DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 21 หวนหาครึ่งวิญญาณ์

"...เป็นอะไรไป...? คุณดูกระสับกระส่ายแปลกๆนะ"

          รูเพิร์ตหันไปถามแฟนหนุ่มที่ดูจะแสดงท่าทางหลุกหลิกอยู่ไม่สุขมาสักพักใหญ่ๆแล้ว คนอายุมากกว่ายกมือลูบหน้า เขาตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ แล้วเริ่มขยุ้มเส้นผมตนเอง

"...มันมากขึ้นเรื่อยๆ..."

"อะไรมากขึ้น?"

"...ความเจ็บปวด...ความทรมาน...เสียงร้องไห้..."

          นายตำรวจทึ้งเส้นผมและใบหูของตนเองเหมือนกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างในร่างกาย เด็กหนุ่มโยนท่อนไม้แห้งที่เหลือในมือลงปี๊บที่ไฟลุก ก่อนจะขยับเข้ามาหาอีกฝ่าย จับมือไม่ให้ทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้

"คุณพูดถึงอะไร?"

"เอลตัน... เขาจะทนไม่ไหวแล้ว... ผมรู้...ผมก็เหมือนกัน..."

          คอนเนอร์หันมาหาหนุ่มน้อย ตาเขาแดงก่ำ ซูโม่ยกขาหน้าพาดบนตักเขา แล้วเลียมือ

"ผมคิดถึงน้อง...รูเพิร์ต...ผมทนไม่ได้แล้ว...กลับกันเถอะนะ..."

          รูเพิร์ตทึ่งกับสายสัมพันธ์ที่เหมือนจะเหนือธรรมชาตินี้ของฝาแฝดแอนเดอร์สัน มันทำแฟนเขาทุรนทุรายเหมือนโดนโยนเข้าไปในเตาอบ เขาอยากรีบกลับบ้าน ในป่านี่ยังไงก็ไม่ปลอดภัยเท่าที่บ้านหรอก แต่เขาก็ไม่อยากจะทำตามคำขอนั้นในตอนนี้ เพราะนี่ก็ค่ำแล้ว แล้วก็รู้ๆอยู่ว่าป่าตอนกลางคืนนั้นก็เหมือนลานล่าเหยื่อของพวกสัตว์กินเนื้อดีๆนี่เอง

"ผมว่าไว้พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ย? นี่มันค่ำแล้วนะคุณ จะ 3 ทุ่มแล้ว"

          แล้วก็เป็นอย่างที่เด็กหนุ่มกลัว คุณตำรวจเริ่มร้องไห้ เขาโกยตัวซูโม่ขึ้นกอด มันตวัดลิ้นยาวๆเลียน้ำตาเขา

"...น้องร้องไห้อยู่...ผมจะทนได้ยังไง...ผมคิดถึงน้อง...ฮึก...ผมคิดถึงน้อง..."

          คนอ่อนกว่าจิ๊ปาก หน้าเหยแก เขาต้องชั่งน้ำหนักกับความเสี่ยงในป่า และน้ำตาของแฟนหนุ่มที่กำลังนั่งสะอื้นจนตัวโยนน่าสงสาร ขนาดเจ้าหมายักษ์นั่น เขายังรู้สึกเหมือนมันมองแรงใส่เขาเลยที่เขาไม่ยอมใจอ่อน