DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 19 แฝงกายใต้พนา

"เขาไม่กล้าบอก... จนเมื่อกี้ ผมอยู่กับเขา เขาบอกว่าจะบอกแฮงค์ แล้วให้แฮงค์ช่วยคุยกับน้องชายเขาอีกที"

          รูเพิร์ตนั่งหน้าจ๋อยสารภาพกับครูใหญ่ในห้องของฝาแฝดบลอสซัม หลังโดนเรียกตัวมาแล้วเจอหน้าตาดุๆของทั้งคู่ เขาโดนครูแดเนียลเห็นเข้าตอนจู๋จี๋กับคอนเนอร์ที่ท้ายไร่ความเลยแตก ดีที่คนเห็นเป็นครูไม่ใช่คนอื่น ไซม่อนเห็นลูกศิษย์หน้าเจื่อนจ๋อยขนาดนั้นก็ใจอ่อน ที่จริงเขาไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้ว แค่คิดว่าเรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าจะไม่ปรึกษาใครเลย

"คอนเนอร์คิดว่าไอ้เจ้าเอลตันมันจะยอมง่ายๆรึไง?"

          แดเนียลหงุดหงิดแทน เขาผุดลุกผุดนั่งหลายรอบ

"เขาไม่คิดงั้นหรอกฮะ เขาถึงกลัวมาก... ผมหมายถึง... เขา 'กลัว' เอลตันมากจริงๆ..."

          เด็กหนุ่มเน้นเสียง แดเนียลเงียบไป แฝดพี่สัมผัสได้ว่าน้องชายมีระดับความกังวลที่เพิ่มสูงขึ้น เขาจับมือฝาแฝดไว้ บีบเบาๆ

"...เอลตันรักพี่มันมาก...มากจนเกินพอดี... พี่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าคนๆนึงที่ศรัทธาในบางสิ่งมาตลอด เกิดรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ได้บริสุทธิ์อย่างที่ตัวเองคาดหวัง...?"

          ไม่มีใครให้คำตอบเขา มีเพียงบรรยากาศอึมครึมที่ล่องลอยอยู่รอบตัว รูเพิร์ตก้มหน้า เขาไม่เคยต้องพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกจากครูใหญ่ที่เป็นเหมือนพ่อและแม่ แต่ครั้งนี้ต่างกันออกไป เขารู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดครั้งใหญ่หลวง แต่กระนั้นไซม่อนก็ไม่คิดเคืองเลย

"รูเพิร์ต...รักเขาจริงๆใช่มั้ยครับ?"

          ครูใหญ่เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเหมือนเคย หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นมา พยักหน้ารับอย่างขึงขังด้วยแววตาที่มั่นคง

"ครับผม"

          แฝดคนพี่ระบายยิ้มกว้างกว่าเดิม