัมพันธ์ของฝาแฝดแบบสนิทใจ