DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 27 ยามเมื่อโลกาพราวแสง (จบ)

          นี่ก็จะบ่าย 3 โมงแล้ว ไซม่อนหามาร์คัสไม่เจอ เขาเป็นห่วงคนรัก อากาศที่วิปริตน่ากลัวว่าจะทำใครต่อใครป่วย จากเมื่อวานที่อากาศอุ่นจนเกือบร้อน ให้เขากับคุณทหารลงไปว่ายน้ำได้อย่างสบายใจ มาวันนี้กลับเย็นจนในอาคารต้องเปิดเครื่องทำความร้อนกันแล้ว เขารู้ตัวว่าไม่ควรต้องเป็นห่วงคนที่ฝึกฝนร่างกายให้อดทนต่อสภาพอากาศเลวร้ายต่างๆมาอย่างดีอย่างมาร์คัส แต่เขาก็อดห่วงไม่ได้ ยังไงฝ่ายนั้นก็ชอบออกไปเดินท่อมๆกลางแจ้ง โดยใส่เสื้อผ้าที่ไม่ค่อยจะอุ่นสักเท่าไหร่

          คนผมบลอนด์ห่อลูกสาวในผ้าผืนหนาจนแกกลมเป็นแตงโม แล้วกระเตงพาออกมาตามหาพ่อแกด้วยกัน เวลานี้ทุกคนกำลังวุ่นวาย พวกคนครัวก็กำลังเร่งทำอาหาร พวกการเกษตรก็ต้องทำงานแข่งกับเวลา ก่อนที่ฤดูหนาวจะกวาดพืชผลจนเกลี้ยงและเหลือแค่ในเรือนกระจก ทั้งน้องชายเขากับลูกศิษย์ก็มีงานต้องทำ เขาไม่อยากรบกวนฝากลูกสาวกับใครทั้งนั้น ฝากทารกกับคนที่ทำงานอื่นอยู่ เสี่ยงอันตรายมากกว่าจับซุกอกแม่พาออกมากลางอากาศเย็นเป็นไหนๆ

          อย่างน้อยหิมะก็ยังไม่ตก เขาดึงหมวกไหมพรมที่สวมศีรษะเบียทริซไว้ให้ปิดหูแก แล้วดึงผ้าห่อให้กระชับรอบร่างกายเล็กๆของแกให้แน่นหนาอีกทีหนึ่ง พร้อมกับที่เดินออกไปที่ด้านหลังอาคารที่พัก เขาผ่านเรือนกระจก เห็นพวกฝ่ายการเกษตรกำลังขะมักเขม้นทำงานเป็นการใหญ่ รวมถึงหนุ่มๆลูกศิษย์ของเขาด้วย รูเพิร์ตดูร่าเริงขึ้น หลังจากที่เมื่อวานพวกแอนเดอร์สันก็เคลียร์ปัญหากลับมาดีกันเหมือนเดิมแล้ว ราล์ฟเอง ช่วงนี้ก็ดูมีความสุขมากๆเหมือนกัน เพราะคุณผู้ช่วยพยาบาลคนสวยคนนั้นแน่ๆ ส่วนเจอร์รี่ก็ยังคงความเป็นพี่ใหญ่ได้ดีไม่มีตก เห็นแบบนี้แล้วเขาก็หายห่วง

          ครูใหญ่ผ่านทั้งเรือนกระจก และศาลาที่เขามักจะไปนั่งเล่นประจำ แต่ก็ยังไม่เห็นคนรัก จนเขาไปถึงต้นไม้ใหญ่ที่เขาเคยไปแอบงีบตอนยังไม่คลอด เขาก็เห็นมาร์คัสนั่งอยู่ที่โคนต้น กำลังวาดอะไรบางอย่างอยู่